Zapiski z dziennika pokładowego

Przeprawa promowa z Dublin Port, Irlandia, do Holyhead, Holy Island, Walia.

Mrok spowija wszystko wokół, ale zdaje się, że nikomu to nie przeszkadza w sprawnym ruchu. Cały proces załadunku odbywa się płynnie, niemal automatycznie. Nawet my, rejsowe żółtodzioby, nie jesteśmy w stanie zakłócić tej procedury. Dajemy się porwać prądowi. Po prostu z nim płyniemy, choć raczej powinnam napisać "jedziemy". Są chwile, kiedy opłaca się podążać za tłumem. To jest właśnie jedna z nich.

Posłuszeństwo też się opłaca. Robimy to, co każą nam pracownicy Irish Ferries, dzięki czemu nie napotykamy na żadne przeszkody. Przejeżdżamy przez rampę - ten ostatni odcinek łączący nas z lądem - i jedziemy w kierunku wskazanym przez członka załogi. Parkujemy na pokładzie piątym, między TIR-em na brytyjskich numerach i zielonym kominem Epsilona. Dla niewtajemniczonych  - pokład piąty to pokład "Pod chmurką". W naszym konkretnym przypadku: pod niebem o atramentowej barwie.

Zabieram z auta wszystko to, co będzie mi niezbędne na te najbliższe trzy i pół godziny. Po wzmożonej działalności motylków w brzuchu, objawiającej się przyjemnym rodzajem podekscytowania, domyślam się, że na statku nie zmrużę oka, mimo że jest już pierwsza w nocy. Co więcej - ja nie bardzo chcę spać. Sen jest dla słabych. A ja jestem już na podróżniczym haju.

Jak mogłabym przespać mój dziewiczy rejs? Ta wizja jest dla mnie w  tym momencie tak samo absurdalna jak pomysł wydłubania sobie oka wykałaczką. Choć nie jestem stuprocentowym żółtodziobem, choć mam na koncie wiele rejsów irlandzkimi kutrami, polskimi statkami wycieczkowymi po Jeziorze Solińskim, po różnych zatokach i zalewach nad Bałtykiem, choć mam za sobą rejs kanałami Brugii i paryskim bateau-mouche po Sekwanie, to jednak nie miałam do tej pory okazji płynąć kolosem, który waży ponad 26 tysięcy ton i ciągnie się przez prawie 187 metrów. Mówimy tu o prawdziwym gigancie, nie o stateczku z gry "Statki".

Niepotrzebne mi żadne ecstasy, by być w euforycznym stanie. Moją pigułką szczęścia jest bycie w podróży. Z której strony by na to nie patrzeć - przebywanie na promie już jest etapem tej podróży. Nie do końca wierzę, że jednak udało nam się wprowadzić w życie ten plan - bo do tanga trzeba dwojga, a zgranie się urlopami bywa nieraz trudniejszą sztuką niż ekwilibrystyka - ale to się naprawdę dzieje! Teraz jesteśmy jeszcze w Dublinie, ale za niecałe cztery godziny po raz pierwszy postawię stopę na małej walijskiej wyspie liczącej sobie niecałe 6 km szerokości i ponad 12 km długości. Na Holy Island.

Rejs jest do tego stopnia spokojny i bezproblemowy, że... przez kilka pierwszych minut w ogóle nie zauważam, że płyniemy!

Wiele razy zastanawiałam się, jak to będzie: czy dopadnie mnie choroba morska? Czy poruszający się statek będzie przyczyną mojego dyskomfortu? Teraz już wiem. Rozbawia mnie mój własny brak spostrzegawczości. Czego się spodziewałaś, wariatko? - w myślach zadaję sobie pytanie retoryczne. Myślałaś, że będzie tak, jak w samolocie? Że kapitan przemówi, a stewardessy każą ci zapiąć pasy?

Jak wiele jeszcze muszę się nauczyć.

Uciszam natłok myśli, zagłuszam swoje podekscytowanie i już wiem: płyniemy! Mam ochotę skakać z radości. Tylko czemu Połówek nie wydaje się podzielać mojego entuzjazmu? Dlaczego nikt inny nie wydaje się być zafascynowany tym faktem równie mocno jak ja? Czuję się w tym momencie wyalienowana. Niezrozumiana. Tak musi się czuć zdrowy człowiek wśród wariatów. Albo wariat wśród zdrowych [wolę pierwszą opcję]. Jednocześnie mam wrażenie, że jestem tu jedyną osobą, dla której jest to pierwszy rejs promem.

