Babysittingowy happy end

Z przyjemnością informuję, że moje obawy dotyczącebabysittingu okazały się daremne. Były jednak jak najbardziej uzasadnione. Babysittingto zazwyczaj przyjemna forma relaksu, podkreślam jednak słówko „zazwyczaj” ;)Czasami może się niestety przerodzić w prawdziwy koszmar, którego miałam okazjędoświadczyć ileś tam miesięcy wcześniej. W horrorze tym w rolach głównychudział wzięłam właśnie ja i pociechy Mary. Kiedy więc Mary spytała, czy jakimścudem udałoby mi się przez kilka godzin przypilnować jej dzieci, odrzekłam, żeowszem, jest to możliwe, gdyż wyjątkowo mam wolny wieczór, więc doprawdy niewidzę problemu. Zgodziłam się, ale przyznać muszę, że nie byłam jakośhurraoptymistycznie i entuzjastycznie do tego pomysłu nastawiona. Babysittingkończył się mocno po północy, a ja rano musiałam iść do pracy. Co więcej, wpamięci wciąż miałam nieciekawe sceny z poprzedniego razu. W życiu są jednaktakie sytuacje, kiedy nie wypada odmówić. Tak właśnie było tym razem. Mary, jakjuż nieraz pisałam, to naprawdę bardzo sympatyczna Irlandka, którą wprostuwielbiam. Nie mogłam jej więc odmówić.

O umówionej porze podjechałam pod jej dom, licząc, żedzieci będą już sobie smacznie spać i śnić o lalkach, misiach, rowerkach,duperelkach czy innych dziecięcych rekwizytach. Kiedy mimochodem dostrzegłamprzez okno biegające po pokoju dzieci, w pierwszym odruchu miałam zamiar uciec,ostatecznie jednak zmieniłam zdanie. Postanowiłam stawić czoło tym małympsotnicom. Po kilkunastu minutach rodzice opuścili dom, a ja zostałam zdziewczynkami. Ich wyjście spotkało się oczywiście z głośnym płaczem Eimear –najmłodszej z córek. Ku mojemu zadowoleniu Caoimhe nie zapragnęła wesprzećkrzykiem swoją młodszą siostrę. Lepsza solówka niż duet! Zgodnie ze wskazówkamirodziców, zaprowadziłam małą do pokoju, gdzie -już we trójkę– przystąpiłyśmy dooglądania bajki o sympatycznym fioletowym dinozaurze zwanym Barney. Przytuliłammałą, która na widok swojego telewizyjnego ulubieńca przestała płakać i ślademsiostry zajęła się piciem mleka z butelki. Odetchnęłam z ulgą i równieżwlepiłam oczy w ekran telewizora. Prawie poczułam się jak dziecko, z tym, żezamiast zielonego Denvera – dinozaura z mojego dzieciństwa, oglądałam jegowspółczesnego fioletowego kolegę. Nastrojowe piosenki podziałały usypiające nietylko na dzieci, lecz także na mnie. Po chwili mała smacznie sobie spała, aCaoimhe z minuty na minutę coraz mniej kontaktowała, po czym wreszcie odpłynęław objęcia Morfeusza. Aby nie dołączyć do śpiących dzieci, postanowiłam ratowaćsię filiżanką kawy. Pomogło, ale nie na długo. Czytana książka dość szybko mnieznużyła, zdecydowałam się więc poszukać jakiegoś ciekawego filmu na DVD. W ręcewpadł mi „Honeymoon In Vegas”. Zerknęłam na obsadę, a tu niespodzianka: SarahJessica Parker i Nicolas Cage! Już miałam wydać dziki okrzyk radości, ale widokuśpionych dzieci przywrócił mi przytomność umysłu. Film, to było to, czegopotrzebowałam. Lekka, zabawna komedia romantyczna była dla mnie idealnymrozwiązaniem, a urocze i ciepłe głosy Cage’a i Parker działały niczym kojącybalsam dla mojej umęczonej duszy. Po zakończeniu filmu, w ramach maratonu,zafundowałam sobie kolejne DVD. Tym razem wybór padł na „Malice” [Pełnia zła] zgwiazdorską obsadą (A.Baldwin, N.Kidman i G.Paltrow) i dość dobra intrygą. Jakoże film trzymał w napięciu, pozwolił mi zachować trzeźwość umysłu do 1:30,kiedy to wrócili szczęśliwi rodzice, a ja z ulgą udałam się do własnego łóżka:)

Echa irlandzkiej recesji

Ostatnio coraz częściej mówi się o kryzysie gospodarczym,który już jakiś czas temu dotknął Irlandię. Temat ten systematycznie - niemalżecodziennie - przewija się w irlandzkich mediach. O kryzysie mówi się wpopularnych stacjach radiowych, słucha w dziennikach telewizyjnych i czyta wirlandzkiej prasie. Częstotliwość, z jaką porusza się ten temat, jest tak duża,iż człowiek siłą rzeczy – chcąc czy też nie chcąc – zmuszony jest do refleksjina temat sytuacji ekonomicznej Zielonej Wyspy. Recesja nie jest już tylkosennym koszmarem emigrantów. Czy się to nam podoba, czy też nie –  kryzys dotknął także ten kraj. Recesja stałasię faktem. Stała się też swego rodzaju plagą, która błyskawicznie zataczacoraz większe kręgi i bezlitośnie powiększa kolekcję swoich ofiar.

