Późna wiosna i wczesna Wielkanoc

Nie wiem, czy to tylko moje wrażenie, czy faktycznie tak jest, ale irlandzka wiosna w tym roku wydaje się być trochę opóźniona w stosunku do swojej polskiej kuzynki. Zazwyczaj bywało tak, że dość wyraźnie odczuwało się ją już z nadejściem pierwszego dnia lutego, który jest tutaj dniem świętej Brygidy, patronki wyspy. Tymczasem patrzę na te Wasze polskie ogrody, wiosenne zdjęcia, i mam wrażenie, że jesteśmy tutaj trochę do tyłu. 

W zasadzie to nie powinno mnie to zbytnio dziwić. Pogoda jest średnio wiosenna, temperatury tym bardziej. Ten mijający kwartał roku był niemal cały dość szary i mokry. Trochę też zimny - mamy przecież ostatnie dni marca, a ogrzewanie nadal w użyciu.

Taką porą jak teraz, kiedy piszę te słowa (a jest już późny wieczór), termometr pokazuje zaledwie dwa stopnie. Czasami o tej porze roku już nie korzystaliśmy z ogrzewania. Zastanawiam się, czy to taki zwiastun pozostałej części roku, czy może po mało imponującym początku nastąpi nieoczekiwane, czyli długie i słoneczne lato? Pożyjemy - zobaczymy. Wygląda jednak na to, że po raz kolejny sprawdziło się stare porzekadło: w marcu jak w garncu.

Dziś od samego rana odbieram przesyłki - swoje, a nawet dla sąsiadki. Wszystko byłoby cacy, tylko czy kurierzy i listonosz naprawdę muszą zawsze dzwonić do drzwi w najmniej odpowiednim momencie? 

Dziś jednak wszystko im wybaczam, wszak wielką radość mi uczynili, dostarczając zamówione paczki. Parę dni temu nie wytrzymałam i - z myślą o nadchodzącym urlopie - zamówiłam sobie dwie książki z księgarni Eason. Dotarły i są piękne: nowiutkie, błyszczące i pachnące. Teraz siedzę i wącham je jak głupia - zachłannie wciągam ich zapach jak narkoman kolejną działkę. To nawet nie jest takie głupie i przesadzone porównanie, jak mogłoby się wydawać. Chyba naprawdę jestem uzależniona od czytania. Koniecznie chciałam je dostać przed weekendem, i na szczęście się udało. Bowiem moją ulubioną wizją weekendu jest dobra książka do czytania.

Ubolewam tylko nad nadchodzącą zmianą czasu. Co jak co, ale zmrok, książka i koc to trio idealne. Po tym jak czas zostanie przesunięty o godzinę do przodu, już nie będzie tak fajnie - będzie się ściemniało w okolicach 20:30! Nie jestem na to psychicznie gotowa ;)

W drugiej paczce też były fajne rzeczy, ale nie tak istotne jak przesyłka z księgarni. Jakiś czas temu doszłam do wniosku, że moja kuchnia jest niekompletna, bo brakuje w niej praski do czosnku (dawno temu się zepsuła) i szczypiec. Te ostatnie udało mi się nabyć w Dunnes Stores, w czasie zakupów spożywczych, praskę też mieli, ale nie przypadła mi do gustu, więc wyszukałam ją w Arnotts, gdzie już miałam na oku parę innych rzeczy. Pewnie już to mówiłam, ale się powtórzę - uwielbiam czosnek. Żaden wampir mi niestraszny! 

A tymi innymi rzeczami były między innymi kubki Le Creuset. Nigdy nie byłam specjalną fanką tej marki, nie lubiłam imbryka, który mieliśmy w pracy, bo leżał w dłoni gorzej niż moje domowe, które były dwukrotnie tańsze, jednak z czasem zmieniłam zdanie. Stało się to mniej więcej niedługo po tym, jak nabyłam dla szefa zestaw kubków do espresso. Były urocze, każdy w innym kolorze, a co najważniejsze, dobrze się spisywały. Kiedy miałam je już przetestowane, zdecydowałam się na prywatny zakup dwóch kubków, ale o normalnej pojemności - 330 ml. Wybrałam niebieski i zielony, a parę dni temu skusiłam się na żółty i pomarańczowy. 

