Mokry początek urlopu i postapokaliptyczna rzeczywistość restauracyjna

Początek mojego urlopu w Salthill nie zanosił się zbyt obiecująco, przez co jeszcze tego samego dnia pomyślałam sobie, że to będzie klasyczny przykład historii pod tytułem: "Zamienił stryjek siekierkę na kijek".

Kiedy wyjeżdżałam z domu, na zewnątrz panowały całkiem przyzwoite warunki atmosferyczne i choć brakowało słońca, było sucho. Wszystko jednak uległo zmianie w okolicach Galway. Spadła temperatura i zaczęło siąpić. Ponieważ jednak na miejscu byłam zbyt wcześnie, by się zameldować w moim hotelu, postanowiłam wykorzystać tę nadprogramową godzinę na krótką wizytę w pobliskiej wiosce Spiddal, by zajrzeć do Ceardlann Craft Village, i sprawdzić, co się tam zmieniło od mojej poprzedniej wizyty. 

Co ciekawe Ceardlann, zrzeszająca wielu lokalnych irlandzkich artystów, nie powstała z inicjatywy jednego z nich, lecz zagranicznego rzeźbiarza, Jesúsa Modia, który położył pod nią podwaliny w latach 80. XX wieku. Choć sam Jesús pochodził z pięknego zakątka świata, jakim niewątpliwie jest hiszpańska Galicja, to właśnie irlandzka Connemara skradła jego serce. Przyjechał do Spiddal, zakochał się w nim, i już nie wyjechał. Tutejsze centrum rękodzieła jest zatem jego spuścizną, a w pewnym sensie także jego łabędzim śpiewem.  

Ci, którzy oglądają irlandzką telenowelę "Ros na Rún", pewnie będą kojarzyć scenerię Spiddal. Co się zaś tyczy samej Craft Village, to nie sposób ją przegapić - nie dość, że jest malowniczo usytuowana naprzeciwko plaży z widokiem na Zatokę Galway, tuż przy drodze, to do tego zaraz po wjeździe do wioski. A ponadto stanowi bardzo miłe dla oka niewielkie skupisko kolorowych chatek, gdzie można zapoznać się z warsztatem lokalnych rzemieślników i nabyć ich rękodzieło. Miejsce warte zapamiętania, odwiedzenia i polecenia -  szczególnie wszystkim tym, którzy chcieliby przywieźć z Irlandii nietuzinkową pamiątkę zamiast zwyczajowej chińskiej tandety. Albo po prostu napić się dobrej kawy w tamtejszej kawiarence, Builín Blasta, i popatrzeć na Galway Bay. 

Upływ czasu oczywiście nie pozostał obojętny dla Craft Village, bo dla nikogo nie jest, ale o ile w jej przypadku zmiany, które zaszły, okazały się pozytywne - wioska zyskała nowe fantazyjne malunki, a białe elewacje zastąpiono kolorowymi - o tyle był on nieubłaganie okrutny dla budynku leżącego po lewej stronie Craft Village. Aż mnie serce zabolało, kiedy zobaczyłam ten szpetny i zaniedbany dom, który niegdyś stanowił tak wdzięczny obiekt: z tym swoim dachem krytym strzechą, białą fasadą, czerwonymi oknami i barierkami. Z bujnymi ciemnoróżowymi hortensjami dodającymi mu uroku i jeszcze bardziej podbijającymi jego urodę... 

Przed powrotem do Salthill postanowiłam zajrzeć jeszcze na plażę po przeciwnej stronie ulicy, choć w ten ponury i szary dzień nie prezentowała się nawet w połowie tak kusząco jak w czasie mojej poprzedniej wizyty. Nie zdziwiłam się zatem, kiedy okazała się niemal opustoszała, choć porozrzucane po głazach części garderoby - od bokserek, po bluzę i kardigan - ewidentnie wskazywały na ludzką obecność. 

