Intruz

Człowiek chyba niczego nie może być pewien w swoim życiu. Do tej pory byłam święcie przekonana, że w naszym domu mieszkamy tylko my. Mój narzeczony i ja. Bardzo się jednak myliłam! Dziś jednak okazało się, że mamy dzikiego współlokatora, o którym do tej pory nie mieliśmy zielonego pojęcia. Ale od początku. Wróciłam z pracy, zrobiłam sobie gorącą herbatkę i w ramach relaksu weszłam na blogi, by poczytać, co u Was słychać. Wczoraj niestety nie miałam Internetu, więc dziś koniecznie musiałam nadrobić zaległości :) Siedzę przy tym kompie, czytam, aż nagle, kątem oka zauważyłam, że po dywanie coś przebiegło! Z prędkością światła! Wprost pod moje biurko! „Oh fuck!” – wyrwało mi się… Czy to była mysz?! Zamarłam na chwilę. Nienawidzę małych, obleśnych, kudłatych stworzeń. Nawet jeśli są dużo, dużo mniejsze ode mnie i niegroźne. Odwracam głowę, by się upewnić, czy to coś faktycznie miało miejsce, czy to może wymysł mojej bujnej wyobraźni. Rozglądam się na wszystkie strony… I nic. Wstaję  więc, zerkam za stojak na płyty, który znajduje się koło biurka, ruszam nim… Nic. Patrzę pod biurko… Kurde, też nic nie widzę. Pełno kabli i nic więcej. Nie, no… Jestem pewna, że coś przeleciało koło mnie, kiedy czytałam bloga. Więc to coś tam musi być! Nie, nie jestem na tyle odważna by uklęknąć i wsadzić głowę pod biurko. Nie jestem kamikadze ;) Jeszcze to coś wyskoczy na mnie, a ja zejdę na zawał. W wieku 22 lat! Bezpieczniejszą opcją wydaję się być kopnięcie w biurko. Kopię w nie więc... I,  (o zgrozo!), to coś wyleciało i wpadło pod łożko. To coś. Pewna nie jestem, bo jak już wspominałam, stworzenie to przemieszczało się z prędkością światła i ciężko było je zidentyfikować. Wiem, że było małe, ciemne i cholernie szybkie. Domyślam się, że to mysz. Ale skąd u licha, mysz w moim nowym domu? Resztka rozsądku podpowiedziała mi, żebym zamknęła drzwi. Tak też zrobiłam. Zawsze to będzie to coś łatwiej upolować w tym pokoju niż biegając po całym domu… Zadzwoniłam do ukochanego, by go poinformować o nieproszonym przybyszu. Na szczęście nie podzielił on mojej paniki, tylko ze stoickim spokojem oświadczył, że ją złapie, jak tylko wróci (dzięki Boże, że stworzyłeś mężczyznę!) A tymczasem do czasu jego powrotu musiałam wysłuchiwać odgłosów dochodzących spod łóżka. Oczami wyobraźni już widziałam pogryzione walizki, które się tam znajdowały i mnóstwo innych rzeczy…

Mój wybawca przybył szybko i od razu przystąpił do misji. Pokój zamienił się w prawdziwe pobojowisko: poprzestawiane meble, wszystko powywracane do góry nogami, bałagan totalny.. W końcu zobaczyliśmy intruza! Okazało się, że to prawdziwy maluch i w dodatku chyba bardziej wystraszony nas, niż ja jego. Brr! Moja nadzieja na szybkie złapanie tego szkodnika ulotniła się po tym jak zobaczyłam, co potrafi wyprawiać takie małe stworzenie. W ułamku sekundy potrafiło się przemieścić z jednego kąta pokoju do drugiego, sprawnie wspinało się po kablach od komputera, a nawet potrafiło skakać kilkanaście cm do góry! Wojna trwała 1,5 h i mimo że w czasie niej szala zwycięstwa kilka razy przechylała się na stronę małego przebiegłego potwora, to i tak ostatecznie wygrał mój szczurołap ;) Spocony na maksa, wyczerpany, ale jednak zwycięski! Po podstępie numer 246 udało mu się schwytać przeciwnika! Nasza radość nie miała końca :) Półtorej zmarnowanej godziny… Nikomu nie polecam takich wrażeń… Nawet największemu wrogowi ;)

 

Tylko skąd do diabła wzięła się u mnie mysz?!