Spacerem po Peel (Wyspa Man)

Ruiny na wyspie świętego Patryka nie są może najbardziej spektakularnymi, jednak samo miejsce jest niesamowite i zdecydowanie godne odwiedzenia. Rozpościerają się z niego fantastyczne widoki na miasto: na dwie pobliskie plaże, tę malutką Fenelli, tuż obok powstałego w 1976 roku parkingu, a także tę główną przy promenadzie po drugiej stronie grobli łączącej wysepkę z miastem Peel. 

Z tego nietuzinkowego punktu widzenia można podziwiać życie toczące się w mieście i napawać się atmosferą rybackiego portu. I choć dziś Peel już nie jest centrum wyspiarskiego rybołówstwa, mieszkańcy nie parają się szmuglerstwem, irlandzkie i szkockie łodzie nie przybijają do niego, aby rywalizować o największy połów, a z nabrzeża zniknęły kobiety oprawiające świeżo złowione dary morza, jego marynistyczny klimat nadal jest tu zachowany. Ciągle też można tu kupić słynne wędzone śledzie z Wyspy Man, a nawet zapoznać się procesem ich obróbki w Moore's Traditional Museum. 

Trudno też nie zauważyć Peel's Hill ‒ wzgórza dominującego panoramę miasta. To tu, na jego szczycie znajduje się Corrin's Tower, wspaniały hołd będący jednocześnie niemym wyzwaniem miłości i pamięci. Wieża została wybudowana w XIX wieku przez pogrążonego w żałobie Thomasa Corrina, po tym jak mężczyzna stracił swoją ukochaną żonę Alice i ich nienarodzone dziecko. 

Na trzecim piętrze wieży (do której nie ma dostępu) znajduje się kominek, przy którym mężczyzna lubił przesiadywać i czytać książki. Z czasem jednak ta jego czynność zaczęła uwierać lokalnych marynarzy. Światło wydobywające się z jego komnaty widoczne było na morzu i zdarzało się, że ktoś błędnie brał je za wiązkę światła emitowaną przez latarnię w porcie. W następstwie skarg Thomas musiał zakryć okna od południa i zachodu, aby już nigdy więcej nie wpuszczało żeglarzy w maliny.   

Nieopodal wieży jest też miejsce pochówku samego Thomasa, jego żony Alice i ich dwojga dzieci, bo para oprócz tego nienarodzonego straciła też trzylatka. Zanim Thomas zmarł, pochował ich na najwyższym punkcie wzgórza. Sam też bardzo pragnął do nich dołączyć, obawiał się jednak, że jego syn Robert, gorliwy anglikanin, absolutnie nie zgodzi się na pochówek w niewyświęconym miejscu. I jak się okazało po jego śmierci ‒ miał rację. Dlatego też jeszcze za życia wszystkie wytyczne pozostawił swoim przyjaciołom. 

Pod osłoną nocy przetransportowali jego ciało na górę, ponieważ jednak nie udało im się ukończyć pochówku, przed nadejściem świtu porzucili trumnę w krzakach. Wrócili nocą, aby dokończyć, co zaczęli. Robert jednak o wszystkim się dowiedział, i tak jak obawiał się ojciec, pochował go na cmentarzu. Ale... Thomas przewidział także i to. Jego przyjaciele mieli przygotowany na te okoliczność plan B. Tym razem schowali ciało w sekretnej komórce i trzymali je tam aż do osiągnięcia porozumienia z Robertem. Syn skapitulował, biskup poświęcił wzgórze, a Thomas po swojej pośmiertnej "tułaczce" na miarę Odyseusza, dotarł do swojej Itaki, aby spocząć obok ukochanej żony i potomstwa.  

Na wzgórzu znajduje się też studnia świętego Patryka, a do listopada 1896 roku znajdował się również urokliwie położony hotel Fenella. Jednak 20 lat po jego wzniesieniu, w zimną listopadową noc, uległ całkowitemu spaleniu, i już nigdy go nie odbudowano. Jego położenie, tak bardzo doceniane przez jego gości, tym razem okazało się gwoździem do trumny. Straż pożarna miała nie lada orzech do zgryzienia, więc hotel, zbudowany głównie z drewnianego budulca,  spalił się w mniej niż dwie godziny. 

To wzgórze to mój wielki wyrzut sumienia związany z uroczym Peel. Bo choć spędziliśmy w tym mieście kilka wspaniałych godzin, to jednak nie udało nam się dotrzeć na sam jego szczyt, i jest to coś, co chciałabym w przyszłości nadrobić. 

