Wrażliwość a oziębłość ludzka...

Ciężko się czasem żyje człowiekowi, który ma litościwe serce, wrażliwe na krzywdę i cierpienie innych. A ja odkąd pamiętam miałam takie i chyba ciągle mam. Choć wydaje mi się, że wraz z upływającymi latami i zwiększającym się bagażem doświadczeń życiowych, zwiększyło się także moje uodpornienie na zło, na wszelkiego rodzaju krzywdy panujące na świecie. Odnoszę wrażenie, że wytworzyłam swego rodzaju powłokę, która chroni mnie od zbytniego przejmowania się losami świata i innych. Nie chcę absolutnie powiedzieć, że oznacza to, iż stałam się osobą o zimnym, wręcz lodowatym sercu, której nic nie jest w stanie wzruszyć, na którą nie działają żadne obrazy przepełnione ludzkim cierpieniem.  Tak nie jest – na moje szczęście.

Mimo że nabrałam dystansu do tego typu spraw, to chyba jednak nigdy nie będę odporna na krzywdę ludzką, na te tysiące ludzkich łez, na obrazy przepełnione bólem. Wydaje mi się, że przyczyniły się do tego moje przeżycia z dzieciństwa, kiedy to niejednokrotnie stawałam twarz w twarz z ludzką krzywdą. Te przeżycia głęboko zapisały się w mojej pamięci i mimo że od ich wydarzenia upłynęło już wiele, wiele lat, to ja ciągle je pamiętam. Jakby to miało miejsce wczoraj… Łzy, ból, krzywdę, strach – tego typu rzeczy ciężko jest zapomnieć. Próbowałam pomóc cierpiącym, być swego rodzaju kojącym  okładem na ich obolałe rany. Nie zawsze się to udawało. Ale bywały tez takie momenty, że moje działania odnosiły sukcesy i to było ogromną, chyba najlepszą, nagrodą dla mnie.

Będąc studentką zaangażowałam się w działalność w wolontariacie. Każdy wolontariusz mógł wybrać sekcje w których chciał się udzielać. Ja wybrałam możliwość pracy w domu starców. Zostałam wobec tego przydzielona do grupki starszych kobiet. Moje zadania nie były ciężkie, chodziło głównie o dotrzymywanie towarzystwa tym starszym, niejednokrotnie opuszczonym osobom. Wykonywałam proste zajęcia, pomagałam im w codziennych  czynnościach, czasem wyświadczałam drobne usługi typu: zakupu w pobliskim sklepie, wysłanie kartki, czy listu. Byłam powierniczką ich sekretów, historii ich życia, ich smutków i radości. A raczej smutków, bo niejednokrotnie ich egzystencje przepełnione były wieloma strasznymi, smutnymi wydarzeniami… Zdarzało się, że znajdujące się tam osoby nie miały nikogo bliskiego,  to ja im zastępowałam ich córki. Ci ludzie nie mieli zbyt wygórowanych pragnień. Jedyne czego pragnęli to poczucie bliskości, bycia potrzebnym i kochanym. Mam nadzieję, że dostarczałam im tego. Nie wiem… Wiem tylko, że było mi ciężko tam pracować, patrzeć na te pomarszczone, zniszczone twarze, które kryły w sobie różne przeżycia, różne historie… Łączyło ich chyba tylko jedno: to miejsce w którym się znajdowali. Bo w pewnym momencie ich życia ktoś zdecydował, że nie potrzebna mu taka stara matka, stary ojciec, który już nie ma tak wielu sił jaki kiedyś. Który już nie jest mu do niczego potrzebny, bo przecież wypełnił swoją rolę: wykarmił, wychował, wykształcił.. Teraz już można się go pozbyć.. Bo taki stary, schorowany człowiek wymaga opieki, bo wymaga towarzystwa, bo przynosi wstyd, bo.. nie pasuje do nowoczesnego wystroju mieszkania. Różne są powody dla których ludzie odsyłają swoich rodziców do miejsc tego typu. Niektórzy czynią to, bo nie mają warunków i środków, by zapewnić im fachową opiekę, godne życie. Bo życie ich do tego zmusza, bo nie mają wyboru. Wobec tego zmuszeni są do tego radykalnego kroku. Tych jestem w stanie zrozumieć. Nie rozumiem jednak tych, którzy pozbyli się swego rodzica, bo on im zawadzał, bo był dla nich tylko starym, niepotrzebnym i przeszkadzającym człowiekiem... To chyba najgorsze, co może spotkać rodzica….