Thank God It's Tuesday

Jestem styrana jak koń po westernie. Autentycznie czuję się, jakbym objechała cały Dziki Zachód. W jeden dzień. I nie jako jeździec, nawet nie jako pasażer w dyliżansie, ale właśnie koń. Nie jest to najlepsza „opening line” ani najciekawszy temat na posta, ale ponieważ od mojego ostatniego wpisu upłynęły już całe wieki – choć mam wrażenie że zaledwie parę dni – to domyślam się, że kilka dobrych dusz, zatroskanych o moje dobro, może już nieco się zamartwiać lub też niecierpliwić brakiem wiadomości. Dlatego też – z braku perspektyw na szybką publikację czegoś sensowniejszego, a jednocześnie z chęci zapewnienia Was, że wszystko jest cacy – postanowiłam zaserwować Wam dziś takie coś.

W takie dni jak ten, po dziesięciu dość męczących godzinach w pracy, marzę tylko o jednym – świętym spokoju. Ubolewam też tylko nad jednym -  nad tym, że nie dorobiłam się jeszcze gabinetu SPA z personalnym masażystą, który przybiegałby do mnie na każde leniwe skinienie palcem, by ochoczo smyrać, ugniatać i obkładać jakimiś gorącymi kamieniami. Hmm, jak tak teraz czytam to, co napisałam, to wszystko wskazuje na to, że potrzeba mi oddanego niewolnika, a nie masażysty. Gdybyście wiedzieli, gdzie takiego można znaleźć, dajcie znać. Skłonnam w podzięce suto wynagrodzić, jeśli trzeba będzie to nawet pomnik wystawić, albo w testamencie uwzględnić.

Jak zwykła mawiać babcia mojego znajomego: jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma. Zafundowałam więc sobie domowe SPA dla ubogich: zapaliłam świece, nalałam do gorącej wody ulubionego płynu do kąpieli z dodatkiem niejakiej camu camu berry i smoczego owocu i zanurzyłam się pod wodą z „o jak mi dobrze” w myślach i z zamiarem opuszczenia wanny dopiero wtedy, kiedy będę wyglądać jak pomarszczona śliwka. Tymczasem jakieś kilkanaście minut po osiągnięciu stanu nirwany, zahaczyłam niezdarnie prawą kończyną o łańcuszek z korkiem doprowadzając do odpływu wody, i pomimo najszczerszych chęci nie udało mi się ponownie zakorkować wanny. Pokonało mnie własne lenistwo. Bo zamiast się podnieść i zrobić to ręką, jak Bozia nakazała, próbowałam nogą. Ale może to i lepiej, bo gdybym poleżała w wodzie dziesięć minut dłużej, to pewnie zagotowałabym wszystkie narządy wewnętrzne i doprowadziła krew do wrzenia. Żywię bowiem wielkie zamiłowanie do gorącej wody w wannie, a tę letnią toleruję tylko w czasie morskich kąpieli. I żadnych innych.

Transgender wśród zabawek: mysz z ptasim ogonem ;)

Teraz trochę wiadomości z innego frontu. Chciałam niedawno kupić kociakom nowe drzewko do zabawy głównie dlatego, że ze starym już sobie poradziły, doprowadzając je do stanu nędzy i rozpaczy. Poza tym już nieco z niego wyrosły - zdarzało się, że się lekko chybotało w czasie ich harców. Tym razem chcieliśmy coś większego, solidniejszego, coś, co mogłoby stanowić doskonały plac zabaw nie dla jednego kota, lecz dla całej kociej familii. Problem polegał na tym, że u mnie w mieście nie było nic ciekawego, a lokalna Petmania nie dość, że oferowała ubogi wybór, to miała w dodatku dość wysokie ceny jak na tak mało imponujący towar. Pogrzebałam więc trochę w sieci i - ku mojej natychmiastowej uciesze i tej nieco późniejszej kotów - natrafiłam na super stronę [zooplus.co.uk]. Przeglądnęłam kilkanaście kocich drzewek i wreszcie natrafiłam na takie, które wydało się idealne: z hamakiem, z domkiem do spania, z wieloma drapakami i dwoma „leżankami”. Przede wszystkim jednak z wieloma pozytywnymi recenzjami od ludzi, którzy potrzebowali solidnego sprzętu dla swoich milusińskich, często-gęsto o solidnej wadze, a chciałam zaznaczyć, że nasze czworonogi do chucherek nie należą.

Czy ktoś lepiej od nich mógłby zareklamować kocie drzewko La Digue?