Czy Wy też tak macie, że musicie mieć inny kubek do herbaty, inny do cappuccino, a jeszcze inny do czarnej kawy? Czy to tylko ja jestem taka stuknięta? Te z Le Creuset mają świetne kolory, a ja wierzę w koloroterapię :) Mówcie co chcecie, ale to naprawdę działa, a kawa pita z żółtego kubka podwójnie stymuluje! 

Naczytawszy się złych rzeczy o plastiku, zaczęłam rozważać wymianę pojemników na lunch - krok pierwszy już poczyniony. Dziś otrzymałam pierwszy szklany pojemnik z bambusową pokrywką. Już nie będę musiała się martwić, że kurkuma (albo inne przyprawy o intensywnej barwie) zafarbuje plastik.

A tak wygląda mój plan na nadchodzące dni:

W zasadzie to już go częściowo wykonałam, bo "przed chwilą" skończyłam czytać "Cracking the Case" autorstwa emerytowanego nadinspektora (tak się chyba tłumaczy "chief superintendent"?) Christy'ego Mangana. Jakie to było rozczarowanie! Pewnie nie pamiętacie, ale kilka lat temu opisywałam tu inną książkę irlandzkiego policjanta, detektywa Pata Marry'ego, i byłam nią zachwycona. Lektura była przyjemnością, a kiedy podzieliłam się nią z moją wykładowczynią z forensic science, również przypadła jej do gustu, bo książka została wpisana przez nią na listę zalecanych lektur. Liczyłam więc na coś podobnego, ale srogo się zawiodłam.

Powiem tak. Podziwiam Christy'ego za jego nieograniczoną empatię w stosunku do winnych, za szacunek i zrozumienie, które zawsze wszystkim okazywał. Na pewno jest wspaniałym człowiekiem, w to nie wątpię. Doceniam wiele jego heroicznych wyczynów, ale książka niestety nie podobała mi się. Była mocno nierówna. Owszem, zdarzały się ciekawe rozdziały, a raczej fragmenty, ale były też te nudnawe, kiedy przewracałam oczami z nudów i nie mogłam się doczekać końca. Dałam jej naciągane trzy gwiazdki, ale tylko i wyłącznie z sympatii dla autora i jego poczynań. Niemniej, przywraca wiarę w dobrych "gliniarzy". 

Za to "Ostatni taniec Chaplina" bardzo mi się spodobał. Przeczytałam kilka kartek i muszę powiedzieć, że zapowiada się super lektura! 

I to chyba wszystko na dziś. Dom udekorowałam już tydzień temu, dziś umyłam okna w kuchni i posprzątałam dom, mogę więc oficjalnie się obijać!

Wesołego Alleluja!

Nowy rok, stara ja

Tyle słońca w całym mieście... Dwa razy przecierałam oczy ze zdziwienia, kiedy zobaczyłam długoterminową prognozę pogody na styczeń - całe jedenaście dni słońca! Plus ten dzisiejszy, kiedy to wręcz powiało wiosną. A musicie wiedzieć, że słońca to my tu prawie w ogóle nie oglądaliśmy na oczy w ostatnich tygodniach. Można by pomyśleć, że żyjemy na Svalbardzie, nie zaś na Zielonej Wyspie.

Od samego rana intensywnie świeci słońce, ptaki rozśpiewały się na dobre, a ja z tego wszystkiego zaszalałam i rozwiesiłam pościel w ogródku. Też iście wiosenną, bo w kwiatki. Generalnie to od dłuższego czasu moja bieliźniarka jest mocno ujednolicona, lub nudna - jak kto woli. Królują w niej zestawy śnieżnobiałej pościeli, bo taką lubię najbardziej, i taka wydaje mi się klasyczna i ponadczasowa. Oczywiście bardzo lubię kolory, ale nie przepadam za zbytnią pstrokacizną. Z pstrokacizny to ja chyba najbardziej lubię łaciate zwierzęta.

Jako że zawsze są wyjątki od reguły, to ostatnio buszując w sieci, natrafiłam na kolorowy komplet pościeli, który od razu wpadł mi w oko, i który idealnie pasowałby do mojej sypialni. Nie zastanawiałam się zbytnio, bo akurat był na wyprzedaży w bardzo korzystnej cenie. No i dzisiaj rano pan kurier dostarczył mi go do domu. Nie łudzę się, że posłuży mi przez najbliższe 10 lat, bo to tylko 180 TC (thread count), a im większa gęstość splotu, tym lepsza jakość.

