Mokry początek urlopu i postapokaliptyczna rzeczywistość restauracyjna

Początek mojego urlopu w Salthill nie zanosił się zbyt obiecująco, przez co jeszcze tego samego dnia pomyślałam sobie, że to będzie klasyczny przykład historii pod tytułem: "Zamienił stryjek siekierkę na kijek".

Kiedy wyjeżdżałam z domu, na zewnątrz panowały całkiem przyzwoite warunki atmosferyczne i choć brakowało słońca, było sucho. Wszystko jednak uległo zmianie w okolicach Galway. Spadła temperatura i zaczęło siąpić. Ponieważ jednak na miejscu byłam zbyt wcześnie, by się zameldować w moim hotelu, postanowiłam wykorzystać tę nadprogramową godzinę na krótką wizytę w pobliskiej wiosce Spiddal, by zajrzeć do Ceardlann Craft Village, i sprawdzić, co się tam zmieniło od mojej poprzedniej wizyty. 

Co ciekawe Ceardlann, zrzeszająca wielu lokalnych irlandzkich artystów, nie powstała z inicjatywy jednego z nich, lecz zagranicznego rzeźbiarza, Jesúsa Modia, który położył pod nią podwaliny w latach 80. XX wieku. Choć sam Jesús pochodził z pięknego zakątka świata, jakim niewątpliwie jest hiszpańska Galicja, to właśnie irlandzka Connemara skradła jego serce. Przyjechał do Spiddal, zakochał się w nim, i już nie wyjechał. Tutejsze centrum rękodzieła jest zatem jego spuścizną, a w pewnym sensie także jego łabędzim śpiewem.  

Ci, którzy oglądają irlandzką telenowelę "Ros na Rún", pewnie będą kojarzyć scenerię Spiddal. Co się zaś tyczy samej Craft Village, to nie sposób ją przegapić - nie dość, że jest malowniczo usytuowana naprzeciwko plaży z widokiem na Zatokę Galway, tuż przy drodze, to do tego zaraz po wjeździe do wioski. A ponadto stanowi bardzo miłe dla oka niewielkie skupisko kolorowych chatek, gdzie można zapoznać się z warsztatem lokalnych rzemieślników i nabyć ich rękodzieło. Miejsce warte zapamiętania, odwiedzenia i polecenia -  szczególnie wszystkim tym, którzy chcieliby przywieźć z Irlandii nietuzinkową pamiątkę zamiast zwyczajowej chińskiej tandety. Albo po prostu napić się dobrej kawy w tamtejszej kawiarence, Builín Blasta, i popatrzeć na Galway Bay. 

Upływ czasu oczywiście nie pozostał obojętny dla Craft Village, bo dla nikogo nie jest, ale o ile w jej przypadku zmiany, które zaszły, okazały się pozytywne - wioska zyskała nowe fantazyjne malunki, a białe elewacje zastąpiono kolorowymi - o tyle był on nieubłaganie okrutny dla budynku leżącego po lewej stronie Craft Village. Aż mnie serce zabolało, kiedy zobaczyłam ten szpetny i zaniedbany dom, który niegdyś stanowił tak wdzięczny obiekt: z tym swoim dachem krytym strzechą, białą fasadą, czerwonymi oknami i barierkami. Z bujnymi ciemnoróżowymi hortensjami dodającymi mu uroku i jeszcze bardziej podbijającymi jego urodę... 

Przed powrotem do Salthill postanowiłam zajrzeć jeszcze na plażę po przeciwnej stronie ulicy, choć w ten ponury i szary dzień nie prezentowała się nawet w połowie tak kusząco jak w czasie mojej poprzedniej wizyty. Nie zdziwiłam się zatem, kiedy okazała się niemal opustoszała, choć porozrzucane po głazach części garderoby - od bokserek, po bluzę i kardigan - ewidentnie wskazywały na ludzką obecność. 

