Dunluce Castle

 

Zamek Dunluce zauroczył mnie od pierwszego wejrzenia. Dawno temu, wertując kolorowe kartki przewodnika, natrafiłam na fotki tego malowniczego zamku. To właśnie wtedy podjęłam decyzję, że muszę go zobaczyć na własne oczy.

  

Teraz, kiedy zrealizowałam to marzenie, mogę stwierdzić, że Dunluce to jedna z najbardziej spektakularnych twierdz, jakimi może się poszczycić Irlandia. Moje wyobrażenia o niej w zupełności pokryły się ze stanem rzeczywistym. Zatem bez cienia wątpliwości ulokowałabym Dunluce Castle na czołowym miejscu na liście najbardziej atrakcyjnych irlandzkich zamków.

  

Jest tak, jak sobie wymarzyłam. A może nawet jeszcze lepiej. Kluczową rolę w czasie zwiedzania zamku odgrywa pogoda. My zdecydowanie mamy powody do radości. Niebo odziane jest dzisiaj w jedną ze swych szat o niezwykle intensywnym błękitnym zabarwieniu. Całości dopełniają ciepłe promienie słoneczne i rześkie, morskie powietrze przyjemnie przenikające nasze drogi oddechowe. To niezwykle sympatyczny moment, staram się więc maksymalnie go wykorzystać. Wiem, że niezbyt szybko tu powrócę. Z lubością przenoszę wzrok ze skalnych urwisk na spokojną taflę morza i na pobliskie zielone wzgórza.

  

Mimo że lata świetności zamku rozpłynęły się już dawno temu we mgle przeszłości, jego ruiny ciągle zachwycają. Umiejscowione na stromym, okazałym klifie, są właśnie takie, jak w opisie angielskiego pisarza i satyryka, Williama Makepeace Thackeraya: „szare wieże Dunluce, stoją na ołowianej skale i wyglądają, jakby żyła tu, strzeżona przez smoka, jakaś stara, stara księżniczka ze starych, starych baśniowych czasów.”

  

Na próżno zdadzą się jednak poszukiwania smoka i księżniczki. Ostatnia żyjąca tu księżna postanowiła opuścić zamek niedługo po tym jak w czasie wystawnej uczty i gwałtownej burzy część kuchenna zamku runęła do morza. Zginęło wielu ludzi. Wzburzone i lodowate wody groźnie uderzające o klify, po raz kolejny stały się morskim grobem dla wielu ludzkich istnień. Żarłoczne głębiny morskie już wcześniej przypomniały o potędze żywiołów, pochłaniając hiszpański galeon „Girona” wraz z 1300 żeglarzami na jego pokładzie.

  

Skalna ściana klifowa zamku do dziś systematycznie niszczona jest w procesie erozji. Nie brakuje w niej wyżłobień i jaskiń. W czasie gwałtownych sztormów są one bezlitośnie chłostane przez potężne fale morskie. Odgłosy, które się z nich wówczas wydobywają, mogą niekiedy do złudzenia przypominać krzyki i jęki. Nic więc dziwnego, że przyczyniły się one do powstania legendy o zjawie sprzątającej zamkowe komnaty. A może są to duchy pochłoniętej przez morze służby, która niczym zombie opuściła świat umarłych i powróciła do dawnego miejsca życia? Tego nie wie nikt. My na szczęście nie natrafiamy na duchy. Po ruinach zamku snują się jedynie nieliczni turyści. Każdy z nich zgodnie ze swoim tempem zwiedza pozostałości po zamku Dunluce.

  

My absolutnie nie spieszymy się. Wykorzystujemy każdą minutę naszej obecności. Cierpliwie przemierzamy kolejne komnaty [a raczej marne pozostałości po nich], przystając tu i ówdzie, jeśli rozpościerający się przed nami widok jest wyjątkowo interesujący. Uwielbiam takie chwile, jak ta, kiedy zanurzona w tym nierealistycznym świecie, zapominam o tym prawdziwym. Kiedy zapominam o prozie codziennego życia, o swoich obowiązkach i problemach. Liczy się tylko teraźniejszość. Nie chcę jej psuć myślami zbyt wybiegającymi w przeszłość.

  

Żałuję, że nie mamy możliwości spędzenia tutaj całego dnia. Słoneczna pogoda zachęca do pozostania w zamkowych murach. Zachęca też do jego dokładnej eksploracji. Uczyniłabym to z wielką przyjemnością, jednak musimy wracać do domu. Ostatnie godziny beztroski są więc skrupulatnie przez nas wyliczone i zaplanowane. Perspektywa kilku godzin poświęconych na powrót do domu zmusza nas do wejścia do samochodu i odjechania. Odjeżdżam jednak w pełni usatysfakcjonowana. Mam powody. Właśnie udało mi się zrealizować kolejne moje marzenie.