Płyniemy, na pewno płyniemy! Czuję się w obowiązku poinformowania o tym Połówka. Słychać tę charakterystyczną pracę silnika. Epsilon jest jak mój kot. Pomrukuje cicho, jakby z zadowolenia, i sunie mozolnie przed siebie. Tak gładko i tak wolno, że z trudem odnotowuję jakiekolwiek wibracje. To tylko 24 węzły, czyli 44 km/h.

Tafla morza jest niesamowicie gładka.

Powiadają, że łaska pańska na pstrym koniu jeździ. Z łaską bożą jest najwidoczniej podobnie, bo Posejdon, ten kapryśny bóg mórz, rybaków i żeglarzy patrzy na nas przychylnym okiem. A może właśnie nie patrzy? Może po prostu śpi i stąd to uśpione morze?

Szkoda, że Połówek nie ma takiej możliwości, myślę sobie. Kombinuje jak koń pod górkę. Wierci się, kręci, wygina. Mógłby z powodzeniem stworzyć "Kamasutrę dla śpiących: 100 niewiarygodnych pozycji, w których naprawdę można się zdrzemnąć, a jednocześnie nie połamać". Wiem już, że to był nasz pierwszy błąd - powinniśmy byli wykupić kabinę na nocny rejs.

Z ulotki, którą zgarniam, przechodząc koło recepcji, wyczytuję, że Epsilon może pomieścić w swoim wielkim brzuchu pięćset pasażerów i tyle samo samochodów. Nie wiem, ile osób przebywa obecnie na pokładzie piątym, ale w Café Lafayette, jest dość tłoczno - szczególnie w jej bardziej komfortowej części, z miękkimi czerwonymi sofami i fotelami. Pobliska Boylan's Brasserie nie cieszy się takim wzięciem, choć i tu na najwygodniejszych miejscówkach leżą już ludzie.

W telewizji leci Garfield, siadam więc przy jednym ze stolików i patrzę przez chwilę w ekran. Choć lubię tego sympatycznego kota, bardziej jednak interesuje mnie to, co dzieje się wokół. Jestem pod wrażeniem samego statku. Prom zbudowany został we Włoszech w 2011 roku. Wszystko jest tu takie czyste, nowe i zadbane. Podłoga w Brasserie wręcz błyszczy. Na parapetach najprawdziwsze kwiaty, w oknach zasłony. Homely feel. Gdyby nie te charakterystyczne odgłosy pracy silnika, można by pomyśleć, że jest się w restauracji na lądzie. Czysto, schludnie, zachęcająco.

Po wypiciu drogiej kawy w małym kubku koniecznością staje się wizyta w toalecie. Wchodzę do niej, chwytam za uchwyt pierwszej kabiny po prawej, ale nie udaje mi się otworzyć drzwi. Ach, zagalopowałam się, zajęte. Drzwi w innych kabinach też zamknięte. Postoję, poczekam.

Po kilku minutach, w ciągu których zdążyłam już zapamiętać cały układ toalety, a nawet zauważyć, że czystość w nich kontroluje Pan Polak, zaczynam się już nudzić. Dlaczego nikt nie wychodzi?! No, dalej, wychodzić! - poganiam w myślach wolne użytkowniczki toaletowych kabin.

Zniecierpliwienie najwyraźniej odmalowuje się na mojej twarzy, bo młoda, czarnoskóra nastolatka, która od samego początku stała przed jedną z kabin, lituje się nade mną i mówi, że te pozostałe kabiny są wolne. W ułamku sekundy z człowieka Blada Twarz przemieniam się w chodzącego pomidora aka Karmazynową Twarz. Jaki blamaż!

W czasie mojej drugiej wizyty w tej nieszczęsnej toalecie robię dobry uczynek i przekazuję tę tajemną wiedzę dalej - kobiecie, która czeka przed kabiną, w której nikogo nie ma. O, zobacz, tak to musisz zrobić. Wystarczy popchnąć drzwi nieco mocniej. Sezam się otwiera, ale choć jest w nim tron, skarbu nie ma.

Nie wiem, czy będąc za granicą człowiek jest bardziej wyczulony na rejestrowanie swojej ojczystej mowy, ale tutaj to chyba sami Polacy są. Tak w załodze [Marcin, Michał, Natalia, Janina...] jak i wśród pasażerów.