 

Niespodziewanie dużo czasu zjadła nam, ulokowana tuż przy marinie, pizzeria The Black Dog Oven, w której z kolei to ja się nie najadłam. Miejsce ma dość fajny i swojski klimat. Nie jest to absolutnie "fine dining", jak właściciele sami piszą w swoim menu, obiecują za to doskonałej jakości składniki. Zdaje się, że specjalizują się w pizzach pieczonych w piecu opalanym drewnem. To właśnie on był niemal centralną częścią lokalu. Można tu też napić się lokalnego piwa, a wieczorem posłuchać muzyki na żywo. 

Jadłodajnia ma bardzo "hippisowski" vibe, zresztą przy samym wejściu widnieje napis "good vibes only" i to daje się odczuć. Właścicielka była bardzo pozytywna i uśmiechnięta, jakby właśnie wypaliła wybitnie relaksującego jointa. Nie spieszyła się, dla każdego miała dobre słowo i uśmiech, i generalnie wyglądała na osobę, która wykreśliła ze swojego słownika słowo "stres". 

Zamówiliśmy po kawie (americano i espresso), a Połówek dodatkowo skusił się na pizzę "Black Dog", która kosztowała nas 45 minut czekania. Nie jest to raczej zwyczajowy czas oczekiwania. Mieliśmy po prostu pecha, bo trafiliśmy na party dla przedszkolaków. Obok nas siedziała grupka dzieci, i to ich pizze najpierw się wypiekały, co znacznie opóźniło nasze zamówienie. 

Kawa była ohydna. Muszę tu jednak zaznaczyć, że ja jestem prosta baba ze wsi i daleko mi do koneserki. Mają tu jakąś dziwną odmianę NOA ‒ pomimo najszczerszych chęci nie mogłam wypić swojego espresso. A musicie wiedzieć, że jeśli chodzi o kawę, to jestem jak żulik spod monopolowego ‒ za kołnierz nie wylewam! Pozostawiało niestety paskudny posmak. Żeby go zabić napiłam się americano Połówka i... wpadłam z deszczu pod rynnę! Wcale nie było lepsze! Może z cukrem albo mlekiem te trucizny byłyby do przełknięcia, ale ja nie używam ani jednego ani drugiego. Pizza za to była bardzo smaczna, według mojego towarzysza. Kęs mi wystarczył, wolę Domino's ;) Ale generalnie to... polecam ten mały rodzinny biznes. Ma same pozytywne noty w Internecie, a  w środku dużo miejscowych.  

A skoro o pizzerii mowa, to jej nazwa nawiązuje do tutejszej legendy o Moddey Dhoo, strasznym, diabelskim wręcz, czarnym psie, który w XVII wieku codziennie wieczorem nawiedzał stróżówkę na zamku Peel i kładł się koło ognia. Żołnierze spoglądali na niego z respektem, ale też niepokojem, i choć z czasem przywykli do jego obecności, nigdy nie opuścili gardy w jego towarzystwie ‒ przemieszczali się parami z obawy, że Moddey Dhoo może wykorzystać ich słabość. Aż któregoś razu jeden z nich wypił za dużo i doszedł do wniosku, że już dość tej farsy. Zaraz pokaże kolegom, kto tu jest chojrakiem, i co się robi z takimi "kundlami". Ruszył w pojedynkę na spotkanie z diabelskim psem. Moddey Dhoo nie kazał się prosić, a żołnierz zbyt długo czekać kolegom. Chwilę później rozległy się straszne piski i odgłosy. Bynajmniej nie psa. Żołnierza znaleziono żywego, ale śmiertelnie wystraszonego. Postradał zmysły, nigdy już nie przemówił, a trzy dni później zmarł. Po tym wydarzeniu zabudowano przejście, którym przychodził czarci pomiot. Od tamtego momentu Moddey Dhoo już więcej się nie pojawił. 

Legenda może się jednym podobać, innym nie, mnie jednak urzekła narodowa duma Mańczyków. Choć wyspa należy do archipelagu Wysp Brytyjskich, to jednak nie jest ani częścią UK (Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej) ani Unii Europejskiej. Pomimo tego, że jest dependencją Korony Brytyjskiej, ma wysoko zachowaną niezależność, swój język i własny parlament uważany za jeden z najstarszych na świecie. 