Czemu mowa o sennym koszmarze emigrantów? Z prostejprzyczyny. Emigranci należą do tej grupy, która jest najbardziej narażona nanegatywne skutki recesji. Nie wszyscy, to oczywiste, ale spora część osób,które przywiodło tu pragnienie lepszego życia, już zdążyła odczuć pierwszeminusy kryzysu gospodarczego. Część emigrantów zdecydowała się opuścić ZielonąWyspę niedługo po tym, jak echo recesji odbiło się w sektorze budowlanym. Wbranży tej – jak powszechnie wiadomo – znalazło zatrudnienie mnóstwo Polaków.  Jako że echo to było dość potężne,budownictwo mocno przystopowało i posypały się zwolnienia. Nagle zmniejszyłosię zapotrzebowanie na usługi, a ekipy budowlańców musiały przełknąć gorzkąpigułkę, którą zaserwowała im brutalna rzeczywistość. Jeszcze do niedawnarozchwytywani pracownicy budowlani coraz częściej zaczęli być odprawiani zkwitkiem. Zmniejszył się popyt, zmniejszyła się liczba intratnych kontraktów.Zwiększyła się ilość bezrobotnych budowlańców. Część z nich zrozumiała, że ich5 minut minęło bezpowrotnie. Nie czekając na dalsze niespodzianki losu,spakowali swój dobytek i wyruszyli w cztery strony tego świata. Sentymentalnioptymiści obrali dobrze im znany kierunek – Polskę. Ci bardziej pesymistyczni,ewentualnie realnie spoglądający na życie, nie liczyli na kolejny „cud nadWisłą”. Z przekonaniem, iż ojczyzna nie zaspokoi ich oczekiwań, gdyż niezastaną tam obiecywanej „drugiej Irlandii”, postanowili nie zbaczać zemigranckiej ścieżki. Ta zaprowadziła ich zaś do sąsiednich bądź bardziejoddalonych krajów. I tu urywa się ich historia. Czy dobrze wybrali? Czyzbłądzili? Dowiedzą się za jakiś czas.

Plagi mają to do siebie, że nie kierują się żadnymiwzględami. Nie robią wyjątków i nie traktują ulgowo. Sieją żniwo tam, gdziezapragną, nie patrząc na to, czy właśnie mają do czynienia z rodzajem ludzkimkoloru białego, czarnego, czy żółtego. Recesyjna plaga dała się więc we znakitakże autochtonom. Narzekające głosy coraz częściej dobiegają z irlandzkichśrodowisk. Powody do narzekania są różne. Ci, którzy są w trakcie budowy domu inie są mieszkańcami dużych miast, stanęli twarzą w twarz z nowym problemem –brakiem wykwalifikowanych fachowców. W ich małych wioseczkach i mieścinachcoraz gorzej znaleźć dobrego budowlańca. Już chyba łatwiej trafić na Leprechauna.W obliczu zaistniałej sytuacji moi znajomi zmuszeni są codziennie przemierzaćdystans 80 kmdzielący ich od miejsca zamieszkania murarza, który zdecydował się pracować dlanich. Facet to niezbyt sympatyczny alkoholik, ale ponoć jest dobry w swoimfachu. Chcąc jak najszybciej ukończyć budowę domu, moi znajomi muszą zadowolićsię osobą tego wschodnioeuropejskiego procentolubnego przybysza. Nie mająwyboru. Tracą ponad dwie godziny przywożąc go i odwożąc do domu.

Po podwyżkach cen paliwa i żywności, zdrożały też inneusługi. Osoby, które wcześniej miały zwyczaj robić zakupy bez sprawdzania cen,zaczęły powoli zmieniać swoje postępowanie. Odnotowano kilkuprocentowy spadeksprzedaży w supermarketach. Irlandzkie giganty zmuszone zostały przystąpić dowzmożonej konkurencji. Rodzime firmy, jak i te zagraniczne zaczęły ścigać się wpromocyjnych ofertach. Niektóre koncerny zaczęły nawet uciekać się do – uchodzącejza brzydką formę konkurencji – reklamy porównawczej. A wszystko to w walce oklienta. Sieci sklepów, działające w myśl zasady „klient nasz pan”, poczęły regularnie obniżać ceny wieluproduktów. Dunnes Stores, widząc poważnych konkurentów w Aldim i Lidlu, wyszedłnaprzeciw oczekiwaniom klientów. Przyjął strategię, która jeszcze jakiś czastemu była rzadko stosowana – coraz częściej udziela sporych [nawet 25%] obniżekna dane produkty. O toczącej się bitwie o klienta nie zapomniało tez Tesco, Superquinnczy mniej licząca się Centra. Sytuacja, jakkolwiek nieciekawa dla właścicielitych sieci, przynosi wiele korzyści klientom. Oferty typu „20% off” i „buy 1get 1 free” pozwalają zaoszczędzić przeciętnemu  obywatelowi kilkanaście euro każdorazowo.Sama, jako wierna klientka dwóch z wymienionych sieci, jestem co jakiś czaszasypywana kuponami uprawniającymi mnie do zniżek bądź darmowych zakupów. Bodobry klient to wierny klient, szczególnie taki, który dużo wydaje. Siecisklepowe doskonale zdają sobie sprawę, iż w obecnych czasach każdy klient jestna wagę złota, toteż nie skąpią mu obniżek i bonusów. A te są wprostproporcjonalne do „zasług” klienta. Proste? Proste! Nie ma to jak układ opartyna symbiozie.

To nie koniec walki o klienta. To dopiero jej początek. Arecesja? Cóż… recesja ma się dobrze. Stoi sobie w bezpiecznej odległości, nauboczu, zaciera ręce i ze złośliwym uśmieszkiem i rosnącą satysfakcją przyglądasię przebiegowi burzliwej walki, którą sama wywołała.