Powracający koszmar...

W ostatnim czasie dręczy mnie pewien sen. Sen o tematyce ślubnej. Wbrew pozorom nie jest to miły sen, bo to, co się dzieje w nim nie jest miłe. Ten sen ciągle do mnie powraca. W tym tygodniu znów go miałam. Scenariusz zawsze jest taki sam: dzień mojego ślubu,  a tutaj się okazuje, że nic nie jest przygotowane. Nic! Co więcej, że JA nie jestem wcale przygotowana! Mam na sobie  kremową, długą sukienkę, w której byłam na ślubie mojej siostry, nie mam za to ładnej fryzury, moje ciało jest blade, w zupełności nie kontrastuje z suknią… Suknia owszem ładna, ale to nie jest ta wymarzona, na pewno nie taka, jaką chciałabym założyć w dniu mojego ślubu. Miotam się więc w tym śnie, czuję jak ogarnia mnie coraz większa panika, jak odechciewa mi się wszystkiego i mam ochotę uciec… Zdaję sobie sprawę, że ten dzień powinien być wyjątkowy, a jednocześnie uświadamiam sobie, że taki nie będzie, bo zwyczajnie nie mam czasu, by to zmienić. Nie zdążę już pójść do kosmetyczki, fryzjerki, do solarium… To horror!

Skutek jest taki, że zamiast odpoczywać w czasie snu, to ja się męczę i nerwowo przekręcam z boku na bok. Nawet nie wiecie, jaka to ulga, kiedy w kulminacyjnym momencie wybudzam się i uświadamiam sobie, że to był tylko sen. Zły, bo zły, ale TYLKO sen. Cały stres wtedy ze mnie spływa :) Mam tylko nadzieję, że te moje marzenia senne nie okażą się  prawdą… Do dziś pamiętam, jak parę lat temu, jeszcze będąc w Polsce, przyśniła mi się śmierć sąsiada. Z soboty na niedzielę. Obudziłam się z dziwnym uczuciem, w końcu żaden sen o śmierci nie jest przyjemny… A już na pewno nie dla mnie. W niedzielny poranek szłam z mamą do kościoła. Przechodziłyśmy obok domu tego sąsiada i wtedy powiedziałam jej o tym, co mi się przyśniło. Nie pamiętam, co mi dokładnie odpowiedziała, wiem, że sobie z tego zażartowała. Nie muszę mówić, jak się poczułam, kiedy dowiedziałam się, że ów sąsiad zmarł w poniedziałek…

Mężatki pewnie doskonale wiedzą, jak ważne jest by dobrze wyglądać i dobrze się czuć w tym niepowtarzalnym dniu. Tak więc wyobraźcie sobie teraz moje uczucie, kiedy  uświadamiam sobie, że za chwilkę stanę przed ołtarzem tak jak wyglądam… A wyglądam okropnie! Podejrzewam, że nie jedna przyszła małżonka była nękana takimi snami. No właśnie: przyszła mężatka. Ale ja nią nie jestem! I to mnie dziwi! Rozumiem, że coś takiego może się przyśnić kobiecie na kilka miesięcy, czy dni przed ślubem. Stres, pragnienie dopięcia wszystkiego na ostatni guzik, ciągły bieg, by wszystko załatwić przed czasem – to wszystko może znaleźć swoje odzwierciedlenie w śnie o wyżej opisanym scenariuszu. Ale dlaczego akurat mnie się to śni? Nie spieszy mi się do małżeństwa, nie planuję go w najbliższej przyszłości, a wręcz przeciwnie: ciągle odkładam, mimo iż w zasadzie mogłabym już wyjść za mąż, bo odpowiedniego kandydata mam…Ale jednak nie robię tego. Czemu? Dlatego, że się tego boję. Nie, nie chodzi o to, że nie jestem pewna swoich uczuć. Bo jestem. Nie chodzi też o chęć głębszego poznania mojego mężczyzny, bo znamy się już jakieś 5 lat, w tym blisko 4 jesteśmy razem. Nie jest to więc okres totalnego zauroczenia, okres noszenia różowych  okularów, kiedy człowiek nie widzi żadnych wad ukochanej osoby. Doskonale zdajemy sobie sprawę z naszych wad i zalet.  Boję się po części utraty wolności, tego, że coś może się zmienić między nami,  a w takim przypadku, będzie to związane z ewentualnymi konsekwencjami prawnymi. I kłopotami. I wreszcie: boję się, że po zmianie stanu cywilnego nie będzie już odwrotu. Nie będę mogła cofnąć czasu. Na wszelkie zmiany będzie po prostu za późno. Żyjemy więc w takim związku, który nie został przypieczętowany przysięgą przed Bogiem. Nie przeszkadza mi to. Na razie. Wiem, że to kwestia czasu, bo tak naprawdę to chciałabym kiedyś stworzyć rodzinę.. Taką normalną rodzinę w świetle prawa. Nie jakiś konkubinat… Ale wiem, że nie jestem jeszcze do tego gotowa. Wiem,  że to zbyt poważna decyzja, która niesie ze sobą wiele konsekwencji. Chcę ją podjąć świadomie, kiedy będę czuła, że to jest TEN moment. Że ja naprawdę tego pragnę. A teraz niestety nie mogę tego powiedzieć.

Heh,  do dziś pamiętam, wystraszoną minę mojego ukochanego, kiedy to w czasie romantycznej kolacji z okazji naszej pierwszej rocznicy, padł on na kolano, wyjął czerwone pudełeczko w kształcie serca i zapytał: „Kochanie, zostaniesz moją żoną?”. A mnie zamurowało. Totalnie. (Nie spodziewałam się takiego kroku z jego strony) Nastąpiła kilkunastosekundowa cisza, która wydawała się trwać wiecznie. Biedak, ciągle klęcząc,  patrzył na mnie miłosiernym wzrokiem, pewnie przygotowując się na najgorsze, a ja dalej milczałam  ;) Zdążyłam tylko wydukać : „Żoną??” (Wizja przygotowań do wesela w wieku 19 lat przeraziła mnie kompletnie ;) Wreszcie powiedziałam : „Tak!”, po czym zobaczyłam wielka ulgę na twarzy mojego narzeczonego :) Do dziś się śmiejemy z tego wydarzenia. Teraz jest to dla nas zabawne, ale wtedy nie było ;) Moja połówka przeżywała chwile grozy ;)

Ktoś kiedyś powiedział, że sny są odzwierciedleniem naszych najskrytszych pragnień i obaw. Ja się w zupełności z tym zgadzam. Owszem, są wyjątki, zdarzają się sny totalnie odjechane, nie mające rąk i nóg, nijak mające się do rzeczywistości, ale w moim przypadku zdecydowana większość marzeń sennych faktycznie odzwierciedla moje pragnienia bądź obawy. Dochodzę więc do wniosku, że ten koszmarny sen jest następstwem moich obaw związanych  z małżeństwem. Z niecierpliwością czekam na dzień, kiedy one znikną. Oby nadszedł jak najszybciej :) To takie moje małe skromne życzenia na przyszłość.