O braku poszanowania dla ludzkiego życia...

Od dłuższego czasu obserwuję wszechobecne zjawisko, które napawa mnie strachem i wywołuje dreszcze. Tym zjawiskiem jest ewidentny brak poszanowania dla ludzkiego życia. W dzisiejszych czasach życie ludzkie nie jest już najcenniejszym darem. Tak łatwo je przecież odebrać. Zawsze znajdzie się ktoś, dla kogo zabicie innego człowieka nie jest niczym strasznym. Ot, to tak jak zabicie uciążliwego owada…. Ludzie niejednokrotnie nie szanują własnego bytu, a co dopiero cudzego. Często balansują na granicy życia i śmierci, świadomie i dobrowolnie niszczą własny organizm, wystawiają go na niebezpieczeństwo… Igrają z losem. Ciężko tego nie zauważyć.  Żyjąc w Polsce, codziennie miałam okazję czytać w różnych dziennikach o strasznych wydarzeniach rozgrywających się w ojczyźnie.  Pozostałe środki komunikacji również bombardowały nas wiadomościami o zabitych, uprowadzonych, o napadach, i gwałtach. W Internecie można było obejrzeć wiele filmów, które przerażały bezmyślnością i głupotą: nastoletnia młodzież „bawiąca” się w  przebieganie przed pędzącym pociągiem, skacząca z wysokich bloków, wykonująca karkołomne układy na motocyklach, rowerach, w samochodach… To wszystko było na porządku dziennym. Niestety.

W Irlandii nie jest inaczej. Owszem, te wszystkie przestępstwa są na mniejszą skalę, nie jest ich tak dużo jak w naszej ojczyźnie. Jednakże i tu często słyszę o wydarzeniach, które niejednokrotnie mrożą krew w żyłach. Głównymi miastami, w których najczęściej dochodzi do złamania prawa są Dublin i Limerick. Ten drugi ma wyjątkowo złą sławę, często dochodzi tam do porachunków gangsterów, w wyniku których niekiedy giną niewinne osoby. Ludzie coraz częściej boją się opuszczać dom po zmroku w obawie o własne życie. Chora sytuacja. Człowiek coraz częściej zapomina o swojej roli. Nie jest bratem dla drugiego, a wilkiem.

Na takiego wilka natrafiła niedawno pewna młoda, piękna i ambitna dziewczyna. Przyjechała do Irlandii wraz z grupą swoich znajomych, na dwutygodniowy kurs języka angielskiego. Chciała podszkolić swój język, zdobyć nowe doświadczenie, nowych znajomych, a znalazła tutaj śmierć. Przybyła na Zieloną Wyspę w sobotę, a w poniedziałkowy wieczór straciła życie… Miała zaledwie siedemnaście lat, ale już miała jasno sprecyzowane plany. Wiedziała czego chce. Planowała romantyczny wyjazd do Paryża, by tam, w styczniu, świętować wraz ze swoją miłością ich pierwszą rocznicę. Kochała taniec i narty, miała mnóstwo marzeń i planów do realizacji. Nie dane jej było ich zrealizować. Jeden człowiek, jedna bestia w zasadzie, postanowiła odebrać jej nie tylko młodość, plany, ale życie. Kim był ten zwyrodnialec, który uważał, że ma prawo decydować o ludzkim życiu? Jakim prawem zniszczył przyszłość tej nastolatki, a także życie jej rodziców, którzy do dziś nie mogą się otrząsnąć z tej tragedii.  Manuela była ich oczkiem w głowie, jedynym dzieckiem. Była ich całym światem. Ten świat legł w gruzach w momencie, kiedy dowiedzieli się o tej tragedii. Obydwoje z zapłakanymi oczami i z wyrazem wielkiego bólu, rozrywającego ich serca, twierdzą : „Our life is over”. W ich kierunku płyną tysiące miłych słów, ludzie solidaryzują się z nimi, ale to nie ukoi ich cierpienia, nie przywróci im ukochanej córki. Czy kiedykolwiek ich życie wróci do normy? Ciężko tu mówić o normie…Obawiam sie, że ich życie już nigdy nie będzie takie samo. Będzie naznaczone potworną tragedią. Dla rodziców bowiem śmierć dziecka, to najgorsza z możliwych tragedii. Wiem, że takich rodziców, jak Arlette i Hans, jest dużo, dużo więcej. Przez lekkomyślność, przez brak szacunku do życia, jakim wykazał się morderca, ich  egzystencja została zredukowana do bolesnej wegetacji. Do końca życia będą mieć świadomość, że już nigdy nie zobaczą swojego dziecka roześmianego, szczęśliwego, cieszącego się życiem. Do końca życia będą mieć wielki ból w sercu. Żaden z tych rodziców nie zasłużył na takie cierpienia. Żadna z ofiar nie zasłużyła na taką śmierć…

„When you destroy something beautiful you destroy more than one life” – Arlette Riedo, matka zamordowanej Manueli.