Uśmiechnęłam się pod nosem, bo przyszła mi do głowy absurdalna i żartobliwa myśl - "tu jest tak wietrznie, że wywiewa ludzi z ubrań" -  i skierowałam się w stronę auta. I dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że nie doceniłam siły deszczu. Bo, o ile nie przeszkadzał mi on, kiedy szłam na plażę - mój kaptur chłonął go jak gąbka - o tyle w drodze powrotnej nie miałam nic, co mogłoby mnie przed nim uchronić. Zmokłam bardziej, niżbym chciała, a kiedy wreszcie weszłam do suchego wnętrza samochodu i opuściłam lusterko, by ocenić szkody, wyglądałam dokładnie tak, jakbym właśnie wzięła udział w Ice Bucket Challenge. Myślę, że gdybym wylała sobie na głowę wiaderko wody, wyglądałabym identycznie. Woda spływała po mojej twarzy z subtelnością wodospadu Niagara. 

Choć spędziłam tu więcej czasu, niż planowałam, a zegarek pokazywał późniejszą godzinę, niż się spodziewałam, z ulgą odnotowałam ten fakt. Na tym etapie marzyłam już bowiem tylko o zameldowaniu się i rozgrzaniu gorącą zupą albo chociaż kubkiem herbaty. 

Na szczęście los mi sprzyjał. Bo choć szybko okazało się, że w związku z pandemią koronawirusa w pokoju nie będę mieć dostępu do czajnika, by przygotować sobie coś gorącego do picia, udało mi się tego wieczoru wcisnąć do restauracji bez jakiejkolwiek rezerwacji, co było niemałym wyczynem. Obydwie restauracje, z których korzystałam ("The Galleon" i "Black Cat") w czasie mojego pobytu, były dość mocno oblegane - i to nie tylko dlatego, że znajdowały się w strategicznych miejscach nieopodal promenady. 

W sumie to obydwie mogę polecić, jeśli nie macie nic przeciwko temu, że w żadnej z nich nie stosuje się zasad "social distancingu". W "Black Cat" trudno wprowadzić coś takiego w życie, bo obydwie sale są wąziutkie i dość mocno wypełnione stolikami. Jako że restauracja cieszy się dużą popularnością i dobrymi opiniami na temat serwowanego jadła, klientów nie brakuje. Zdecydowanie za to brakuje odpowiedniej odległości między kolejnymi stolikami. Gdybym rozprostowała rękę i maksymalnie ją wyciągnęła, bez problemu mogłabym dotknąć sąsiedniego stolika i... poczęstować się znajdującymi się na nim smakołykami. Na plus należy jednak zaliczyć obsługę w maseczkach i płyn odkażający do rąk znajdujący się tuż przy wejściu. 

"The Galleon" dysponuje znacznie większymi rozmiarami, sala jest zatem zdecydowanie bardziej przestronna, ale i tutaj nie utrzymuje się zalecanych dwóch metrów odległości. Zajrzałam tu bez większej nadziei, nie licząc specjalnie, że uda mi się zjeść w niej kolację, bo i w tym przypadku nie zawracałam sobie głowy rezerwacją. Stojący przede mną w kolejce mężczyzna został odesłany z kwitkiem i z prośbą, by w przyszłości rezerwował stolik, jeśli chce zjeść kolację w towarzystwie kilku osób. Jednak na moje pytanie, czy znajdzie się stolik dla jednej osoby, usłyszałam: "yeah, sure!", po czym poproszono mnie o imię, nazwisko i numer telefonu. Ostatecznie obyło się jednak bez nazwiska ("a w zasadzie to wystarczy samo imię i telefon"). Tutaj również należy odkazić ręce przed wejściem na salę, nikt jednak z personelu nie nosi maseczek, a ponadto raczej luźno podchodzi się do obowiązku wydania co najmniej 9€ na posiłek, bo mój chowder kosztował dokładnie euro mniej i nie miałam żadnych problemów z tego tytułu. Obowiązuje tu ruch jednokierunkowy, a do wchodzenia i wychodzenia służą osobne drzwi. 

Jak się jednak niedługo później przekonałam w czasie podróżowania po przeróżnych stronach wyspy, "social distancing" jest martwym nakazem, i Salthill nie było żadnym wyjątkiem pod tym względem.