Uśmiechnęłam się pod nosem, bo przyszła mi do głowy absurdalna i żartobliwa myśl - "tu jest tak wietrznie, że wywiewa ludzi z ubrań" -  i skierowałam się w stronę auta. I dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że nie doceniłam siły deszczu. Bo, o ile nie przeszkadzał mi on, kiedy szłam na plażę - mój kaptur chłonął go jak gąbka - o tyle w drodze powrotnej nie miałam nic, co mogłoby mnie przed nim uchronić. Zmokłam bardziej, niżbym chciała, a kiedy wreszcie weszłam do suchego wnętrza samochodu i opuściłam lusterko, by ocenić szkody, wyglądałam dokładnie tak, jakbym właśnie wzięła udział w Ice Bucket Challenge. Myślę, że gdybym wylała sobie na głowę wiaderko wody, wyglądałabym identycznie. Woda spływała po mojej twarzy z subtelnością wodospadu Niagara. 

Choć spędziłam tu więcej czasu, niż planowałam, a zegarek pokazywał późniejszą godzinę, niż się spodziewałam, z ulgą odnotowałam ten fakt. Na tym etapie marzyłam już bowiem tylko o zameldowaniu się i rozgrzaniu gorącą zupą albo chociaż kubkiem herbaty. 

Na szczęście los mi sprzyjał. Bo choć szybko okazało się, że w związku z pandemią koronawirusa w pokoju nie będę mieć dostępu do czajnika, by przygotować sobie coś gorącego do picia, udało mi się tego wieczoru wcisnąć do restauracji bez jakiejkolwiek rezerwacji, co było niemałym wyczynem. Obydwie restauracje, z których korzystałam ("The Galleon" i "Black Cat") w czasie mojego pobytu, były dość mocno oblegane - i to nie tylko dlatego, że znajdowały się w strategicznych miejscach nieopodal promenady. 

W sumie to obydwie mogę polecić, jeśli nie macie nic przeciwko temu, że w żadnej z nich nie stosuje się zasad "social distancingu". W "Black Cat" trudno wprowadzić coś takiego w życie, bo obydwie sale są wąziutkie i dość mocno wypełnione stolikami. Jako że restauracja cieszy się dużą popularnością i dobrymi opiniami na temat serwowanego jadła, klientów nie brakuje. Zdecydowanie za to brakuje odpowiedniej odległości między kolejnymi stolikami. Gdybym rozprostowała rękę i maksymalnie ją wyciągnęła, bez problemu mogłabym dotknąć sąsiedniego stolika i... poczęstować się znajdującymi się na nim smakołykami. Na plus należy jednak zaliczyć obsługę w maseczkach i płyn odkażający do rąk znajdujący się tuż przy wejściu. 

"The Galleon" dysponuje znacznie większymi rozmiarami, sala jest zatem zdecydowanie bardziej przestronna, ale i tutaj nie utrzymuje się zalecanych dwóch metrów odległości. Zajrzałam tu bez większej nadziei, nie licząc specjalnie, że uda mi się zjeść w niej kolację, bo i w tym przypadku nie zawracałam sobie głowy rezerwacją. Stojący przede mną w kolejce mężczyzna został odesłany z kwitkiem i z prośbą, by w przyszłości rezerwował stolik, jeśli chce zjeść kolację w towarzystwie kilku osób. Jednak na moje pytanie, czy znajdzie się stolik dla jednej osoby, usłyszałam: "yeah, sure!", po czym poproszono mnie o imię, nazwisko i numer telefonu. Ostatecznie obyło się jednak bez nazwiska ("a w zasadzie to wystarczy samo imię i telefon"). Tutaj również należy odkazić ręce przed wejściem na salę, nikt jednak z personelu nie nosi maseczek, a ponadto raczej luźno podchodzi się do obowiązku wydania co najmniej 9€ na posiłek, bo mój chowder kosztował dokładnie euro mniej i nie miałam żadnych problemów z tego tytułu. Obowiązuje tu ruch jednokierunkowy, a do wchodzenia i wychodzenia służą osobne drzwi. 