Niecałe dwa lata temu zafundowałam sobie taką o gęstości 1000 TC i mówię Wam, jakość jest niesamowita! Jeśli nie ma się porównania, to nie wie się też, co się traci. Oczywiście im większa gęstość splotu, tym wyższa cena, i ta moja też kosztowała sporo, ale jako że płaciłam za nią kartą podarunkową, którą dostałam z pracy pod choinkę, to nie było mi żal wydanych pieniędzy. Nie od dziś wiadomo, że najlepiej wydaje się cudzą kasę.

Nie łudzę się też, że ta pościel mi wyschnie na świeżym powietrzu, bo choć świeci słońce, to temperatury są nadal relatywnie niskie i nie osiągają nawet dwucyfrowego pułapu. Jednak co świeże powietrze, to świeże powietrze. Suszarka bębnowa to genialny wynalazek, zwłaszcza zimą, jednak staram się jej używać jak najrzadziej, bo mam ją w kuchni i... strasznie pyli. A ja jestem leniwa i nie chce mi się później ścierać kurzu z kuchennych frontów.

A właśnie, w czasie zmieniania pościeli po raz pierwszy użyłam mojego bezprzewodowego dysona do odkurzenia materaca i jego pokrowca. No cóż, jakby to powiedzieć? Dołączyłam do klubu osób, których życie już nigdy nie będzie takie samo. Bo oczywiście byłam pewna, że moje łóżko jest "nieskazitelne" - przecież zmieniam pościel regularnie i codziennie myję się przed snem! Tymczasem przezroczysty pojemnik odkurzacza bezlitośnie objawia prawdę. Jak śpiewał niezapomniany Chester Bennington w mojej ukochanej piosence "One More Light": "just 'cause you can't see it, it doesn't mean it isn't there".

Sweterki świąteczne też już się suszą, a więc sezon świąteczny oficjalnie uznaję za zamknięty. Widziałam na IG sporo filmików, na których choinki rozbierano już w dniu św. Szczepana, ale to dla mnie zdecydowanie za wcześnie. Zresztą, szybko okazywało się, że robiły to osoby, które udekorowały dom i ubrały choinkę już w październiku, a nawet wrześniu! Ja tam nie jestem żadnym choinkowym guru, co najwyżej ch***wym, ale to gruba przesada.

Wiele radości przyniosły mi te żywe choinki i wszystkie inne dekoracje bożonarodzeniowe, ale jednak święta już minęły, a teraz dodatkowo z tym intensywnym słońcem i szóstym stycznia tuż za rogiem wydają się być nie na miejscu. Święto Trzech Króli, zwane tu także "Little Christmas", czyli Małym Bożym Narodzeniem, wyznacza w Irlandii koniec świątecznego okresu. To jest właśnie ten dzień, w którym znikają z domów wszystkie ozdoby i choinki. I choć według przesądów nie powinno się rozbierać choinki przed Objawieniem Pańskim, bo przynosi to pecha, to jednak już dziś się za to zabrałam. Po pierwsze - nie jestem przesądna, a po drugie - szósty stycznia to sobota, a ja jeszcze nie zdecydowałam, czy będę pracować tego dnia czy jednak nie. Jeśli będę, to - jak zwykle - po robocie będę się jedynie nadawać na plan filmowy Apokalipsy Zombie, a nie na duże domowe porządki.

Jako ciekawostkę dla moich zagranicznych czytelników dodam, że szósty stycznia znany jest tu także jako Women's Christmas, co można przetłumaczyć jako Boże Narodzenie Kobiet. Według irlandzkiej tradycji był to dzień, w którym kobiety mogły bez żadnych konsekwencji zrzucić swoje okowy i mieć wychodne. Po długich i żmudnych dniach niewolniczej pracy w kuchni, z jaką wiązały się święta (skąd my to znamy?), wreszcie mogły spotkać się z innymi kobietami (w domu albo na mieście), aby w dobrym towarzystwie wypić herbatkę (bądź wino), zjeść ciastko i odpocząć od całego tego świątecznego zgiełku. Mężczyźni zaś mieli je tego dnia zastępować w ich "kobiecych obowiązkach". Nie wiem dokładnie, w jakim stopniu nadal praktykuje się tę tradycje, bo jednak czasy dość mocno się zmieniły i coraz więcej kobiet nie pozwala sprowadzać się do roli służącej.