Kiedy los rzuca ci koło ratunkowe z najmniej oczekiwanej strony...

Pięć długich miesięcy czekałam na ten moment.  

Ten, kto stwierdził, że do życia potrzebny jest tylko tlen, ewidentnie nigdy nie dowiedział się, że są osoby takie jak ja, które oprócz tlenu potrzebują też H₂O. Choćby tylko jej widoku. 

Te pięć wspomnianych miesięcy mogłabym opisać tylko jednym słowem: wegetacja. Albo trzema: usychanie z tęsknoty. Każde z nich doskonale oddaje to, co wtedy czułam. 

Gdyby pół roku temu ktoś powiedział mi, że swój kolejny urlop będę spędzać w mieście, najprawdopodobniej zabiłabym go śmiechem i skwitowała całość sarkastycznym: "yeah, right!". Gdybym usłyszała to samo zdanie nawet dwa tygodnie temu, moja reakcja nadal byłaby taka sama. A może nawet jeszcze gorsza. 

Miałam już bowiem na tym etapie serdecznie dość miasta, nieustającego szumu pojazdów dobiegającego z pobliskiej drogi, a nade wszystko nieokrzesanych sąsiadów któryś raz z rzędu urządzających sobie późną nocą głośną imprezę w ogródku. Cisza mi się marzyła. Tylko tyle i aż tyle. 

Z każdym kolejnym niepożądanym hałasem dobiegającym zza murów mojego domu, z każdym wrogim dźwiękiem przedzierającym się przez szczelnie zamknięte okna coraz mocniej fantazjowałam o żywocie eremity. Kiedyś, w czasie jednej z naszych licznych i wspólnych wypraw, tata zabrał mnie do pustelni św. Jana z Dukli. Wtedy nie zrobiła na mnie specjalnego wrażenia. Teraz zaś wiele bym dała, by się znaleźć w takiej właśnie samotni. 

Dlatego też wakacje w mieście były ostatnim, o czym marzyłam. W mieście dopatrywałam się źródła swojego nieszczęścia, nie zaś złotego środka, który miałby w jakiś magiczny i niezrozumiały dla mnie sposób spełnić moje pragnienia. 

Problem polegał jednak na tym, że wszystko szło nie tak jak iść powinno. Urlop mi się opóźnił, a pewne zobowiązania nie pozwalały na to, na co miałam najbardziej ochotę: na co najmniej tygodniowe zaszycie się na małej wyspie na Atlantyku albo w jakiejś irlandzkiej dziczy. W grę wchodził tylko krótki pobyt, jako że parę dni później musiałam już być w swoim mieście.  

Zrozumiałam zatem, że czasami pójście na kompromis jest najlepszym co może się stać. I że kiedy toniesz w oceanie tęsknoty i rozpaczy, to nie czekasz, aż Mitch ze "Słonecznego Patrolu" złapie cię w swój żelazny uścisk, wyciągnie na powierzchnię i jednym głębokim wydechem przywróci do życia, tylko łapiesz pierwsze lepsze koło ratunkowe, kurczowo się go uczepiasz i desperacko płyniesz w stronę brzegu. Płyniesz w stronę światła. W stronę życia. I ani razu nie oglądasz się w pozostawioną za sobą otchłań. Nie powielasz błędu żony Lota. 

Poszłam więc na kompromis z własnymi pragnieniami. Głęboką dzicz Connemary zamieniłam na nadmorskie miasto, a tygodniowy pobyt na kilka dni. 

I tak wylądowałam w Salthill. I zadziwiająco dobrze na tym wyszłam. 

Riders On The Storm - Inishmaan 3/3

Happy Hooker zaanonsowała swoje przybicie do kei Inisheer głośnym i nieprzyjemnym odgłosem stali zderzającej się z betonem. Coś ewidentnie poszło nie tak przy cumowaniu. Oczami wyobraźni zobaczyłam szramę w jej burcie, jaką pozostawiła po sobie góra lodowa w Titanicu i już miałam się zacząć rozglądać za wodą gwałtownie wdzierającą się na pokład i obmywającą mi stopy. Kilkadziesiąt sekund później nasz bosman tylko dorzucił drewna do ognia, jeszcze bardziej rozpalając moje absurdalne wyobrażenia, wrzeszcząc: "Zaraz będziemy wysiadać i zmieniać statek!", zachowując przy tym powód takiego postępowania dla siebie, co wcale, ale to wcale mnie nie ucieszyło.