Jak się jednak niedługo później przekonałam w czasie podróżowania po przeróżnych stronach wyspy, "social distancing" jest martwym nakazem, i Salthill nie było żadnym wyjątkiem pod tym względem.

Rok temu o tej porze...

Kiedy jakieś niecałe dwadzieścia lat temu czytałam "Proces" Kafki, nawet przez myśl mi nie przeszło, że kiedyś sama będę prowadzić surrealistyczne życie niczym jej główny bohater, nieszczęsny Józef K. Niby wolna, ale jednak ograniczana jakimiś absurdalnymi nakazami. "Aresztowana" mimo że nic złego nie zrobiłam. Na siłę izolowana od tego, co bliskie mojemu sercu. Zmuszona rezygnować ze swojej wolności przemieszczania się w imię wyższego dobra. 

Nie przyszło mi to do głowy nawet rok temu, kiedy beztrosko spacerowałam po pięknych plażach Connemary, dokarmiałam tamtejsze konie i osiołki, przebywałam w lokalach gastronomicznych i cieszyłam szeroko pojętą wolnością. Tamtejsza codzienność wydawała się wtedy taka oswojona i normalna. Tak było zawsze, i tak zawsze miało być. 

Nie miałam też pojęcia, jak bardzo prorocze okażą się moje słowa - "będzie się działo!" - kiedy pisałam w grudniu podsumowanie minionego roku. Nie tak sobie to wszystko wyobrażałam. Chciałam przede wszystkim kontynuować dobrą podróżniczą passę z 2019 roku, kiedy to przez siedem miesięcy w roku odbywałam większe i mniejsze, bliższe i dalsze wyprawy. Ten obecny miał być jeszcze lepszy pod tym względem, i choć jego początek - styczeń i luty - zapowiadał się tak obiecująco, potem wszystko posypało się jak domek z kart. Marzec i kwiecień spędziłam zatem w domu, a raczej w trasie dom-praca-dom, grzecznie nie wychylając się nawet o centymetr zza mojego hrabstwa. 

 Renvyle Beach

Czasami myślę sobie, że mogło być jeszcze gorzej. Że ta cała zaraza mogła dopaść nas jesienno-zimową porą, kiedy świat jest szary, bury i ponury. Innym razem zaś - że łatwiej byłoby mi siedzieć w domu na tyłku właśnie wtedy, kiedy za oknem byłaby szaruga zamiast pięknego słońca i zieleni. 

 Spójrzcie na ten piękny kasztanowiec w Letterfrack!

I choć w normalnych okolicznościach pewnie spędziłabym ten długi majowy weekend w jakimś ukochanym zakątku wyspy, zostaję w domu, mimo że już mnie skręca z tęsknoty za dzikim zachodem Irlandii. 

 Renvyle Beach. Jeszcze jedna piękna plaża Connemary

Wczoraj po raz pierwszy w tym całym zamieszaniu natrafiłam na kontrolę drogową, więc miałam namacalny dowód na to, że ostrzeżenia o zwiększonej liczbie policjantów na drodze nie są pustymi groźbami. Mam jednak pewne wątpliwości do skuteczności takich działań. Młodziutki i nieopierzony Garda, pewnie świeżo wyrwany z Templemore, i który na dobrą sprawę mógłby być moim synem, gdybym inicjację seksualną zaczęła jakieś cztery lata wcześniej, niż to miało miejsce, specjalnie nie drążył, gdzie i po co jadę. Miałam wprawdzie przygotowaną przepustkę z kliniki, ale wystarczyło, że podałam jej nazwę i wymieniłam moje osiedle, by mnie bez problemów przepuścił. A co gdybym to wszystko wymyśliła? Podała fałszywy powód? Też pewnie by mnie przepuścił, w dodatku błogosławiąc na drogę. A w to, że ludzie kłamią jak z nut akurat nie wątpię. Zastanawiam się, czy mieliście już styczność z punktami kontrolnymi na drogach i czy to wszystko odbywało się u Was tak samo jak u mnie, czyli "na słowo". 

 Tullycross. Uwielbiam irlandzkie chaty kryte strzechą!