Do zamówienia dorzuciłam jeszcze nową kuwetę i dwie torby suchej karmy, bo ich cena była korzystniejsza niż w Tesco. Nie skłamię jeśli stwierdzę, że na kuriera z dostawą czekałam bardziej niż na św. Mikołaja, a z tego drzewka to chyba ja miałam większą frajdę niż koty. Generalnie jestem bardzo zadowolona z zakupu i z czystym sumieniem polecam tę stronę właścicielom zwierzaków, a jedynego minusa przyznałabym za czas oczekiwania na dostawę. W moim przypadku wyniósł on równy tydzień.

Kiedy patrzę na nie, to czasami żałuję, że nie jestem kotem :)

Choć drzewko spisuje się  świetnie, to jednak mój plan wykolegowania kotów z pokoju nie do końca się powiódł, bo niektóre oporne sztuki nadal preferują wylegiwać się na łóżku. Liczę jednak na to, że z biegiem czasu „zaludnią” drzewko, a pokój zostawią w spokoju. W międzyczasie zaś mamy niezły ubaw obserwując, jak się bawią i wygłupiają. Kocia mama to wręcz mogłaby robić karierę jako… tancerka na rurze. Tak zwinnie owija się wokół rury-drapaka, a jednocześnie tak pociesznie, że tylko boki zrywać ze śmiechu.

Ile razy mam powtarzać?! Nie wrzucać mi tu żadnych ulotek!!!

Zabawa ptaszkiem ;)

Jutro wtorek, narodowe święto Irlandii, Dzień św. Patryka, a co za tym idzie – dla wielu ludzi dzień wolny od pracy [w tym także dla mnie]. Na paradę raczej się nie wybieram, więc nie spodziewajcie się relacji. W poprzednich latach brałam w nich udział, ale chyba już mi się „przejadły”. Przede wszystkim rozczarowały mnie: co roku w zasadzie to samo, mało interesujących i zabawnych pokazów, za dużo autopromocji w wydaniu lokalnych biznesów. Dlatego od jakiegoś czasu małomiasteczkowe pochody z okazji 17 marca kojarzą mi się z nudą i kiepską organizacją. Jeszcze żadna z butów mnie nie wyrwała, a nie dojrzałam jeszcze do tej decyzji, by pchać się na paradę do Dublina.

Potrzeba matką wynalazków. Połówek kupił tulipany i z braku wolnych flakonów umieścił je w... dzbanku. Oryginalnie i praktycznie.

Co poza tym? Chyba trzeba będzie przemycić trochę słowiańskich zwyczajów do Irlandii i czym prędzej utopić Marzannę, by przywołać prawdziwą wiosnę, bo choć ta irlandzka kalendarzowa teoretycznie już trwa, to zima nie chce dać się zdetronizować. Zdarzają się jeszcze opady śniegu, bardzo zimne noce i ujemne temperatury rano, a niedługo po nich ocieplenia i naprawdę słoneczne dni, kiedy słupek rtęci dobija nawet do 17 stopni! Ot takie tam przepychanki zimy i wiosny. Co by jednak nie mówić, czuć i widać tę wiosnę. Nie każdego dnia, ale widać. Z wszystkim znanych znaków: dzień się znacznie wydłuża, kwitną żonkile, hiacynty, tulipany i prymulki, z objawów znanych tylko mnie: spada mi miesięczna średnia przeczytanych książek, a to zawsze świadczy tylko o jednym. Zbliża się cieplejszy sezon. W styczniu i lutym przeczytałam łącznie czternaście książek, w marcu zaś jedną – „Pan Lodowego Ogrodu” Jarosława Grzędowicza i muszę stwierdzić, że dawno się tak nie wynudziłam. W zasadzie to dziwię się sama sobie, że nie dałam sobie z nią spokoju choćby po setnej stronie [ach te moje masochistyczne skłonności…], kiedy to fabule nadal nie udało się mnie wciągnąć, a losy głównego bohatera były mi zupełnie obojętne. Mogliby go na moich oczach poćwiartować i posolić, a ja bym nawet nie drgnęła. Zdecydowanie nie sięgnę po kolejne tomy tego cyklu i po raz kolejny dochodzę do wniosku, że fantastyka to nie jest jednak moja para butów. Ale to jeszcze nic. Po skończeniu lektury weszłam na BiblioNETkę, by wystawić książce odpowiednio niską ocenę, a tam… tyle zachwytów nad nią i tak wysoka średnia. Poczułam się wyalienowana. Nie ogarniam fenomenu. Chwilowo więc daję sobie spokój z eksperymentami i wracam do sprawdzonych gatunków, tematyk i autorów.

Odtrutka na "Pana Lodowego Ogrodu". Na "A house in the Sky" czekałam chyba ponad miesiąc. Oby była tego warta.