Plusy Irlandczyków :)

Tak sobie czasem myślę, obserwując mieszkańców Zielonej Wyspy, że Polacy mogliby się nauczyć paru rzeczy od Irlandczyków. Oczywiście, chodzi mi tutaj tylko i wyłącznie o pewne cechy charakteru, które wg mnie bardzo często występują u wyspiarzy, a które niezbyt często obserwowałam u naszych rodaków. Nie mam zamiaru pisać rozprawy na temat wyższości Irlandczyków nad Polakami, czy też odwrotnie. Każdy z tych narodów ma swoje plusy i minusy i nie mnie oceniać, czy któryś z nich jest lepszy, czy też nie. To nie jest zresztą moim celem. Chcę tutaj pokazać, że zaobserwowałam pewne różnice w zachowaniu między tymi dwoma społecznościami. Chciałam też zaznaczyć, że moje obserwacje na pewno nie dotyczą WSZYSTKICH autochtonów.  Normalne zresztą… Ciężko oczekiwać, by wszyscy ludzie w danym kraju byli tacy sami. Moje spostrzeżenia opieram przede wszystkim na zachowaniu Irlandczyków, moich znajomych, tych wszystkich, których poznałam od kiedy tutaj przyjechałam.  Przede wszystkim:

 

1. Irlandczycy są bardziej otwarci i przyjaźni: chętniej zawierają nowe znajomości, są ciekawi nowych mieszkańców Irlandii, ich nawyków, kultury. Często mnie wypytywali jakie zwyczaje panują u nas, czy to i to się praktykuje, etc. Często też byłam zaczepiana przez nieznajome mi osoby (Irlandczyków), kiedy np. stałam na przystanku i czekałam na autobus. Zawsze znalazł się jakiś powód do nawiązania rozmowy. W ten oto sposób poznałam pewnego starszego pana, który do dziś na mój widok pędzi do mnie z otwartymi ramionami, bananem na twarzy i ściska mnie na środku ulicy pytając, jak się mam, prawiąc komplementy i ciesząc się, że wreszcie znów mnie widzi :)  Czasem mnie to krępuję, ot polski nawyk ;)  To miły gest naprawdę, zważywszy że jest to obcy dla mnie człowiek. W Polsce, coś takiego nigdy mnie nie spotkało. Owszem, czasem przyczepił się jakiś facet, zagadywał, chciał nr telefonu, etc. Ale jakoś jego zamiary nie wydawały mi się godne zaufania.  W tym przypadku jest inaczej :)

Inny przykład: spacerując dróżką w małej wiosce, 8/10 przechodniów bądź  kierowców zawsze mnie pozdrawia: macha ręką, zagaduje jeśli jest to przechodzień. A przecież mnie nie znają!  W czasie takich spacerów również poznałam 2 czy 3 osoby. W tym pewnego staruszka, który zawsze, jak tylko mnie widzi zaczyna się ze mną witać po gaelicku, na co ja zawsze odpowiadam mu śmiejąc się: „I don’t know Irish. I don’t understand you” Dopiero po wyrecytowaniu swojej irlandzkiej formułki, tłumaczy mi to wszystko na angielski :) I to jest taki jego rytuał, który zawsze odprawia, jak tylko mnie spotka :) Też miłe :)

 

2. Irlandczycy są na pewno bardziej tolerancyjni niż Polacy – wydaje mi się, że Polacy są bardziej konserwatywni w pewnych poglądach. Dla nas, Polaków, ciągle nowością są pary homoseksualne, inne rasy spotykane na ulicy, etc. Nieraz byłam świadkiem zabawnych obrazków w Polsce, kiedy to grupka przechodniów odwracała się na widok czarnego mężczyzny, czy kobiety. Zupełnie tak, jakby to było „coś” naprawdę rzadko spotykanego. Ta inność jest u nas nowością. Ciągle zaskakuje, wzbudza kontrowersje, czasem nawet agresję. Tutaj, w Irlandii, ludzie są do tego przyzwyczajeni, nie gapią się natarczywie, kiedy widzą dwie kobiety trzymające się za ręce, czy dwóch ściskających się mężczyzn. Owszem, zjawisko rasizmu istnieje, na pewno wzrasta na sile w dużych miastach, ale ja na szczęście nie byłam jeszcze świadkiem, czy obiektem takiej oto nietolerancji.

 

3. Irlandczycy podchodzą do życia na większym luzie, są bardziej optymistyczni – zdaję sobie sprawę, że wynika to głównie z tego, iż ich sytuacja materialna jest zdecydowanie lepsza niż większości Polaków. A przecież doskonale wiemy, ile kłopotów potrafi nam przysporzyć deficyt pieniędzy.  Wyspiarze znajdują się w dobrej sytuacji materialnej, być może stąd po części bierze się ich optymizm. Częściej się uśmiechają, zazwyczaj dostrzegają jasną stronę życia, myślą pozytywnie… Potrafią docenić nawet małą pozytywną rzecz.

Pewnego sobotniego poranka odwiedziłam znajomych Irlandczyków, i jak zwykle ucięłam sobie krótką pogawędkę z Frankiem  (starszy mężczyzna, nauczyciel, bardzo sympatyczny i zawsze chętny do pomocy). Zaczęło się tradycyjnie od tematu pogody. A była ona taka średnia jak na mój gust: zero promieni słonecznych, chmurki, lekki wiaterek. Frank jednak skwitował to inaczej : „What a beautiful morning!”  Dla niego aura była piękna: nie padało, był powód do radości :) On potrafił docenić tak prozaiczny powód do wychwalenia aury. Ja natomiast łapię się często na tym, że kiedy nie ma słońca, to zaczynam marudzić i twierdzić, że pogoda nie jest zbyt ładna. Cóż, kolejny dowód na to, że punkt widzenia, zależy od punktu siedzenia ;)

 

Uff, sporo tego. Może już  nie będę więcej pisać. O Irlandczykach, jak i o Polakach, można by było napisać książkę. Jest to niewątpliwie ciekawy naród, który ja osobiście bardzo lubię i cenię. I nikt nie przekona mnie, że to debile, lenie, idioci, etc. Wiem, że nie każdy niestety ma tak dobre doświadczenia z nimi i stąd mogą się brać negatywne opinie na temat Irlandczyków, ale ja miałam wyjątkowo dużo szczęścia…