Wyjątkowo ładna pogoda nie sprzyja izolacji i kwarantannie, a zakazany owoc zawsze smakuje lepiej, co już dawno potwierdziły choćby czasy prohibicji i delegalizacji prostytucji i narkotyków. Ludzie zawsze będą wyłamywać się i łamać zakazy. Zresztą, już od ponad dwóch tygodni mam nieodparte wrażenie, że znacznie zwiększył się ruch na drodze. Jako że mój dom znajduje się dość blisko głównej drogi, a okno w łazience mam przeważnie zawsze uchylone, codziennie rano jeszcze przed wyjściem do pracy wiem, że nie będę jedyną jej użytkowniczką. 

 Kylemore Abbey zawsze w remoncie niczym Sagrada Familia

Jeśli Wam również tęskno do "tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych", to może uda mi się pokrzepić Wasze serca garścią ładnych irlandzkich widoków. Tak było rok temu. Dziś mam wrażenie, że od tamtego maja dzieli mnie cała wieczność. 

W długi majowy weekend mieliśmy problem z dojazdem do naszego B&B i przebiciem się przez ulicę Tullycross, gdzie akurat odbywał się cieszący się sporą popularnością - już czternasty z rzędu - Connemara Mussels Festival. Mała wioska tętniła wtedy życiem, dziś pewnie świeci pustkami. Festiwal zakończył swój żywot, ale jego organizatorzy zapewniają, że już pracują nad czymś, co mogłoby go godnie zastąpić. 

 The Lodge, Letterfrack. Pub, restauracja, hostel

Pytacie czasem o lokale gastronomiczne w Connemarze. My od zawsze stołowaliśmy się w restauracji The Lodge w Letterfrack, ale jako że jest to przybytek, który był dość wcześnie zamykany na zimę (bodajże już w październiku) i otwierany dopiero późną wiosną na nadejście sezonu turystycznego, z konieczności przerzuciliśmy się na Veldon's Seafarer, która leży o rzut beretem od The Lodge. 

 Veldon's Seafarer, Letterfrack

W międzyczasie musiało zmienić się kierownictwo w The Lodge, bo któregoś niezbyt pięknego dnia obwieszczono nam, że w tym miejscu już nie honoruje się karty lojalnościowej, którą mieliśmy (friends & family - 10%), a przegrzebki z Derryinver, które zawsze tu zamawiałam, zaserwowano mi w inny niż zazwyczaj sposób. 

 Renvyle Beach

Ponadto sama restauracja zaczęła jakby bardziej niż zwykle aspirować do rangi tych bardziej luksusowych. Po raz pierwszy dane nam było poznać szefa kuchni, "Marko", który albo miał wyjątkowo świetne geny, albo faktycznie był tak młodziutki, na jakiego wyglądał. Marko przywitał się i oznajmił, że to on będzie dla nas gotował, a potem na długo ku niezadowoleniu Połówka i naszej kobiecej uciesze, przycupnął u naszego stolika i z autentyczną pasją opowiadał o kolejnych potrawach. A kiedy dowiedział się, że dzięki niemu i jego czekoladowemu musowi przeżyłyśmy tutaj z Ronnie wyjątkowo intensywny orgazm kulinarny, napuchł z dumy, że za jednym razem zadowolił dwie kobiety i hojnie zaoferował, że może nam zaserwować jeszcze jeden taki mus (oczywiście "on the house"!), skoro aż tak bardzo nam smakował. Urzekające, sami przyznajcie! 