Tego zimnego i mrocznego popołudnia port na Inisheer, najmniejszej z trzech Wysp Aran, przypominał  najbardziej ruchliwy dworzec. Mógłby stawać w szranki z ruchem na Marszałkowskiej. Po opuszczeniu pokładu naszej łajby dołączyliśmy do sporej gromady innych nieszczęśników stojących na nabrzeżu i czekających na kolejny etap swojej podróży. Uderzyła mnie wtedy spora liczba turystów. Pomyślałam sobie wówczas, że skoro późną jesienią tak to wygląda, to nie chcę wiedzieć, co dzieje się tutaj w szczycie sezonu. I że Inishmaan chyba faktycznie traktowana jest po macoszemu, bo tam mieliśmy całą wyspę dla siebie. 

Już na pierwszy rzut oka widać, że pochodzimy z różnych stron świata i słychać, że tworzymy swoistą wieżę Babel, ale pomimo tego, że porozumiewamy się w przeróżnych językach, instynktownie zbijamy się w jedną wielką grupę, jak gdyby doskonale zdając sobie sprawę, że w kupie nie tylko raźniej, ale przede wszystkim cieplej. A ciepło to teraz to, czego nam wszystkim potrzeba. 

Niestety nie wszystkim dane jest szybkie rozgrzanie zmarzniętych kości na pokładzie statku. Ten, który już stoi przy nabrzeżu, Doolin Express, okazuje się być promem dla innych podróżujących, o czym informuje nasz bosman i każe wszystkim pasażerom Happy Hooker cierpliwie czekać na przypłynięcie Star of Doolin. Czekamy więc i szczękamy zębami. I sama nie wiem, co jest gorsze. To oczekiwanie, czy może to, co następuje po nim, kiedy pierwszy prom odpływa, a jego miejsce zajmuje ten nasz nowy - Star of Doolin. 

Po uldze, którą początkowo odczułam na widok naszego statku, nie pozostało już nic. Jej miejsce szybko zajmuje strach. Nieco z przerażeniem przyglądam się całej operacji cumowania "Gwiazdy". Jej obsługa wyrzuca za burtę całkiem pokaźne boje cumownicze, pełniące funkcje odbijaczy, i łódź "zatrzymuje" się przy nabrzeżu. "Zatrzymuje" to tak naprawdę wielkie nadużycie semantyczne w tym przypadku. Problem w tym, że ona właśnie się nie zatrzymuje. Jest przypięta cumami do polerów na kei, ale jednocześnie jest daleka od bycia w spoczynku: wzburzone fale ciągle wprawiają ją w ruch. Łódź unosi się i opada, ale nie to jest w tym najgorsze. Ona dodatkowo przybliża się i oddala od pirsu, a wtedy, w tym drugim przypadku, dzieli ją od niego wielka dziura, którą trzeba pokonać, jako że nie ma żadnego pomostu łączącego łódź z nabrzeżem. I widok właśnie tej złowrogiej przepaści sprawia, że serce zaczyna mi niepokojąco walić, a w myślach gorączkowo powtarzam "Oh, my God!", zastanawiając się jednocześnie, jak ja wejdę na jej pokład. 

Zresztą nie tylko mnie ona przeraża. Rozładunek "Gwiazdy", którą zdążyłam już w myślach przechrzcić na "Perpetuum mobile", trwa już dobre kilka minut, kiedy nadchodzi kolej małego białego maltańczyka, pupilka któregoś z pasażerów. Piesek wesoło i żwawo pędzi do wyjścia, ale kiedy przed jego oczami rozpościera się przepaść większa niż długość jego ciała, zapiera się wszystkimi łapami i gwałtownie hamuje. Tu jednak do akcji wkracza nasz bosman, łapie go od tyłu, błyskawicznie unosi i podaje w ręce kogoś, kto już bezpiecznie przebywa na nabrzeżu. 