Po 3:30 większość pasażerów już śpi. Nie ja.

Szwendam się po łodzi, niczym przeklęta zjawa na nawiedzonym zamku. Zaglądam wszędzie tam, gdzie mogę, by szybko wyselekcjonować mój ulubiony zakątek na promie. To punkt widokowy, gdzie zarazem znajduje się wyznaczone miejsce dla palących. Pal licho, że o tak późnej porze praktycznie nic nie widać, a zamiast morskiej bryzy czuć głównie smród dymu tytoniowego. Szybko orientuję się, że jak przejdę na drugą stronę promu, to będę ją mieć tylko dla siebie. Nice!

Opieram się o barierkę, wpatruję się w morską toń i pozwalam wakacyjnej bryzie rozwiewać i plątać pasma moich długaśnych włosów. Niech wiatr czesze je niewidzialną ręką.

Cieszę się samotnością, jednocześnie zdając sobie sprawę, że gdybym teraz wypadła za burtę, to nawet nikt by tego nie zauważył.

Uśmiecham się na myśl o tych wszystkich przygodach, które już za niedługo mnie czekają. Z braku lepszego zajęcia czytam wywieszone instrukcje obsługi kamizelek ratunkowych i już wiem, co robić w przypadku emergency.

O 4:15 za oknem robi się jaśniej. Rodzi się nowy dzień. Do przybicia do brzegów Walii zostało nieco ponad godzinę! Połówek śpi, albo tylko sprytnie udaje, że to robi. Wersja pierwsza bardziej prawdopodobna. Przez chwilę czytam "Ostatniego Mohikanina", ale najchętniej jednak położyłabym się spać. W swoim łóżku.

Przed 5:00 zwiększa się ruch na promie. Budzą się śpiochy. Na stolikach pojawiają się kubki z kawami, francuskie rogaliki. Ekspedientki mają, co robić.

Teraz jak nigdy warto przebywać na zewnątrz. Kontury Walii są coraz bardziej wyraźne! Wreszcie w rozmytych pomarańczowo-niebieskawych barwach mogę dostrzec ląd. Holy shit! To Holy Island!

O 5:15 szczęśliwie dobijamy do portu w Holyhead na Holy Island.

Primo poradnik dla promowego żółtodzioba

Zanim wyruszyłam na swój dziewiczy rejs promem, zastanawiałam się nieraz, czy w trakcie rejsu można przebywać w aucie, ale jakoś nigdy nie miałam śmiałości zapytać o to znajomych, którzy już mieli w tym temacie doświadczenie. Wolałam milczeć niż zobaczyć, jak przekręcają oczami i myślą sobie "jaka kretynka!".

Jeśli i Tobą szargają podobne wątpliwości, pozwól, że właśnie je rozwieję - nie, nie można przebywać w swoim pojeździe. W cudzym tym bardziej nie.

Na bramie do piekła w "Boskiej Komedii" Dante Alighieriego widniał napis: "Ty, który wchodzisz, żegnaj się z nadzieją". Na "naszym" promie równie dobrze mogłaby widnieć informacja o podobnej treści: "Ty, który wchodzisz, żegnaj się z autem" [a przynajmniej na czas trwania rejsu].  

Przed opuszczeniem swojego czterokołowca i wejściem do recepcji musisz nie tylko zaciągnąć hamulec ręczny i zostawić swój pojazd na biegu, ale także dezaktywować detektor ruchu w samochodowym systemie alarmowym. Mówiąc prościej: zrób tak, żeby Twoje auto nie wyło, kiedy Ciebie nie będzie. 

Wszyscy wiemy - a już szczególnie ci, którzy mieszkają na irlandzkich osiedlach - jak bardzo upierdliwe są te wyjące alarmy domowe i samochodowe. To nieoficjalna przyczyna rwania włosów z głowy, przedwczesnych zgonów a zarazem wyrafinowana tortura, uplasowana tuż za waterboardingiem. Wyobraź sobie teraz pięćset wyjących pojazdów na promie. No właśnie. Nie chcemy, żeby kapitan strzelił sobie w łeb. Wszyscy chcemy bezpiecznie przeprawić się z punktu A do B. 