Co jeszcze? Tyle szumu związanego z sylwestrem i nadejściem 2024 roku, a wszystko to na nic - nowy rok jest uderzająco podobny do starego, żadnych wielkich zmian nie odnotowałam w swoim środowisku. Tradycyjnie też zbojkotowałam 31 grudnia, choć przyznam, że tym razem z nieco mniejszym żalem żegnałam stary rok. Powiedzmy, że nie zostanie moim ulubionym. Jak na krnąbrnego osobnika przystało, musiał mi jeszcze na koniec powygrażać pięścią, podstawić świnię tu i ówdzie, ale ostatecznie poszedł sobie w siną dal. Nowy rok - stara ja. Oby tylko okazał się znacznie lepszy od poprzedniego!

Pat the Baker (i jego przemyślenia)

Szybki rzut okiem na kalendarz dobitnie uświadomił mi, że wypadałoby już coś napisać - przecież to ostatni dzień listopada! Jutro trzeba będzie przekręcić kartkę w kalendarzu na tę ostatnią w tym roku. Dacie wiarę?!

Żeby tradycji stało się zadość, to może zacznę od narzekania na upływ czasu. Kolejny miesiąc zleciał jak z bicza strzelił! A ten bicz to chyba się kurczy każdego roku. Ostatnio nawet złapałam się na myśli, że muszę jeszcze bardziej celebrować tę jesienno-zimową porę, bo przecież już za niedługo nowy rok, a to oznacza więcej światła, dłuższe dni, wiosnę, a nawet lato!

A skoro o tym ostatnim mowa, to oczywiście - jak to ja - wybiegłam już myślami kilka miesięcy do przodu i kilkanaście dni temu zarezerwowałam tygodniowy pobyt we fantastycznym miejscu w Szkocji, za którą stęskniłam się już przeokrutnie. Wstępny plan był taki, żeby zajrzeć do niej jeszcze tej jesieni, jednak teraz, z perspektywy czasu, widzę, że stara mądrość ludowa, czyli "nie ma tego złego, coby na dobre nie wyszło" znów się tutaj sprawdziła. Z kilku niezbyt miłych powodów ten miniony październik nie byłby dobrym pomysłem, oj nie byłby. Głęboko wierzę jednak, że lato okaże się dużo bardziej łaskawe - dni będą dłuższe i cieplejsze, a to z kolei będzie sprzyjało lepszemu wykorzystaniu czasu, bo, jak pewnie doskonale się domyślacie, nie jadę tam po to, by wygrzewać się na leżaczku koło basenu, tylko intensywnie zwiedzać ten piękny kraj.

Listopad żegnam dość serdecznie, był dość sympatyczny i upłynął mi w dużej mierze na przyjemnościach: wybieraniu i pakowaniu prezentów świątecznych, relaksujących wieczorach z książkami pod ulubionym kocem, a także na pieczeniu. Przez minioną połowę roku nie napiekłam się tyle, co właśnie w samym listopadzie! Nie obrażę się, jeśli zaczniecie wołać na mnie Pat the Baker.

Najpierw zrobiłam przepyszne ciasto marchewkowe, nad którym rozpływali się w zachwycie koledzy i koleżanki Połówka, a zebrawszy tak pozytywne opinie, postanowiłam zaryzykować i zrobić je także szefowi na urodziny. To łasuch do potęgi n-tej, więc wiedziałam, że ucieszy go coś słodkiego na ząb, nigdy jednak nie widziałam go, by jadł ciasto marchewkowe, więc - tak na wszelki wypadek, gdyby okazało się, że on z tych dziwaków, co ciasta marchewkowego nie lubią - kupiłam mu jeszcze pudełko makaroników i jego ukochane pralinki Lindor z gorzkim czekoladowym nadzieniem. Na szczęście prezent okazał się trafiony w dziesiątkę, a po cieście szybko pozostały tylko okruchy, którymi nie najadłyby się nawet myszy. Podstępnie jednak nikogo nie poinformowałam, że to ciasto marchewkowe było, bo przecież niektórzy dla zasady by go nie zjedli. No bo jak to tak: marchewka i ciasto?!