Chcę być tym psem i mieć to już za sobą. Ale nie mam. 

Próbuję przemówić sobie do rozsądku, odepchnąć czarne wizje, w których wpadam do tej właśnie przepaści między łodzią a pirsem, i uspokoić łomoczące serce. I tu w myślach dziękuję Bogu za mężczyzn, bo widok załogi Doolin2Aran działa na moje nerwy niczym podwójna dawka relanium. Albo nawet ketamina - środek uspokajający dla koni. Widzę ich troskę o bezpieczeństwo pasażerów i powoli się uspokajam. Wkładają tyle zaangażowania w załadunek każdego turysty, młodego, starego, kobiet i mężczyzn, że nic nie może pójść źle. Dwóch mężczyzn z załogi dosłownie wciąga każdego na pokład. Jeden stoi po lewej, drugi po prawej stronie wejścia, równocześnie chwytają pasażerów za ręce i przyciągają ich do siebie na pokład "Gwiazdy". 

Kiedy zbliża się moja kolej, proszę w myślach, by pomyślne wiatry były po mojej stronie i łódź akurat znajdowała się blisko nabrzeża, bym nie musiała robić francuskiego szpagatu. Ze wszystkich sił próbuję też być ostoją spokoju, ale chyba jednak nie do końca udaje mi się zachować pokerową twarz i ukryć strach odmalowujący się w oczach, bo kiedy zbliżam się do pokładu "Gwiazdy" i mężczyzn wyciągających w moim kierunku ręce, ten, którego widzę pierwszy raz, mówi do mnie coś, co wydaje mi się wówczas szczytem absurdu: "don't jump!". Dlaczego, u licha, miałabym skakać?! - karcę go w myślach, ale chwilę później już rozgrzeszam. Z niejednego pieca chleb jadł i niejedno zapewne widział. A ludzie pod wpływem stresu działają naprawdę nielogicznie. Ja zresztą też, bo dłoń "mojego" bosmana, znanego mi z poprzedniego rejsu, wypuszczam o wiele za późno, posyłając mu na odchodne pełne wdzięczności spojrzenie. 

Uff, przeżyłam! 

Kiedy udaje mi się zająć fajną miejscówkę tuż przy oknie, czuję, że cały stres ze mnie spływa. I że teraz jest już z górki. I nie mylę się. Star of Doolin, będąca jednostką znacznie większą i nowocześniejszą niż Happy Hooker, a przede wszystkim wyposażoną w lepsze stabilizatory, zapewnia pasażerom bardziej komfortowe warunki rejsu i skutecznie chroni od mocnych przechyłów. Nikt już nie wymiotuje, nikt nie spisuje testamentu na kolanie, nikt nie dzwoni do bliskich, by się pożegnać, nikt nie jest zielony na twarzy i nikt nie ma wisielczego humoru. Ja jednak trochę żałuję, że "ostra jazda" z naszą Happy Hooker tak szybko się skończyła. Rejs jest bowiem zwyczajnie nudny, choć widoki - pogłębiający się zachód słońca - czynią go nieco przyjemniejszym i ciekawszym. 

 kamienne mury - cecha rozpoznawcza Aranów

Mam w sobie jednak za mało woli życia, by skorzystać z propozycji obsługi - która, ku mojemu zaskoczeniu, zawozi nas także pod klify Moheru i zatrzymuje się tam na krótki postój, by chętni mogli zrobić zdjęcia - i wyjść na górny pokład w celu lepszego podziwiania tego widoku. Zamiast tego robię to z głową opartą o chłodną szybę, marząc o jak najszybszym powrocie do domu, gorącej kąpieli i wygrzaniu pęcherza, który zaczął mi dokuczać już na wyspie.

 zawsze mnie bawi :) 

"Widoki są naprawdę ładne, ale jest okropnie zimno" - rzuca w naszym kierunku siedząca przed nami Francuzka, która dała się skusić namowie któregoś bosmana. "Wiem, że są. Już kiedyś byłam na takim rejsie" - odpowiadam jej w myślach, nie siląc się, by wypowiedzieć te zdania na głos. Jestem już w trybie oszczędzania energii, a po całym dniu systematycznego wychładzania organizmu, a dodatkowo niejedzenia i niepicia, mam jej już alarmująco mało. 

