Ale mnie tu dawno nie było!
To znaczy, byłam i nie byłam. Co prawda nic nie pisałam, choć Bóg mi świadkiem, że były takie dni, kiedy miałam wenę i chciałam! Gdzieś tam jednak w tle byłam obecna i czuwałam, jak zatroskana matka nad kołyską chorego niemowlaka.
Wchodziłam czasem na bloga, aby sprawdzić, czy ktoś tu jeszcze zagląda, i za każdym razem myślałam sobie, że trzeba napisać coś nowego, bo ten stary wpis jest już mocno przeterminowany i zapewne odbija się Wam nim jak po ciężkostrawnym posiłku.
Po upałach, będących tematem przewodnim ostatniego posta, pozostało już tylko wspomnienie i coraz bardziej wypłowiała opalenizna - namacalny dowód minionego lata, choć niektórzy twierdzą, że go w tym roku nie było. Po tym pierwszym tygodniu września, jakże nietypowym i gorącym, wszystko wróciło już do irlandzkiej normy - temperatury znacząco spadły, a moje znajome zmarzluchy znów zaczęły regularnie rozpalać wieczorami ogień, narzekając jak zimno i nieprzyjemnie. Mnie póki co z powodzeniem wystarcza ulubiony koc.
Deszcz na nowo stał się naszą codziennością, i choć ani razu nie było tak źle, jak ma to miejsce w Nowym Jorku, mieliśmy już pierwszy poważniejszy sztorm zrywający dachy (to na szczęście w innym hrabstwie), a koty zgodnie przeszły w tryb jesienno-zimowy, który objawia się tym, że teraz śpią więcej i dłużej, oraz niechętnie wychodzą na podwórko. Baczniej przyglądam się też Małemu, który ostatnio wydaje mi się niezdrowo osowiały - zawsze był zlepkiem wszystkich kocich nieszczęść i dolegliwości, to mu jednak nigdy nie przeszkadzało być pełnym energii i szczęścia wariatem, teraz chyba jednak doszło mu coś nowego, więc w tym tygodniu czeka go wizyta u weterynarza, z czego na pewno nie będzie zadowolony, ale ciii - nic mu nie mówcie, niech jeszcze przez te dwa dni żyje w słodkiej nieświadomości.
I tak właśnie oto, zupełnie niepostrzeżenie, wskoczyliśmy w październik, który jest dla mnie miesiącem dość rozrywkowym, jeśli chodzi o urodziny/imieniny moich bliskich, toteż jutro w ruch znów idą kartki okolicznościowe, które zapewne będą szły do adresatów z tydzień (ech, kiedyś to było! Pamiętam czasy, kiedy wysyłałam do domu list, a on był już w Polsce dwa dni później). Przyznam też, że coraz częściej myślę o nadchodzącym Bożym Narodzeniu, w czym na pewno nie pomagają oferty sklepów stacjonarnych i tych online. Komercyjna karuzela musi się kręcić. Halloween jeszcze nie nadeszło, a tu już wjeżdża świąteczny asortyment!
Piękny dzień za oknem, słonecznie i sucho, siłą rzeczy myślę też o tym, co by było gdybym, jednak skusiła się na wyjazd do Szkocji, za którą już mocno tęsknię. Właśnie dziś siedziałabym na promie, śmiejąc się pewnie jak głupi do sera. Lepszego dnia na rejs nie mogłabym sobie wymyślić, na szczęście reszta dni, zarówno tu jak i w Szkocji, ma być gorsza pod względem pogodowym, więc jakoś łatwiej będzie mi przełknąć tę gorzką pigułkę. Cóż, jeszcze nie powiedziałam ostatniego słowa - co się odwlecze, to nie uciecze. Myślę jednak, że lepszą i praktyczniejszą porą na wyjazd będzie późna wiosna albo wczesne lato. A wtedy będzie się działo! :-)
Nie byłabym też sobą, gdybym czegoś nie wykombinowała, więc z serii "nie miała baba kłopotu...", wymyśliłam małe przemeblowanie, a także sprawiłam sobie nowe biurko do pracy, bo stare już wołało o pomstę do nieba - wyglądało tragicznie, ale przynajmniej miałam kozła ofiarnego, na którego mogłam zrzucać swój brak weny.
Po wyjeździe do Dublina i męczącym buszowaniu w IKEA mam teraz wreszcie wymarzone pojemne biurko! Alleluja! Ile ja się tego "świętego Graala" naszukałam! No dobra, pod względem wyglądu nie jest może powalające, ale ma mnóstwo szuflad, a na tym mi właśnie zależało. Zajmuje też więcej miejsca, niżbym chciała, przez co zdarza mi się nadziać na krawędź łóżka, które "nagle" wyrosło za moimi plecami, ale to tylko takie małe niedogodności, na które jestem jak najbardziej w stanie przymknąć oko. Jest klasyczne, estetyczne, i co najważniejsze, chętniej do niego zasiadam, co powinno przełożyć się na większą liczbę postów - miejcie się zatem na baczności! ;-) Here I come!