Jak już się upewnisz, że masz ze sobą wszystko, co będzie Ci potrzebne na kilkugodzinny rejs [lekarstwa, bagaż podręczny, portfel, telefon...] i to, co będzie Ci niepotrzebne, ale jest ono na tyle drogocenne, że wolałbyś to mieć przy sobie, nie zapomnij z nerwów i roztargnienia o najbardziej prozaicznej czynności - zamknięciu auta. Co prawda głupie wpadki zdarzają się nawet najlepszym, ale głupim jednak znacznie częściej. A Ty przecież nie jesteś głupi, prawda?  

Jeśli nie masz wykupionej kabiny, mogą Ci się przydać substytuty łóżka, które pomogą Ci zadbać o jakość snu: koce, tradycyjne poduszki lub podróżnicze rogale, opaski na oczy do spania [nikt specjalnie dla Ciebie nie zgasi światła na promie], a nawet stopery do uszu na wypadek gdyby los pokarał Cię chrapiącym sąsiadem [wcale nie taka rzadkość]. 

Ale umówmy się: łóżka polowe, dmuchane materace, śpiwory, namioty, tipi i inne parawany to może sobie daruj. Nie chcesz przecież wyglądać jak przesiedleniec i uchodźca. Nawet jeśli w życiu prywatnym jesteś wygodnicką księżniczką na ziarnku grochu, nie musisz wszystkim dawać tego do zrozumienia. No chyba, że bardziej niż księżniczką jesteś drama queen. Wtedy koniecznie weź ze sobą megafon, wykłócaj się na pokładzie o najmniejszą i najbardziej absurdalną pierdołę [jak na przykład o to, że za oknem widzisz tylko ciemność, a liczyłeś na różowego delfina i na białego wieloryba prosto z "Moby Dicka"], no i upewnij się, że skoro Ty nie śpisz, to inni też nie zmrużą oka. 

Najlepiej jednak będzie, dla Ciebie i dla innych, jak grzecznie zajmiesz miejsce i zajmiesz się sobą. 

A na koniec takie małe memento, ale nie mori, bo choć wypadki chodzą po ludziach, to jednak nie życzę Ci, abyś doświadczył tego, co pasażerowie Titanica czy Costa Concordia. Pamiętaj, że nie jesteś pępkiem świata. Ten statek jest w takim samym stopniu dla Ciebie, jak i dla innych. We are all in the same boat. Taka mała gra słów. 

Od nas wszystkich zależy, jak bardzo udany będzie ten rejs. To kolektywny wysiłek. Bo jestem pewna, że nie wyczarterujesz sobie tego rejsu. Gdyby Cię było na to stać, nie czytałbyś tego wpisu, prawda?

Przed godziną zero

Za każdym razem, kiedy rano z bólem zwlekam się z łóżka w celu udania się do pracy, obiecuję sobie, że odrobię to sobie przy pierwszej nadarzającej się okazji. Chyba tylko dzięki tej obiecującej wizji nie wylądowałam jeszcze w kaftanie bezpieczeństwa. 

Tymczasem stała się rzecz niebywała. Był piąty dzień mojego urlopu, a do tego poniedziałek, czyli jak powszechnie wiadomo, dzień znienawidzony przez każdego wyrobnika, ja miałam zielone światło na bezterminowe wylegiwanie się w łóżku, a mimo to dobrowolnie wstałam kilka minut po szóstej. 

Tak prawdę powiedziawszy, to nie do końca było to dobrowolne, za to w stu procentach strategiczne zachowanie podyktowane moim instynktem samozachowawczym.  Otóż w normalny dzień roboczy to mój budzik robi za narzędzie tortur. Za to metaforyczne wiertło, które codziennie dokonuje trepanacji mojej czaszki. I to bez narkozy. I choć w takich chwilach jak nigdy rozumiem Andrzeja Piasecznego śpiewającego "Budzikom śmierć", muszę też uczciwie przyznać, że od wrednego budzika gorsza jest tylko jedna rzecz - kot wyśpiewujący arie operowe bezpośrednio pod sypialnianym oknem. Co jak co, ale Wyższa Forma Inteligencji nie ma w tym sobie równych. 