Resztką sił uśmiecham się za to, kiedy dobijamy do portu w Doolin, a ciemne niebo rozjaśniają... sztuczne ognie. Kolejna absurdalna rzecz, której się tego dnia nie spodziewałam! Nie wiem, kto to robi i dlaczego, ale miło jest być witanym w tak uroczysty sposób. 

Opuszczając pokład Star of Doolin - tym razem na szczęście w cywilizowany sposób, bo za pomocą pomostu - dziękuję naszemu bosmanowi za bycie tak uczynnym i pomocnym, a kiedy mężczyzna pyta, czy podobało mi się na Inishmaan i czy zamierzam tam wrócić, odpowiadam krótkim, ale stanowczym: "O tak, oczywiście!". 

 sklep i biblioteka - prawda, że proste? :)

 coraz rzadszy widok na wyspie

A kiedy chwilę później, już w czasie spaceru po betonowym molo, Połówek pyta, czemu skłamałam, ripostuję z takim samym przekonaniem i szczerością: "Nie skłamałam! Ja tam naprawdę zamierzam wrócić!"

***

Ktoś wyjątkowy i bliski mojemu sercu stwierdził kiedyś, że "Arany są fantastyczne, pozornie zwyczajne, a jednak nie do końca - jakby oderwane od rzeczywistości, jedną nogą w teraźniejszości, drugą zatrzymane gdzieś w połowie zeszłego wieku". To święta prawda jest, wiecie? 

 w oddali Inishmore, mój kolejny cel :)

Ten wyjazd nauczył mnie zasadniczo dwóch rzeczy. W miejscach takich jak to, "zatrzymanych gdzieś w połowie zeszłego wieku", "cash is king" - bez gotówki ani rusz. Wiem też już, że jeden niecały dzień poświęcony na zwiedzanie czy to Inisheer czy Inishmaan (najmniejszych z Wysp Aran) to zdecydowanie za krótko na to, by niespiesznie poznać je od podszewki, a właśnie na takim rodzaju poznania mi zależy. Każdy z moich powrotów łączyło bowiem to samo - jeden wielki niedosyt. Dlatego jestem pewna, że trzeci raz już nie popełnię tego samego błędu i na największą z wysp - Inishmore, którą do tej pory podziwiałam jedynie ze skalistego brzegu Inishmaan i kamiennego "Synge's Chair" - chciałabym pojechać na co najmniej dwa-trzy dni w nadziei, że okażą się one wystarczające do powolnego przemierzania wyspy w ciągu dnia i nocnego socjalizowania się z tubylcami w pubie. 

A gdybyście zastanawiali się, jak rozwiązałam sprawę z kustoszem muzeum, która ciążyła mi niczym kamień młyński u szyi, to już spieszę z odpowiedzią. Otóż dzięki temu, że mężczyzna dwa razy powtórzył swoje imię, doskonale je zapamiętałam, miałam jednak problem z pisownią, jako że znane mi były dwa zapisy: Kieran i Ciarán. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że Wyspy Aran uchodzą za bastion irlandzkości, postawiłam na tę drugą, gaelicką wersję i skorzystałam z dobrodziejstw wyszukiwarki, która dość sprawnie podsunęła mi link do strony, na której udało mi się go rozpoznać, a nawet uzyskać jego nazwisko. Potem już poszło łatwo: szybki list, wyjaśnienia i przeprosiny, banknot o nominale €10 (bo ciężko wysłać sześć euro w monetach...), koperta, znaczek, skrzynka... A skoro mam już czyste sumienie i nie jestem persona non grata, to teraz pozostaje mi jedynie odliczać dni do powrotu! :)