Cliffs of Moher

Do tego posta zabierałam się już od kilku dni, ale szło mi to tak, jak przysłowiowej sójce przygotowania do wypadu za morze ;) Dziś jednak się udało. Piękna aura (zadziwiające, jak wielki wpływ ma pogoda na samopoczucie ludzkie), wolne popołudnie, czyli krótko mówiąc: idealne warunki do napisania relacji :)

Nasz wypad miał miejsce w niedzielę. Początkowo planowaliśmy, że spędzimy ją w domu. Na zmianę planów wpłynął jednak nasz przyjaciel. Okazało się, że wybiera się on wraz z rodziną na zachodnie wybrzeże Irlandii.  Od dawna chcieliśmy tam pojechać, więc w tych okolicznościach nie musieliśmy się zastanawiać zbyt długo nad podjęciem decyzji. Była ona w miarę szybka : „Wyruszamy!”  I tak też zrobiliśmy. Niedzielny poranek zaczął się więc wczesną pobudka i przygotowaniami do wycieczki. Kiedy byliśmy już gotowi, okazało się, że nasi znajomi dopiero się zbierają. W ogólnym rozrachunku, zmarnowaliśmy więc dobrą godzinę, kiedy to tkwiliśmy przy kuchennym stole oczekując na nich (ech, ci spóźnialscy!). W końcu nadeszła ta wiekopomna chwila i nadjechali ;) Już nic nie stało nam na przeszkodzie, by wyruszyć w trasę. Jechało się dobrze, nie było zbyt dużego ruchu. Jedynym utrudnieniem była mgła, która w pewnych miejscach byłą wyjątkowo gęsta, co wiązało się ze znacznym zredukowaniem prędkości.

Przez całą drogę żywiłam nadzieję, że pogoda będzie ładna. I tutaj spotkała mnie miła niespodzianka, bo Galway przywitało nas cudowną, słoneczną, iście letnią pogodą! Wspaniała zapowiedz naszego dnia :)  Tylko gdzieniegdzie leżące na chodniku kolorowe liście, przypominały o lecie, które odeszło i o obecnej jesieni. Połączenie różnorakich barw: lazuru nieba, soczystej zieleni, brązu i żółci jesiennych liści dostarczało wspaniałych wrażeń estetycznych. Rzeczywistość przeszła moje najśmielsze marzenia! Zachodnie wybrzeże Irlandii jest cudowne! Tamtejszy krajobraz olśnił mnie swoim pięknem. Skuszeni otaczającym nas pięknem, zatrzymaliśmy się na chwilkę w miejscowości Barna i udaliśmy się na piaszczystą plażę. Widok był wspaniały! Cudownie było zanurzyć stopy w ciepłym, a jednocześnie mokrym piasku, pospacerować po plaży w towarzystwie lekkich i orzeźwiających podmuchów wiaterku. Rozkoszując się ciepłem i malowniczymi widokami, pozazdrościłam lokacji mieszkańcom pobliskich domków. Mieszkać nad brzegiem morza… Mieć codziennie ten wspaniały widok na wyciagnięcie ręki…. Popluskać się latem w tej cudnie lazurowej wodzie.. To by było coś! Szczęśliwcy z nich!

Z radością zostałabym tam dłużej, ale czas nas gonił, musieliśmy ruszać w dalszą trasę.   Słoneczko towarzyszyło nam cały czas, sprawiając, że podziwiane widoki nabierały jeszcze większej urody. W końcu dotarliśmy na obszar Burren. I tutaj kolejne zaskoczenie: „Jejku, ale to wszystko piękne!” Te słowa same cisnęły się na usta. Okolice Burren to bez wątpienia fantastyczne, zapadające w pamięć miejsce. Te jałowe, wapienne i bezkresne tereny w północnej części hrabstwa Clare, przyciągają wielu turystów, jak również botaników.   Wśród tych nagich wzgórz znajdziemy  prastare grobowce i kościoły, imponujące dolmeny, oraz wspaniałą, różnoraką roślinność. Gaelicka nazwa Burren – Boireann- znaczy tyle, co „skalista ziemia” i muszę przyznać, że wspaniale oddaje prawdę. Kraina ta bowiem sprawia wrażenie opustoszałej, gdzieniegdzie tylko spotkać można małe, wiejskie chatki. Wszystko to spowodowane zostało czystkami etnicznymi w czasach cromwellowskich oraz przede wszystkim niedostatkiem wody. Spragniony kras zachłannie wciąga pod ziemię  każdą kroplę wody, każdą rzekę…  Nic dziwnego więc, że teren ten sprawia wrażenie jałowego,  surowego, bez najmniejszych znaków życia. Mylą się jednak ci, którzy myślą, że nie jest wart zobaczenia. Ma on w sobie wiele uroku. Ogromnie żałowałam, że mieliśmy tylko jeden dzień na zapoznanie się z bogactwami natury na zachodnim wybrzeżu. Jeden dzień to zdecydowanie za mało…  Czekały na nas jeszcze klify. To przede wszystkim z myślą o nich wyruszyliśmy w tę podróż.

Droga na klify jest wyjątkowo urocza. Przez pewną część trasy jedzie się bowiem nadbrzeżnymi dróżkami, co sprawia, że naszym oczom ukazuje się wspaniały widok, usilnie zachęcający do zatrzymania się na dłużej. Ciężko się mu oprzeć…

Późnym popołudniem dotarliśmy do głównego celu naszej wyprawy: Cliffs of Moher.  Panował tam spory ruch, jak zawsze ponoć. To jedna z największych atrakcji Zielonej Wyspy. Nic więc dziwnego, że można tam było słyszeć sporą mieszankę języków obcych. Klify są piękne, to nie ulega wątpliwości. To fascynujący widok i cud natury, jednak nie wywarł on na mnie aż tak dużego wrażenia jak pejzaż Burren, czy okolicznych miasteczek nadmorskich. Wiem, że spowodowane było to tym, że widziałam je już setki razy na fotkach znajomych, w przewodnikach, w telewizji, w prasie… Wszędzie! Mimo że pierwszy raz widziałam je na własne oczy, to nie było tam nic nowego, co mogłoby mnie zaskoczyć. Doznałam deja-vu. Wszystko wyglądało tak jak na pocztówkach, na zrobionych tam fotkach…Zupełnie tak, jak gdybym tam była… wiele razy. Gdybym wcześniej ich nie widziała, moje wrażenia byłyby zapewne większe. Polecam je jednak każdemu. Warto zobaczyć te dumnie sterczące skały, których wysokość sięga nawet 200 m.

Po wizycie na klifach udaliśmy się do samochodu. Czekała na nas droga powrotna i setki kilometrów do pokonania. Zachodnią Irlandię opuściłam z żalem, z wielkim niedosytem i z równie wielką chęcią eksploracji tych wspaniałych terenów. Opuściłam je przede wszystkim obiecując sobie, że jeszcze tu wrócimy… Najlepiej na letni urlop w przyszłym roku...