Kraj jest osnuty mgiełką tajemniczości, mitologii i zjawisk nadprzyrodzonych. Tak jakby była to pozostałość po celtyckim mitologicznym bóstwie, jakim był Manannan, i któremu to przypisywano magiczne właściwości. Ponoć to od jego imienia wywodzi się nazwa kraju. I to na pokładzie katamaranu Manannan przypłynęliśmy do tej magicznej wyspy. Nazwa pizzerii i promu to tylko parę drobnych odnośników do nadprzyrodzonych aspektów Wyspy Man. 

 

Chodź, pokażę Ci Peel i zamek na wyspie św. Patryka

Na początku wcale nie było chaosu. Na początku była jedna wielka ekstaza.

Gdyby ekscytacja mogła uskrzydlać, niechybnie unosiłabym się nad ziemią niczym Hindenburg ‒ wielka, napuszona, dumna z siebie i ze swojego pomysłu na urlop. I pewnie tak jak on, albo Ikar, marnie bym skończyła, gdybym zapomniała się w tym szczęściu i rozpierającej mnie radości. 

To był trzeci dzień naszego pobytu na cudownej Wyspie Man, ale tak naprawdę pierwsza zwiedzana atrakcja. Kiedy rezerwowałam ten pobyt, dla mnie niesamowitą atrakcją była nasza noclegownia i jej oszałamiające otoczenie (pisałam o nich tu i tu). Już wtedy wiedziałam, że nawet jeśli pogoda nam nie dopisze, jeśli nie wychylimy nosa poza półwysep, na którym znajduje się nasz domek latarnika, to i tak wrócę do domu szczęśliwa. Sami więc rozumiecie, że wszystko ponad to, co uwzględniłam w pesymistycznym scenariuszu, było dla mnie niewyobrażalnym powodem do szczęścia. Samorealizującym się marzeniem.

Kiedy więc dotarliśmy na zachodnie wybrzeże wyspy do miasta Peel, od razu poczułam się tu jak w domu. Było tu wszystko to, co tygryski lubią najbardziej: spektakularne ruiny, plaża, morze, słońce, portowa atmosfera i klimatyczna zabudowa. I mało ludzi! 

Jakby tego było mało, pierwszy Mańczyk, z którym mieliśmy kontakt był przemiły, co od razu sprawiło, że jeszcze przychylniej spojrzałam nie tylko na kraj, lecz także na jego mieszkańców. Pan Derek, bo tak zwał się staruszek, który siedział w budce na terenie zamku, i sprzedawał wejściówki, był bardzo uczynny.  Kiedy zagadnęłam go o Holiday Pass, powiedział, że można go u niego kupić i serdecznie polecał takie rozwiązanie. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby okazało się, że tak naprawdę jest tutaj wolontariuszem ‒ emerytem, który mógłby siedzieć w domu, ale zamiast tego wybrał pracę wśród ludzi. 

Holiday Pass to karta wstępu do wszystkich zabytków pod pieczą Manx National Heritage, ważna przez 14 dni od daty kupna.  Nie jest to tania rzecz, kosztuje 30£ od osoby, ale biorąc pod uwagę, że wstęp do zamku Peel kosztował 9.50£, zgodnie doszliśmy do wniosku, że to dobry interes. Nie mieliśmy zamiaru poprzestać na jednym zabytku. Nasz apetyt dopiero się zaostrzał. 

Ta mała skała, na której znajdują się między innymi ruiny katedry, okrągłej wieży i zamku miała ogromne znaczenie dla miasta, a nawet dla całego kraju. To wyspa św. Patryka ‒ patrona Zielonej Wyspy. W VI wieku było to bowiem centrum mańskiego chrześcijaństwa. To właśnie św. Patryk dał mu początek, a chrześcijańscy misjonarze kontynuowali jego dzieło. Kilka wieków później przybyli tu wikingowie ze swoimi pogańskimi wierzeniami, i choć na jakiś czas osiedli na wyspie, wznosząc tu w XI wieku drewniany zamek dla swojego króla, Magnusa III Bosego, nie wyplenili anglikańskiej wiary. 

Pozostawili za to po sobie bezcenne pamiątki. W zasadzie to cały kompleks jest jednym wielkim skarbcem historycznym, a także miejscem osnutym mitologią i legendami. To tu w czasie archeologicznych wykopalisk w latach 80. natknięto się na wiele pradawnych grobów ‒ od tych starożytnych z okolic V wieku do średniowiecznych.

Najciekawszym z nich była mogiła "pogańskiej damy", jak nazwano tajemniczą kobietę. Pośród zwyczajnych artefaktów, które przypominały wyposażenie Edwarda Nożycorękiego (noże, ostrza, sekatory...) znaleziono również spektakularny naszyjnik ze szklanymi paciorkami, który obecnie można obejrzeć w Manx Museum w stolicy wyspy, Douglas. 