Urocza wioska Tullycross

The Lodge ma zatem taką bardziej wyrafinowaną aurę niż jej konkurentka, Veldon's Seafarer, gdzie raczej nie poznacie jej szefa kuchni, ale nie oznacza to, że wśród jej klienteli znajdują się sami arystokraci ;) Bo oprócz restauracji jest tu także hostel, a także pub, i to właśnie z niego podszedł kiedyś do naszego stolika dziarskim krokiem pewien motocyklista, dzierżąc w ręku kufel Guinnessa. W czasie tej krótkiej rozmowy oznajmił mi, że widział, jak robiłam zdjęcia motocyklom na parkingu, zdradził nam, że jego eksdziewczyna była Polką, a nawet zademonstrował swoją znajomość wulgarnej polszczyzny. Niestety nie dane nam było poznać naszego towarzysza bliżej, bo wkrótce wrócił z łazienki Połówek i nasz stolik zrobił się nagle za mały dla czterech osób. Połówek bowiem, potwierdzając mądrość porzekadła "jak Polak głodny to zły", zaczął roztaczać wówczas tak mocną aurę "back off, dude!" (a może to było "fuck off, dude"?) i zachowywać się tak terytorialnie, że doprawdy nie zdziwiłabym się, gdyby nagle podniósł nogę i obsikał nasz stolik ;) Nasz nowy znajomy sprawniej ode mnie odczytał niewerbalne sygnały innego samca i tak szybko się ulotnił, że nie zdążyłam nawet przeprosić go za niecodzienną gburowatość Połówka.

Kylemore Abbey - opactwo sióstr benedyktynek nad malowniczym jeziorem Pollacapall

 

 Veldon's Seafarer

W Veldon's Seafarer również jest pub i możliwość noclegu, ale tutaj nigdy nie spotkała mnie żadna przygoda. Wystrój, jak sama nazwa wskazuje, utrzymany jest w morskim klimacie: śruby napędowe, sieci, boje... Atmosferę zaś określiłabym jako bardziej swojską, niezobowiązującą i swobodną. Po tym jak jednego wieczoru zjedliśmy tu przepyszny chowder, kolejnego dnia również się tam stawiliśmy, chcąc przed powrotem do domu urządzić ponowną ucztę naszym kubkom smakowym. Tym razem mieliśmy jednak pecha. Nie dość, że stolik, przy którym usiedliśmy, lepił się do moich rąk, albo one do niego, to w restauracji nadal serwowano menu śniadaniowe, bo na chowder i kilka innych potraw zabrakło składników (według wersji kelnerki: zamówienie nie dotarło na czas). Zamówiliśmy zatem sconesy i kawę, a kelnerka bez mrugnięcia okiem przyjęła zamówienie, nie dopytując nawet, jaką kawę sobie życzymy, więc kiedy olśniło nas, że tego nie sprecyzowaliśmy, trzeba było wyruszyć na jej poszukiwanie i dopowiedzieć szczegóły. Obydwa miejsca jednak uważam za godne polecenia, a tych, którzy chcą typowej atmosfery starego, tradycyjnego pubu, odsyłam do pobliskiego Paddy Coynes w Tullycross. 

Pomimo tej całej nieco pesymistycznej sytuacji, w której się znaleźliśmy za sprawą wirusa, nadal wierzę, że jeszcze będzie pięknie. I choć nie robię konkretnych planów wyjazdowych, często wyobrażam sobie swoje przyszłe wycieczki po Irlandii, a w myślach pokonuję granice swojego hrabstwa i zapuszczam daleko, daleko od niego. Dzięki temu, co się dzieje, zrozumiałam też, że moje marzenia o życiu na małej irlandzkiej wyspie, bądź gdzieś na zachodnim wybrzeżu, mają jak najbardziej rację bytu. 

W tym zrujnowanym zamku Renvyle mieszkała kiedyś królowa piratów, Grace O'Malley. Miało w nim miejsce także wesele, których uczestników - w stylu "Gry o Tron" - napadł i wyrżnął w pień wrogi klan. Dom obok to noclegownia The Olde Castle. Uwielbiam ten zakątek półwyspu Renvyle, ale jeszcze nigdy tu nie nocowałam.  W latach 70. XX wieku zamek wystąpił w filmie "The Purple Taxi".

 Tullycross

 Kilkanaście lat temu, kiedy trafiłam tu przypadkiem, zakochałam się w tym widoku od pierwszego wejrzenia. Urzekły mnie cisza i błogość, jakimi emanował ten zakątek. Konie na pobliskim pastwisku też pewnie nie pozostały bez znaczenia ;) Do dziś mi nie przeszło! 

