Piłkarski wieczór Taity i Połówka

To był jeden z tych dni, kiedy Taita miała niekontrolowanynapływ nieujarzmionych myśli, a w dodatku potrzebę przelania ich na swojegobloga. Wykorzystując zbawienne właściwości siostry weny, pogrążyłam się wpisaniu już drugiego z rzędu posta. Już powolutku zbliżałam się do jego końca,kiedy Połówek powrócił z pracy dziwnie podekscytowany. Stanął przede mną,demonstrując mi swoje szczęśliwe oblicze, a ja już chciałam mu rzucić wesołe„co jest?”, jednak nie zdążyłam. Wyprzedził mnie o ułamek sekundy:

- Idziesz ze mną namecz??

- Eeee, nie chce misię…

- O-bie-ca-łaś![rzekł Połówek tonem oburzonego dzieciaka, a ja już gorączkowo zaczęłamprzeszukiwać mój arsenał wymówek]

- Ale nie dzisiaj… Innymrazem, ok? [litościwie spojrzałam mu w oczy, przybierając wygląd aniołkaznajdującego się na  czubku choinki]

- No chooooodźże,leniu! [Połówek przeszedł do czynów i począł mnie odciągać od komputera,zasypując mnie przy tym stosem argumentów przemawiających za jego propozycją]

 

Przez następne kilka minut bezskutecznie próbowaliśmypostawić na swoim. Jemu nie udało się mnie zachęcić do wyjścia, a mnieprzekonać go, by został.

Wszystkie moje chwyty zawiodły. Połówek był wyjątkowozdeterminowany. Tego wieczoru nie miał zamiaru siedzieć w domu. Cierpliwieprzeczekał moje jęki i inwokacje do świętych, po czym stanowczo oznajmił, że zakilkanaście minut wyrusza na mecz.

Niepocieszona takim rozwojem sytuacji rzuciłam w jegokierunku pełne wyrzutu „To sobie idź!”, załączając przy tym jedno z tychspojrzeń, które mogłyby zmrozić wodę w rurze. Lekko nadąsana powróciłam dopisania niedokończonego posta.

Niestety. Plan dokończenia poruszonego tematu spalił napanewce. Daremnie próbowałam zogniskować myśli na tym, co chciałam napisać.Ziarno ciekawości zostało zasiane! Wyobraźnia zaczęła podsuwać mi widokibiegających po murawie piłkarzy w tak dużej częstotliwości, że zatęskniłam zastadionową atmosferą. Dodatkowo cały czas powracały do mnie słowa Połówka:Ponoć stadion jest fajny, pisali o nim „state of art”. I to chyba one zadecydowałyo zmianie mojej decyzji.

Poderwałam się z krzesła i rzuciłam w stronę szafy, byczym prędzej się ciepło przyodziać. Udzieliła mi się ekscytacja mojego faceta –fanatyka piłki nożnej. Wsiedliśmy do auta, by po chwili znaleźć się nainteresującym nas obiekcie sportowym.

 

To, co zobaczyłam przyprawiło mnie o niekontrolowanywybuch śmiechu.

- To COŚ to jest tenwychwalany przez Ciebie stadion?! [z niedowierzaniem spoglądałam to naPołówka to na boisko]

- Noooo…[niepewnymgłosem odpowiedział mój towarzysz życiowy, rzeczywistość przerosła  najwidoczniej także jego]

- To jest ten „state of art”?! To jest, kurde, jakiśżart!  [rzuciłam zniesmaczona jako żeliczyłam, iż to Pożal-się-Boże boisko noszące szumną i piękną nazwę, zrobi namnie zgoła inne wrażenie]

Mieliśmy przed oczami zwykły, a raczej najzwyklejszy obraztego, co umownie można nazwać stadionem. Zero trybun, zero miejsc siedzących.Tylko barierki oddzielające piłkarzy od ciekawskich gapiów.

- Teraz już wiem,dlaczego różne źródła podają różną jego pojemność - rzekł Połówek – bo to zależy od tego, ilu kibiców się tuupcha…

A ja wyobrażając sobie tę scenkę, parsknęłam śmiechem.Skoro już jestem przy tej kwestii, nie omieszkam odnotować, iż na meczu byłomoże trzydzieści osób?

 

Po pierwszym rozczarowaniu nastąpiło następne. Na murawęwybiegła jedenastka „Miejscowych Rangersów”, a ja myślałam, że zaraz zacznę ześmiechu tarzać się po ziemi. Zobaczyłam grupkę super wątłych chłoptasiów,którzy pewnie spokojnie przeszliby pod moją pachą, a potem to samo w wydaniuDrużyny Przeciwnika. Zwątpiłam. Czy ja przyszłam na rozgrywki trampkarzy?

 

Mecz był co najmniej tak nudny jak czytany przeze mniejakiś czas temu pierwszy tom „À la recherche du temps perdu” Prousta. Żadnychinteresujących sytuacji podbramkowych, zero imponującego dryblingu, zerowyróżniających się akcji. Super wątli chłoptasie padali non stop na murawę, aja przy każdym ich upadku drżałam o stan ich kości. Drżałam też z zimna,zastanawiając się, kiedy przejdę w stan hibernacji i czy będę dla przyszłychpokoleń taką atrakcją, jaką dla współczesnych jest mamut.

 

Jedyną pociechą było dla mnie Ciacho, rozgrzewający sięzawodnik Drużyny Przeciwnika, który gimnastykował się tuż przede mną, powabniegibając swym ciałkiem. Jedyny gostek o wyglądzie piłkarza z prawdziwegozdarzenia, nie zaś Stasia czy Jasia z IV b.  W momencie pojawienia się Ciacha na boisku,cały mecz nabrał dla mnie nowego wymiaru :) W ramach rewanżu na Połówku, któryodmówił mi powrotu do domu przed zakończeniem meczu, cały czas gapiłam sięwłaśnie na Ciacho, rozpływając się nad nim w zachwycie. Połówkowi zaś włączyłasię opcja „zazdrość” w efekcie której począł namiętnie krytykować powabne  Ciacho. Chęć uwiecznienia go na jakiejś fotcebyła duża, ale obawa przed zrobieniem wiochy okazała  się większa i kazała mi trzymać aparat wukryciu.

 

Z wszystkich trzydziestu kibiców zebranych tego wieczorutrafiłam zapewne na sąsiedztwo najmniej normalnego. Tuż po naszej lewej stroniestało sobie dwóch osobników heterogametycznych z czego przynajmniej jeden był poważnieupośledzony. Tatuś i synek. Wkurzający synek, który ewidentnie cierpiał nanadczynność ślinianek, jako że przez bite 105 minut pluł na wszystkie stronyświata z regularnością mniej więcej co do pół minuty. Każde jego wstrętnecharknięcie wywoływało u nas nieodpartą chęć kopnięcia go w tyłek, tak by musię przesunął na plecy, tworząc garb i czyniąc go potencjalnym kandydatem doroli Quasimodo w szkolnym teatrzyku.

Gwizdek sędziego, obwieszczający zakończenie meczu,przyjęłam z wielką ulgą. Do samochodu pognałam niczym wystrzelona z katapulty,myśląc jedynie o tym, by jak najwcześniej znaleźć się w ciepłym domu, z kubkiemgorącej herbaty w dłoniach, a przede wszystkim z dala od plującego osobnika.

I tak oto skończyła się moja przygoda z irlandzką piłkąnożną. A może dopiero zaczęła?