Okrągła wieża tak bardzo podobna do tych irlandzkich jest zachowana w dość dobrym stanie, choć brakuje jej charakterystycznego stożkowatego dachu. Ma jakieś 15 metrów wysokości i dziś jest już na emeryturze. Kilkanaście wieków temu pełniła jednak funkcję "panic roomu" dla zamieszkujących wysepkę chrześcijańskich duchownych.

Kiedy na horyzoncie pojawiały się wrogie drakkary wikingów, mnisi chowali się w wieży razem z drogocennymi przedmiotami, wciągali drabinę, zamykali szczelnie drzwi i siedzieli cicho jak mysz pod miotłą. A w praktyce pewnie żarliwie modlili, by plądrujący barbarzyńcy jak najszybciej wynieśli się z ich świętej ziemi. 

Nie mniej ciekawe są ruiny XIII-wiecznej katedry świętego Germana, patrona więźniów i muzyki. Pod jej prezbiterium znajdują się ponure krypty, które przez długi czas służyły biskupowi jako więzienie. Jedynym źródłem światła było tu niewielkie okienko ‒ 150 cm długości, 15 cm szerokości. 

Do lochów, oprócz zatwardziałych rzezimieszków, trafiali też cudzołożnicy, awanturnicy i pijacy, podejrzani o uprawianie czarnej magii, a także kwakrowie i ci, którzy nie święcili dnia Pańskiego w należyty sposób. 

Tu w tym mokrym, zimnym i ponurym lochu mieli rozmyślać nad swoim losem i nawróceniem. Jeśli szczęście im sprzyjało (albo święty German) udało im się odbyć pokutę i uzyskać ułaskawienie. Było to mało humanitarne zachowanie biskupa, ale przynosiło efekty. Recydywistów było niewielu. Kto raz zaznał piekła za życia, dobrowolnie do niego nie wracał. Chyba że był zepsuty do szpiku kości. Albo doczekał szczęśliwych lat 80. XVIII wieku. Wtedy to bowiem krypty przestały służyć jako więzienie. 

Na zabalsamowane zwłoki biskupa (pochowanego ze swoim psem) natrafiono w katedrze w 1871 roku w czasie przeprowadzanych prac remontowych. Ponownie je pochowano w nieco innym miejscu, a miejsce pochówku upamiętniono tablicą. Jednak tytuł najfajniejszej tablicy nagrobnej przypada innemu duchownemu ‒ Samuelowi Rutter, ostatniemu biskupowi pochowanemu na wyspie św. Patryka.

Rutter był dowcipnym i przyjaznym duchownym, pełnym życia i poetyckich zapędów.  Przypisuje mu się autorstwo najlepszej pijackiej przyśpiewki powstałej w języku Manx. Jest on też autorem swojego, jakże oryginalnego, epitafium w języku łacińskim:

"W tym domu, dzielonym z moimi braćmi robakami, w nadziei na zmartwychwstanie, leżę ja, Sam, z łaski Bożej biskup tej wyspy. Przechodniu, zatrzymaj się: popatrz na ten pałac biskupi i uśmiechnij się".

Mnie do uśmiechania się nie trzeba było namawiać. Tego dnia intensywnie pracowałam nad swoimi przyszłymi zmarszczkami mimicznymi. Przechadzałam się wzdłuż murów, raz po raz wyzierając za nie i patrząc na spacerujących poza nimi przechodniów (cały kompleks można obejść klifową ścieżką, how cool is that!). 

Morze, napędzane dość porywistym wiatrem, z impetem bryzgało słoną wodą o skały, falochrony i mury. Niewidocznym kropidłem "święciło" samochody na parkingu (o czym świadczyła zachlapana szyba w naszym aucie), a ja jak nigdy wcześniej czułam się pobłogosławiona. 

Wszystko było na właściwym miejscu. 

 

Spacerem po Youghal

Przedstawiłam Wam tu niedawno arcyciekawą historię związaną z irlandzkim miasteczkiem Youghal (przeczytaj), wtedy jednak skupiłam się na filmowej genezie "Moby Dicka". Dziś z kolei chciałabym napisać coś więcej o samym pobycie w tym miejscu. 

Zacznę może od tego, że ten wyjazd przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Jego głównym celem był udział w występie irlandzkiego artysty, Patricka Sheehy, ekswokalisty zespołu Walking on Cars. Koncert odbył się w pobliskim Ballycotton, o którym już Wam opowiedziałam w minionym roku (relacja).

