Wychowywanie - trudna rzecz

Czytałam ostatnio w Internecie artykuł traktujący odzieciach od najmłodszych lat spędzających wiele godzin przed telewizorem ikomputerem. Brzmi znajomo, nie sądzicie? Podejrzewam, że większość z Waszauważyła, iż jest to dość popularny problem w dzisiejszych czasach i mogłabyprzedstawić nam swoje obserwacje. O tym, jak treść tego artykułu odnosi się dorealiów w których żyję, przekonacie się za chwilę.

 

Otóż po przeanalizowaniu mojego środowiska wyłoniłam zniego dwie irlandzkie rodziny, z którymi mam bliższy kontakt. Dwie przeciętnerodziny ludzi na poziomie, ludzi w mniej więcej podobnym wieku, z pociechami wniezbyt rzucających się w oczy różnicach wiekowych. Każda z tych rodzindorobiła się dwójki dzieci i wybudowała / kupiła duży i okazały dom na kredyt.Każda z nich prowadzi przyzwoite życie, rodzice są czynni zawodowo, bardzosympatyczni, żyją w małych miejscowościach i tu chyba kończą się cechy wspólnetych dwóch rodzin. Różni ich jedna zasadnicza rzecz – sposób wychowywaniaswoich dzieci.

 

Rodzina A, to ci rodzice, których latorośle są dwiemadziewczynkami w wieku 4 i 2 lat. Szkraby, jakby nie patrzeć. Blondyneczki,słodkie i inteligentne, z czego starsza coraz bardziej zaczyna demonstrowaćswoje pazurki i twardy charakterek. Młodsza, ciągle będąca jeszcze niewinnym bobasem, bardzo zależnym od swoich rodziców, ma mniej upierdliwą naturę.Szybko się jednak uczy – od swojej starszej siostry. Od kilku dobrych miesięcyzagłębia się w tajniki sztuki wymuszania.

 

Lubię i to bardzo rodziców tych dzieciaków, lubię równieżdzieci, ale nie lubię patrzeć na to, co dzieje się w tym domu. Ona i On –dwójka nauczycieli po trzydziestce, ludzie, którzy bezlitośnie dokonują gwałtuna wszelkich zasadach dobrego wychowania dzieci. Ludzie, którzy – chociażbyjako nauczyciele – powinni mieć podstawowe pojęcie o pedagogicznym podejściu dodzieci i o umiejętnym ich wychowywaniu. Ludzie ewidentnie wyznający zasadębezstresowego wychowywania, wyjątkowo nieasertywni w stosunku do swoichpociech. W tym domu nie ma jasno wytyczonych reguł, które rodzice moglibyodnosić do swojej rozbrykanej dwójki. Nie ma codziennego, ważnego dla dzieckaharmonogramu dnia, jest za to jedna czynność dominująca każdy dzień – długie,wielogodzinne oglądanie telewizji. Bo rodzice są aktywnymi praktykantami zasady„wszystko, aby dzieci siedziały cicho”. W tym domu rodzice nie chcą i nie lubiąsłyszeć płaczu swoich dzieci, a te mistrzowsko uczyniły z tego faktu narzędzieterroru rodzicieli. Dzieci już dawno przekonały się, że płacz, zwłaszcza ten spazmatycznyi histeryczny, jest w stanie zapewnić im wszystko, czego chcą: nową zabawkę,zmianę planów rodziców, czy pójście brudnym do łóżka.

 

Pokój dzieci to ich twierdza. To taka kopia wypożyczalnipłyt dvd. Jestem miłośniczką dobrego kina, ale moja skromna filmoteka jestNICZYM w porównaniu do setek animowanych filmów tych dzieci. W centralnympunkcie pokoju od dawien dawna stoi telewizor, ukochana zabawka dziewczynek.Wokół niego walają się stosy porozrzucanych płyt. Można z nich urządzić swoistąloterię – wylosować jedną z płyt, odczytać dzieciom tytuł, a one zawsze zeszczegółami opowiedzą przebieg całej bajki. Znają je wszystkie na pamięć.Oglądały je setki razy. Z nosem przyklejonym do telewizora, bo ich ulubioną pozycjąjest siedzenie na kolanach w odległości góra dwudziestu pięciu centymetrów odszklanego ekranu.

 

Rodzina B to zupełne przeciwieństwo tej przedstawionejwyżej. Ona ambitna i bardzo sympatyczna lekarka, ciągle się dokształcająca irobiąca publikacje, bodajże od siedmiu lat żyjąca w Irlandii. On – jeden znajsympatyczniejszych Irlandczyków, jakich poznałam, uwielbiający swoją żonę idzieci. Obydwoje po trzydziestce, pełni życia, ciągle podsycający iskrępozytywnego szaleństwa, która tli się w ich duszach. Ich pociechy to trzyletnisynek i prawie półroczna córeczka. Niesamowite dzieciaki, grzeczne i ułożone,od początku swojego życia mądrze wychowywane przez rodziców. W tym domu nigdynie ma krzyków, kłótni i nerwowej atmosfery. Dzieci, choć są ogromnie kochane,nie są absolutnie rozpieszczane. Obydwoje wychowywani są według tego samegoschematu. Ich pierworodna pociecha doskonale wie, że rodzice są nieczuli nabunt i płacz. Kiedy przekonał się, że wymuszanie nie skutkuje, zaprzestałswoich niecnych praktyk.

 

W tym domu rodzice od zawsze stawiali na aktywny rozwójswoich dzieci. Zamiast siedzieć godzinami przed telewizorem, dziecko spędzałoczas na świeżym powietrzu. Radośnie biegało po zielonych połaciach pól,poznawało otaczający go świat, jego zapachy i smak. Rzadko kiedy ogląda filmyanimowane, jako że rodzice stawiają na słowo czytane i na zabawy z różnymiedukacyjnymi przedmiotami.

Uwielbiam patrzeć na tę rodzinę, bo kiedy się ichobserwuje, nie sposób nie zauważyć miłości i szczęścia emanujących od tychludzi. Przyznam, że ta dwójka rodziców jest dla mnie modelowym przykłademidealnej rodziny. Podziwiam ich za to, że zawsze znajdą czas na zabawy zdziećmi, mimo że obydwoje są praktycznie zawsze pochłonięci i zmęczeni pracą.Są niewątpliwie przykładem na to, że można prowadzić życie zawodowe, dbać odom, przyrządzać smaczne obiady i umiejętnie wychowywać dzieci. I tu potwierdzasię prawdziwość powiedzenia „chcieć to móc”.

 

Czasem odnoszę wrażenie, że współcześni rodzice zbytczęsto idą na łatwiznę. Że nie do końca zdają sobie sprawę z powagi obowiązkówrodzicielskich, jakie na nich spoczywają. Że nie rozumieją, iż dobra materialnenie mogą zastąpić dzieciom namacalnej obecności rodziców – towarzystwa do zabawi gier, do rozmów i beztroskich chwil spędzonych z nimi ot, tak po prostu, zpotrzeby serca. Proza życia, zwykłe zmęczenie, a czasem lenistwo, to wszystkosprawia, że życie wielu rodziców sprowadza się do takiego błędnego koła. Czasemzdają sobie sprawę ze swoich zaniedbań rodzicielskich, czasem usiłują walczyćze sobą, wmawiając sobie, że dziś jest ostatni dzień, kiedy proszące o zabawędziecko znów odsyłają do komputera czy telewizora. Ale to nie jest ostatnidzień. Gdzieś w głębi siebie zdają sobie sprawę, że jutro historia znów siępowtórzy. I pojutrze także.