Byłabym skłonna uwierzyć, że pobierała lekcje śpiewu u samego Luciano Pavarottiego, gdyby nie fakt, że słynny włoski śpiewak zmarł, zanim ona się urodziła. I pewnie machnęłabym na to wszystko ręką, ale przecież wiadomo, że koty to tajemnicze istoty, mające więcej niż jedno życie. Moja prywatna teoria spiskowa mówi, że do tych muzycznych korepetycji faktycznie kiedyś doszło w przeszłości. Fakt jest bowiem niezaprzeczalny: moja kotka do perfekcji opanowała arię "Nessun Dorma", co znaczy ni mniej, ni więcej: "Nikt nie śpi!". 

Na pewnym etapie coś poszło jednak nie tak, albowiem wykonanie Pavarottiego chwyta za serce, a wersja Wyższej Formy Inteligencji - za głowę. Wciska ją w imadło i bezlitośnie dociska, aż masz wrażenie, że zaraz eksploduje niczym arbuz. Twój wybór jest więc prosty: albo stawiasz na przetrwanie i idziesz do ogródka wpuścić kota do domu, albo odmawiasz żal za grzechy i dzwonisz do proboszcza z nadzieją, że zrobi ci ostatnie namaszczenie, zanim  twój własny kot cię załatwi. 

Czytasz te słowa, zatem wiesz, jaką decyzję wtedy podjęłam. 

Nie wiesz pewnie jednak, że po tym jak brutalnie wyrwano mnie z objęć Morfeusza, już się nie położyłam do łóżka, choć mój pierwszy odruch był zupełnie inny. 

Zamiast tego decyduję się spędzić resztę dnia tak, jak ja uznam to za słuszne, a nie tańczyć tak, jak mi kot zagra. Albo zaśpiewa. 

Po cichu liczę też, że moje poświęcenie się opłaci. Bo jeśli teraz nie położę się do łóżka, to jest szansa, że wieczorem wcześniej zrobię się senna i uda mi się przespać kilka godzin, zanim przed północą zamkniemy hacjendę na cztery spusty i wyruszymy do dublińskiego portu na nasz kilkugodzinny, nocny rejs do Walii. Promem, bez wykupionej kabiny, gdzie mogłabym do woli chrapać, zamiast wysłuchiwać chrapania innych. 

Idę więc za głosem rozsądku. Początek mojego dnia nie był najprzyjemniejszy, ale kto powiedział, że reszta dnia nie może być milsza? 

Znasz to powiedzenie o cytrynach? "Kiedy życie daje ci cytryny, zrób z nich lemoniadę!". Zatem wyciskam ten mój ostatni dzień w Irlandii niczym cytrynę. 

Biorę relaksujący i gorący prysznic, a potem idę do kuchni, by zrobić sobie poranną kawę. Z turbanem na głowie zasiadam przed ekranem monitora, by ją niespiesznie wypić i sprawdzić, co tam w sieci piszczy. 

Piszę nawet okolicznościowego posta na bloga i maila do mamy, bo właśnie z zażenowaniem zdaję sobie sprawę, że dawno nie miałyśmy kontaktu, a ona nawet nie wie, że ja za kilkanaście godzin wyjeżdżam do Walii na urlop. "Gdyby mi się coś stało, to przynajmniej będzie wiedzieć, gdzie jestem" - myślę. Niektóre przyzwyczajenia z trudem wymierają. Wpojona mi w młodości zasada mówienia, gdzie się udaję i kiedy wrócę, jak widać nadal żyje i ma się dobrze. 

Robię też pranie i suszę je na świeżym powietrzu, bo pogoda wyjątkowo sprzyja. Termometr umieszczony w moim słonecznym ogródku pokazuje całe 30 stopni. Fizycznie jestem jeszcze w Irlandii, ale myślami jestem już na urlopie, bo w głowie rozbrzmiewają mi optymistyczne dźwięki piosenki Crowded House: "everywhere you go, always take the weather with you..." I w tym momencie faktycznie niczego innego bardziej nie pragnę, jak tego, by zabrać tę piękną pogodę ze sobą. 

Kiedy kilkanaście godzin później wychodzę z domu w mrok, a moje płuca wypełnia rześkie, nocne i letnie powietrze, nie wiem jeszcze, że zarówno pogoda, jak i cały wyjazd przejdą moje najbardziej śmiałe marzenia. 

A o wieczornej drzemce przed wyjazdem mogłam oczywiście zapomnieć.  Już dawno powinnam była się nauczyć, że sztuczki z wczesną pobudką i wczesnym pójściem do łóżka to może działają na niemowlęta, ale nie na mnie.