Youghal to mała miejscowość (szczególnie w porównaniu do tych polskich), a Ballycotton jeszcze mniejsza. I choć to właśnie w tę drugą celowałam, szukając sprzyjającego noclegu, to ostatecznie nic z tego nie wyszło. Czy żałuję? Absolutnie nie! Bo to właśnie jeden z tych przykładów idealnie obrazujących powiedzenie "nie ma tego złego, coby na dobre nie wyszło". 

Gdzie przenocować?

Zaplecze turystyczne jest tu całkiem przyzwoicie rozbudowane, jako że miasto od kilku stuleci cieszy się mianem popularnego kurortu nadmorskiego, a długie i złociste plaże przyciągają tu plażowiczów i amatorów morskich kąpieli. Można zatem zdecydować się na nocleg w B&B, przyczepie kempingowej, hotelu przy nabrzeżu, a nawet w domku latarnika przylegającym do XIX-wiecznej latarni. 

Miejsce jest niewątpliwie bardzo ciekawe (choćby ze względu na długoletnią historię latarników z nim związaną, albo nietypowe położenie - latarnia "w środku" miasta), lokalizacja piękna (na klifie), ale ci, co nie śmierdzą groszem, raczej nie mają czego tutaj szukać. 

Właścicielka, rudowłosa Irlandka Saoirse, parę lat temu zmodernizowała dom, znacznie uszczupliła portfel jego renowacją i promocją (w 2020 roku chatka latarnika wystąpiła w bardzo popularnym tutaj programie "Home of the Year" i dotrwała aż do finału), co też mocno odzwierciedla się w cenie. W zależności od sezonu jest to nawet 400-450€/noc, co w połączeniu z opłatami za sprzątanie i prowizją dla airbnb, daje czterocyfrową liczbę. Minimalny pobyt to dwie doby. Niegdyś miałam to miejsce na oku, ceny były wówczas bardziej przyjazne, jednak jakiś czas temu właścicielka je ujednoliciła i znacznie podwyższyła, więc nocleg w tej latarni spadł na dół mojej listy. 

 

Summerfield Lodge:

Za ćwierć tej ceny znalazłam za to nocleg w sympatycznym B&B na wzgórzu, Summerfield Lodge, z którego rozciągała się panorama na morze. Pokój był ciepły, łóżko wygodne, łazienka mała, ale nowoczesna, z mocnym prysznicem. Śniadanie bardzo smaczne, a nade wszystko właściciele - Barbara i Peter - bardzo pomocni i życzliwi. 

Gdzie zjeść/wypić?

Po śniadaniu przegadaliśmy chyba z pół godziny, o wszystkim i o niczym, skorzystaliśmy też z jej rekomendacji dotyczących jadłodajni, i jeszcze tego samego wieczoru zameldowaliśmy się w "The Quays", gdzie cudem udało nam się dostać stolik, musieliśmy go jednak zwolnić przed 19:00.

 

Dość szybko zrozumiałam, dlaczego właśnie to miejsce Barbara określiła swoim ulubionym. Miało fajny, bezpretensjonalny charakter, ładny wystrój świąteczny, miłą atmosferę i całkiem przyzwoite jedzenie. Z przyjemnością bym tam wróciła. 

Kolejnego dnia udaliśmy się do pubu Paddy'ego Linehana, "Moby Dick's", o którym już pisałam. Jednak naszym celem nie była strawa ani napitek - z uwagi na wszystkie memorabilia filmowe lokal nieco przypomina muzeum. 

Głupio mi jednak było traktować to miejsce niczym darmowe źródło wiedzy i sensacji, więc zamówiliśmy sobie po kawie i przysiedliśmy na jednej z sof, aby w spokoju ją wypić. 

Pani barmanka, kobieta w średnim wieku, była dla mnie niesamowicie wyrozumiała, przemiła, dostałam nawet taśmę, która była mi potrzebna do zaklejenia koperty, a jedyny klient siedzący wtedy przy barze, uczynnie schodził mi z drogi, jakbym była nie wiadomo jakim VIP-em, kiedy niczym niemiecki pancernik krążyłam po całym lokalu i przyglądałam się poszczególnym pamiątkom. Onieśmieliło mnie to przemiłe i ciepłe przyjęcie, tutaj również wróciłabym z wielką przyjemnością. 

