Tullamore

Korzystając zpięknej pogody i długiego weekendu, postanowiliśmy bliżej zapoznać się zatrakcjami Tullamore. A ponieważ piękna pogoda i długi weekend to ostatniorzadkość w naszym życiu, to nie można było przegapić takiej okazji.

Samo Tullamorenie zachwyca. To typowe małe, irlandzkie miasteczko, liczące (w wakacyjnymprzypływie Polaków ;) około 13 tyś mieszkańców.  Jest jednak stosunkowoczyste, bezpieczne i fajne. Jest gdzie wyskoczyć na film, na piwo, zakupy ikręgle. Jest gdzie popływać i nie mam tu na myśli tamtejszego kanału.

Tullamore niema złej sławy Dublina czy Limericku, spokojnie więc można w nim egzystować bezzbędnego obawiania się o swoje życie. Co najważniejsze – miasto się rozwija ito cieszy. Jeszcze jakieś 400 lat temu było małą zapyziałą dziurą z kilkomadomami na krzyż. Nabrało znaczenia w momencie, kiedy na jegoterenie powstały koszary wojskowe, a miasteczko stało się garnizonem dlaangielskich żołnierzy.

Spokojne życiew tej małej osadzie zostało niespodziewanie zakłócone, kiedy to pewnego dniarozegrała się tutaj tragedia. Wszystko natomiast za sprawą niewinnego z pozorubalonu powietrznego, który runął na ziemię, doprowadzając tym samym dowielkiego pożaru. Pożarł pochłonął około sto domów, a tym samym zmusiłmieszkańców do odbudowy spalonej części osady. Dziś Tullamore nie jest jużmaleńką osadą z garstką wieśniaków. Do naszych czasów przetrwała rezydencjaCharleville Castle, a także destylarnia whiskey, która do dzisiejszegodnia rozsławia miasteczko na całym świecie.

  

zdjęcie znalezione w sieci

Naszym głównymcelem tej małej, krajoznawczej wycieczki był Charleville Castle. Zamek znajdujesię na południowym krańcu miasta i choć bez przeszkód można dojechać do niegosamochodem, my wybraliśmy inne rozwiązanie. Zaparkowaliśmy auto zaraz przyzjeździe z głównej drogi i ruszyliśmy w głąb lasu. Zamek schowany jest wśróddrzew. Spacer, mimo że krótki, był bardzo przyjemny. Umilało go świeże, leśnepowietrze, śpiew ptaków i ciepłe promienie słoneczne. Drzewa jeszcze niezdążyły przyodziać wiosennej szaty i pewnie stanowiłyby ponury widok, gdyby niepromyki słońca, które nadawały światu pogodny wyraz.

  

Po 15 minutachspaceru wolnym krokiem docieramy do naszego celu. Cieszy brak tłumów ineogotycka sylwetka zamku. Z reguły jest on otwarty dla zwiedzających, ale wobecnym czasie trwają w nim prace restauratorskie, co czyni go niedostępnym dlaturystów.

  

Niektórzytwierdzą, że Charleville Castle przypomina ponurą średniowieczną rezydencję. Poczęści mają rację. Pałac ten nie może pochwalić się taką urodą, jak chociażbyzamki w Kilkenny czy Birr, jednak ma swój urok. Jest atrakcyjny na swójsposób. 

  

Do jegomrocznego charakteru z pewnością przyczyniają się smukłe wieżyczki – miejsceprzesiadywania kruków i innego ptactwa, a także mury zwieńczone blankami orazrosnące nieopodal drzewa grubo oplecione bluszczem.

  

Kiedy podchodzębliżej zamkowych murów, widzę, że wyraźnie odmalowuje się na nich upływ czasu.To już nie ten nowiuteńki pałac z 1798 roku, który jeszcze do 1912 rokuprzeżywał swój okres świetności. Potem nadszedł jednak czas zapomnienia. Zamekzostał opuszczony i popadł w ruinę. W ostatnich latach Charleville Castle znówzyskał na znaczeniu. Na okalających go terenach odbywa się coroczny TullamoreShow. Zamek przyciągnął też uwagę filmowców, kilkakrotnie służąc jako planzdjęciowy.

  

Zawiedzenibrakiem możliwości dokładniejszego przyjrzenia się rezydencji z kilku stron,powoli kierujemy się w stronę powrotną. Przyglądamy się jeszcze licznemu stadkuowiec, które pasie się nieopodal zamku. Może jest to lekko nietypowy widokjeśli chodzi o scenerię zamku, ale jakże typowy dla Zielonej Wyspy. Zdążyłamsię już do niego przyzwyczaić. Widok beztrosko pasących się owieczek już zawszebędzie ożywiał we mnie wspomnienia o Irlandii.

  

Kiedy docieramydo samochodu, decydujemy się na zwiedzenie ruin Srah Castle, znajdujących sięstosunkowo niedaleko rezydencji Charleville Castle. Ten uroczy mini-zamekzostał zbudowany w 1588 roku  przez oficera armii królowej Elżbiety –Johna Briscoe.

  

Pod koniec XVIwieku tereny hrabstwa Laois i Offaly (w którym znajduje się Tullamore) byłyzamieszkiwane przez tzw. elżbietańskich osadników. Na nowo nabytych terenachbrytyjskie rodziny wznosiły ufortyfikowane rezydencje w architektonicznym styluówczesnej epoki. Wkrótce także irlandzcy lordowie zaczęli budować podobnewieże - były one odzwierciedleniem ichstatusu społecznego i ich wpływów.  

  

Do naszychczasów Srah Castle przetrwał jedynie w szczątkowej postaci. Wnętrze wieżyczkijest zrujnowane. Ślady na ścianach ewidentnie wskazują, że kiedyś były tam dwapietra. Kręte schody zarwały się dawno temu i dziś jedyną pozostałością po nichjest kilka stopni na dole i kilka na samej górze. Wnętrze Srah Castle jestniestety zaśmiecone puszkami po piwie, co wskazuje na to, że „zwiedzają” gotakże miejscowi menele.

  

Słońce jużpowoli zachodzi, więc korzystając z jego ostatnich promieni, udaję się na małyspacer wzdłuż Grand Canal. Zachłannie czerpię ciepło ze słonecznych promieni icieszę się chwilą. Nie wiadomo, kiedy znów będę miała okazję pospacerowaćwzdłuż brzegów rzeki.