 Wielki miłośnik jabłek. I jeden z najwdzięczniejszych modeli, jakich miałam :)

A jak Wy sobie radzicie?

Jaja jak berety, czyli majówka w Connemarze

Pojechałam tam dla jaj. Jaj Benedykta - konkretnie. 

Całe trzy lata o nich marzyłam. Od dnia, kiedy zaserwowano mi je na śniadanie w pewnym pensjonacie w Connemarze. Tak się złożyło wtedy, że wyjazd pokrył się z moimi imieninami. Tak sobie teraz myślę, że lepszego prezentu chyba nie mogłam sobie wymarzyć.

Dlatego, kiedy jasnym się stało, że długi majowy weekend spędzimy na zachodzie Irlandii, w dodatku w moim kolejnym ulubionym pensjonacie, w którym zarezerwowanie weekendowego noclegu równa się niemal ustrzeleniu szóstki w Lotto, podekscytowałam się jak Jurij Gagarin na lot w kosmos. Dziki zachód wyspy to cały mój wszechświat, mój kosmos. 

Powszechna opinia głosi, że psy leczą się swoją śliną. W moim prywatnym świecie ślina i leczenie również występują w tym samym zdaniu. Na zachodzie Irlandii ślinię się na widok jej pejzaży, i to nimi się leczę z bolączek śmiertelnej choroby przenoszonej drogą płciową, a życiem zwaną. 

To miejsce jest lepsze niż narkotyki. Uśmierza bóle, sprawia, że widziany świat staje się lepszym miejscem, oferuje zatracenie, a w dodatku jest darmowe. Tylko tak samo uzależniające jak one. 

Dwa tygodnie przed datą naszego wyznaczonego przyjazdu zapukaliśmy do wrót tego pamiętnego B&B, które trzy lata wcześniej umożliwiło mi niebiańskie doznania kulinarne, czym o mało co nie przyprawiliśmy jego gospodyni o przedwczesny zgon, jako że była jeszcze w proszku i w pierwszej chwili pomyślała, że jesteśmy jej gośćmi, których spodziewała się dopiero za parę godzin. 

To byliśmy tylko my. Jako że przebywaliśmy w okolicy, postanowiliśmy wpaść do niej na minutę, by poinformować ją, że za pomocą Booking.com zarezerwowaliśmy u niej nocleg na majowy weekend i że jeżeli chce, to możemy go anulować. Skąd taki pomysł? Stąd, że w czasie poprzedniej wizyty Gospodyni sama zaproponowała nam, byśmy w przyszłości rezerwowali nocleg bezpośrednio u niej, bo ona może wtedy, niczym lisek chytrusek, zagarnąć wszystko dla siebie, a pośrednikowi pokazać figę z makiem [moje słowa, nie jej], przez co też może nam udostępnić pokój w lepszej cenie. 

Wolę co prawda załatwiać takie rzeczy, jak Bozia przykazała, za pomocą wspomnianego portalu, ale jako że lubię właścicielkę, to postanowiłam iść jej na rękę. Ponadto - jak wyczytałam kiedyś w "Znaczy Kapitan" - "jeśli chcesz przejść przez życie spokojnie, nie drażnij nigdy trzech osób: kobiety, kucharza i człowieka z nożem". Biorąc pod uwagę, że Gospodyni tego pensjonatu była niczym Bóg w trzech postaciach: kobietą, kucharzem i człowiekiem z nożem w ręce, wolałam z nią nie zadzierać. 

Po dobiciu interesu każda z usatysfakcjonowanych stron udała się w... swoją stronę, a ja już zaczęłam odliczać dni do maja. Nie wiedziałam wtedy jednak, że licho nie śpi i złośliwy los już zaczyna wprawiać w ruch swoje machiny, by tylko pokrzyżować mi plany...

