Kobieta zmienną jest...

Ech ta zmienna kobieca natura! Dlaczego akurat kobiety muszą być zmienne, a nie mężczyźni? To jest zdecydowanie niesprawiedliwe! I tak już zostałyśmy pokrzywdzone, bo musimy się depilować (całe!), tapetować,  mamy zmienne nastroje i w dodatku nieprzyjemną  comiesięczną przypadłość!

Czy któraś z Was też boryka się z problemami tej naszej zmiennej natury, czy to tylko ja jestem jakaś taka dziwna? Powiedzcie, że tak, błagam ;) Uchroni mnie to przed podejrzeniami choroby psychicznej ;) Nie wiem, jak Was, ale mnie to strasznie męczy! No ale w czym problem? – pomyślicie zapewne.  Otóż w tym, że ta moja nieokiełzana strona ciągle mnie gdzieś pcha. I to najczęściej w nieznane. Nie mogę za długo usiedzieć w jednym miejscu, bo po pewnym czasie zaczynam odczuwać nachalną potrzebę zmiany. Zmiany domu, otoczenia, miejsca zamieszkania, samochodu, fryzury, a nawet kraju! Dobrze, że jeszcze nie przyszło mi do głowy zmienić faceta ;) Nie dziwiłabym się, gdyby ta chęć  była  spowodowana brakiem satysfakcji z obecnego życia. Nie, nie, nie! Tak nie jest. Jest wręcz odwrotnie! Jestem zadowolona z mojego domu, bardzo podoba mi się Irlandia, poznaliśmy tu wielu wspaniałych i sympatycznych ludzi. To wszystko sprawia, że jestem szczęśliwa, że nie mam większych problemów. A mimo tego uczucia, dopada mnie czasem ogromna potrzeba zmiany. Przez pewien czas jestem zadowolona, a potem odzywa się moja zmienna natura: „A może by tak wyjechać? Zmienić dom?” Zastanawiam się jakby to było mieszkać we Francji, Włoszech, Belgii, Luksemburgu, Hiszpanii… Do głosu dochodzi też pragnienie przygody, przeżycia czegoś nowego, fascynującego… Cenię bardzo stateczność, poczucie bezpieczeństwa, harmonię w związku i życiu, więc tym bardziej nie rozumiem, skąd nagle odkrywam u siebie taaak wielką potrzebę wystawienia tego wszystkiego na próbę.  Bo przecież przeprowadzka do nowego miasta, czy kraju, to nie jest taka łatwa rzecz. To swego rodzaju wyzwanie. Czasem w miarę łatwe, czasem bardzo trudne. To nowe problemy, powrót do początkowego punktu, czyli przeżywanie na nowo poszukiwań mieszkania, pracy, znajomych… To poznawanie nowego otoczenia, uczenie się go.

Pocieszające jest to, że nie zawsze mam takie pragnienie :) Ale niestety zdarza się i nie wiem zupełnie jak mu zapobiec. I czy w ogóle jest na to jakaś rada? Przebywając zbyt długo w jednym miejscu mam wrażenie, że marnuję czas,  swoje życie zarazem. Dochodzę wtedy do wniosku, że świat jest przecież zbyt piękny, by całe swoje życie spędzić w tym samym otoczeniu.  Może ja jestem jakimś cygańskim dzieckiem? ;) Gdyby nie blond włosy, to pewno bym w to uwierzyła ;)

Nie wiem, może nie jestem do końca dojrzała? Może to moja podświadomość tak wpływa na mnie? Może to jakieś ukryte pragnienia? A może po prostu coś ze mną nie tak? Normalny człowiek codziennie dziękowałby Bogu za takie życie, ale ja zawsze znajdę jakieś „ale” ;)

Mam nadzieję, że pewnego dnia się obudzę i nie będzie już tej mojej zmiennej, kochającej wolność i pragnącej przygód natury. Może inaczej: niech będzie, ale niech nie będzie miała tak dominującej pozycji. Niech weźmie nad nią górę natura spragniona ustatkowania, ciepła życia rodzinnego i życia w tym samym miejscu. W tym samym domu, z tym samym mężczyzną,  w tym samym mieście…