 

Na pożegnalny lunch wybraliśmy restaurację "Clancy's" przy nabrzeżu, i to również był udany wybór. Miejsce nieco bardziej formalne niż te dwa poprzednie, ryba z frytkami była tutaj lepsza niż w pierwszym pubie, a mój wrap z frytkami był wprost przepyszny!

 

Wrażenie popsuła nieco moja zupa. Chowder Połówka był gorący, moja zupa zaś chłodna, a niczego tak bardzo nie lubię jak chłodnych "gorących napojów": herbaty, kawy i zupy. 

Zanim jednak wyruszyliśmy w drogę powrotną, kolejny raz udaliśmy się na spacer po mieście, tym razem jednak w świetle dziennym. Youghal jest urocze zarówno za dnia, jak i nocą. Jako że był to okres przed Bożym Narodzeniem, miasto było odpowiednio udekorowane, co nadawało mu przytulności i klimatu. 

Ten dzienny spacer znacząco wpłynął na nasz pozytywny odbiór tego miasta. I nie mówię tutaj o walorach estetycznych, bo te choć nie bez znaczenia, bledną przy ludzkiej dobroci i życzliwości. 

To był jeden z tych pięknych zimowych dni - słońce intensywnie świeciło od samego rana, a szron pokrywał nawierzchnię. Miasto było nadal uśpione, bo chociaż pogoda dopisywała, po nabrzeżu spacerowało niewielu ludzi.

Jednym z nich był Irlandczyk wyprowadzający na spacer swojego niesfornego szczeniaka. Mijając się z Połówkiem wymienił z nim grzecznościowe powitanie, po czym tajemniczy nieznajomy zareagował na jego "Hi, how are you", przystając i stwierdzając: "hej, to nie jest lokalny akcent z Youghal! Skąd przybywasz, błędny rycerzu?" (aż chciałoby się odpowiedzieć: "z PGR-u Ryczywół" - taki żarcik). 

I w ten niepozorny sposób rozpoczęła się ich przemiła pogawędka. Kiedy wyłoniłam się zza winkla (byłam nieco w tyle, bo przecież jak na nawiedzoną turystkę przystało, musiałam zrobić tysiąc niemal identycznych zdjęć), nieco zdębiałam, bo panowie namiętnie ze sobą rozmawiali, jakby byli najlepszymi przyjaciółmi, i w pierwszej chwili tak właśnie pomyślałam, kiedy do nich dołączyłam - że Połówek trafił na jakiegoś swojego znajomego i teraz zaciekle nadrabiają zaległości.  

To nie był nikt nam znany, ale człowiek z ogromnym potencjałem, żeby stać się bardzo dobrym znajomym. Rozmowa bardzo dobrze się kleiła, zahaczała o wiele wątków, a sam Irlandczyk okazał się człowiekiem nie tylko otwartym na innych, ale także światłym - sam intensywnie podróżował w młodości, zwiedził wiele krajów, miał też sporą lokalną wiedzę, bo serdecznie zachęcał nas między innymi do wizyty w średniowiecznej świątyni, Saint Mary's Collegiate Church, kościele, który jest wyjątkowy pod wieloma względami (odkryto w nim m.in. starożytne ogrzewanie podłogowe) i jest jednym z najstarszych (jeśli nie najstarszym) w Irlandii. 

Ten wyjątkowy kościół to tylko jeden z wielu ciekawych zabytków Youghal. Osiemnastowieczna wieża zegarowa (Clock Gate) jest chyba tym, który najbardziej rzuca się w oczy. 

Dziś na szczęście nikt już nie zrzuca z jej okien wisielców. To tu bowiem powieszono irlandzkich patriotów w XVIII wieku, tak ku przestrodze, gdyby kolejnym nacjonalistom przyszły do głowy jeszcze inne głupie pomysły.  

Wieża służyła również jako tymczasowy areszt, wartownia i dzwonnica, a umieszczony na niej zegar wskazywał czas. Co ciekawe, jej kopuła miała tylko trzy tarcze zegara: jedną na wschodzie, jedną skierowaną na północ i jedną na południe. W latach 70. XVIII wieku uważano bowiem, że lud zamieszkujący obszary położone na zachód od Youghal, znajdujący się poza miejski murami obronnymi, nie musi wiedzieć, która godzina. 

A właśnie! Miasto ma całkiem dobrze zachowane mury miejskie, i choć nie są one tak okazałe jak te w walijskim Conwy, warto ruszyć ich śladem na to niecodzienne spotkanie ze średniowiecznymi reliktami. Warto też dla widoków!