Wielce niepocieszona byłam, kiedy na parę dni przed naszym przyjazdem dowiedziałam się, że w czasie naszego pobytu nie będzie Amandy, naszej gospodyni, bo pech chciał, że zmarła jej rodzicielka i z tego powodu musiała wylecieć z kraju. Mamy się jednak tym nie zrażać, bo w noclegowni "business as usual" - mąż Gospodyni będzie dbał o to, by wszystko sprawnie działało".

"Tylko co mi po mężu?" - pomyślałam. Z Amandą super się dogadywałam, jej męża zapamiętałam z kolei jako osobę, której... się nie pamięta, bo zawsze przebywała gdzieś w cieniu i nie brała czynnego udziału w "zabawianiu" klientów. A jako że po drodze trafił mi się ten rozczarowujący nocleg u A., konkurenta Amandy, to ostrzyłam sobie pazurki na naszą majową pogawędkę. Gospodyni wiedziała bowiem, że nocujemy w kwietniu u niego i stwierdziła, że będziemy "jej szpiegami".   

Jak przekonałam się w długi majowy weekend - słusznie ubolewałam nad niefortunną śmiercią matki Amandy i nieobecnością naszej Gospodyni. Kiedy bowiem umówionego dnia stawiliśmy się w naszym pensjonacie, drzwi otworzył nam Pete, a jego powitanie było tylko ciut cieplejsze od temperatur panujących zimą na północy Syberii.

To właśnie wtedy usłyszeliśmy to "byliście już tutaj, prawda?", które, jak dobrze przypuszczałam, nie wróżyło nic dobrego. Przez cały nasz pobyt Pete był wyjątkowo oszczędny w słowa, jak gdyby wypowiadanie każdego z nich kosztowało go majątek, a do tego wydawał się być bardziej zakręcony niż słoik na zimę. Z trudem udało nam się zdusić śmiech, kiedy do jedzonej w kuchni tego dnia kolacji, włączył nam... "Cichą noc". Kolędę bożonarodzeniową. Do kolacji. W maju. 

Szybko jednak przestało mi być do śmiechu. 

Nie przejęłam się, kiedy Połówek zerknął do śniadaniowego menu, chwilę wcześniej podanego nam przez Petera, i rzekł: "Ale jaja! Nie będziesz zadowolona". Już dawno przyzwyczaiłam się do tego, że lubi się ze mną drażnić, zatem nie potraktowałam jego słów serio. A potem sama zajrzałam do karty i miałam ochotę wrzeszczeć: FOR PETE'S SAKE, WHERE ARE MY EGGS?!

Jaja! Moje jaja! Gdzie one są?!  

Połówek, spodziewając się za chwilę wybuchu Trzeciej Wojny Światowej, próbował - bardzo nieudolnie - przekonać mnie, że musiało coś mi się pomylić, że tych jaj Benedykta to należałoby gdzie indziej szukać, na pewno nie u Petera. Na nic zdały się moje wytłumaczenia, że takich jaj to ja na pewno bym nie zapomniała, że nic mi się nie pomyliło, że one na pewno tu były, a żeby udowodnić mu swoją rację, na świadka wezwałam samego Petera, który zgodnie z moimi oczekiwaniami przyznał, że jajami Benedykta faktycznie się w przeszłości tutaj zajmowano. 

Już zaczynałam puchnąć z dumy, już otwierałam usta, by przemądrzałym tonem powiedzieć Połówkowi: "Ha! A nie mówiłam?!", ale wtem Peter dodał, że jajami Benedykta to tak naprawdę zajmuje się Amanda i że przygotowanie ich jest "ponad jego siły", ale w momencie, kiedy to usłyszałam, pękło mi serce i już nie byłam w stanie nic powiedzieć. 

Trzy lata czekania. Trzy lata polowania na nocleg. A tu takie... jaja!

A jakby tego było mało, na do widzenia zakręcony Pete skosił nas jak za zboże i żadnej zniżki nie dostaliśmy. Choć po prawdzie on nam nigdy jej nie obiecywał, zatem może spać snem sprawiedliwego - żadnego przestępstwa nie popełnił. 

Jaja. Mówię Wam, jaja jak berety.