W następnym tygodniu była jeszcze tarta cytrynowo-pomarańczowa (plan tuczenia szefa nadal trwa), a potem - już na prywatny użytek - szybkie, ale bardzo smaczne placuszki serowe (z twarogu) z cukrem i cynamonem. Najlepsze zaraz po wyjęciu z piekarnika, bo na drugi dzień, no cóż, mogą swoją twardością imitować kamień i w razie potrzeby robić za broń do obrony własnej (lol). Ach, no i jakże mogłabym zapomnieć?! W listopadzie po raz pierwszy zrobiłam też zupę minestrone, bo to jednak taka pora roku, kiedy chce się gorącego, a zupy świetnie się sprawdzają w tej roli.

W ogóle to tak sobie myślę, że chyba mam w sobie coś z feedersa - dokarmianie innych sprawia mi przyjemność, oczywiście im dokarmiany bardziej zadowolony, tym satysfakcja większa. Chyba byłabym doskonałym materiałem na babcię - żaden wnusio nie wyszedłby ode mnie z pustym brzuszkiem. Aż szkoda, że nigdy nie doczekam się swoich wnuków!

Nie rozumiem zatem całej tej dramy, jaką czasami można zaobserwować w internetach. Zdarzyło mi się parę razy podczas wędrówek po YouTube natrafić na shorty (jeżu, jak to uzależnia i wciąga!!! Gorzej niż ruchome piaski, czujcie się ostrzeżeni, żeby potem nie było!), na takie krótkie filmiki (wyjaśnienie dla niewtajemniczonych), w których kobieta przygotowuje coś do jedzenia dla swojego chłopaka/męża, na lunch do pracy albo po prostu na domowy posiłek. Ja naprawdę jestem wysoko empatyczną osobą, ale tego za grosz nie jestem w stanie pojąć. Posypały się komentarze typu:

- jakie to upokarzające!  

- sam se nie może zrobić?

- a chłopak to rączek nie ma? To jakiś niepełnosprawny?

- ja prdl, ta głupia robi mu jedzenie, żeby się dzielił z koleżankami z pracy!

What the fuck? Się pytam. Na jakim ja świecie żyję? Czy troska o bliskich wymarła razem z dinozaurami? I naprawdę ludzie muszą wszędzie dopatrywać się podtekstów? To już nie można podzielić się z koleżanką czy kolegą czymś do zjedzenia? W Polsce ludzie nie znają zwyczaju przynoszenia do biura ciasta? Tu jest to coś jak najbardziej normalnego. Nikt się nie boi, że ktoś odbije mu żonę czy męża, bo on/ona są w pracy częstowani czyimś posiłkiem.

Już abstrahując tutaj od niezdrowych i toksycznych związków, gdzie jedna strona jest zwyczajnie wykorzystywana i niedoceniana, to zawsze wydawało mi się, że miłość odznacza się troską o tę ukochaną osobę, a zdrowy związek opiera się na przyjaźni, partnerstwie, (ponownie) trosce i wzajemnym szacunku. A także na pewnej regule wzajemności: ty robisz dobrze mi, ja robię dobrze tobie (niekoniecznie mówię tu o aspekcie seksualnym). Ja zrobię ci pyszne śniadanie, a ty zrobisz coś innego z myślą o mnie. Pozmywasz naczynia, odkurzysz, pojedziesz na koniec miasta, by kupić mi mój ulubiony smakołyk. Długo by wyliczać.

Tymczasem, czytając te wszystkie paskudne komentarze, miałam wrażenie, że takie pojęcie jest już mocno przestarzałe. Wygląda bowiem na to, że współczesne pokolenie ma zupełnie inną wizję związku/małżeństwa. Dość samolubną, gdyby mnie ktoś pytał, ale ja tam się nie znam, bo jestem głupia i pochodzę ze wsi. Wygląda na to, że dziś młodzi (generacja Z), bo to głównie oni komentowali, myślą, że normą jest to, że w związku każdy sobie rzepkę skrobie, a rzeczony związek jest chyba tylko po to, by mieć łatwy dostęp do seksu. Jak w HBO - on demand. Przemawiałyby za tą teorią komentarze w stylu:

- chciałbym mieć taką dziewczynę

- gdzie szukać takich kobiet?

- chciałabyś zostać moją dziewczyną?

To by właśnie wskazywało na to, że wielu młodych nie doświadcza takiej troski w swojej relacji. Ponownie: nie pojmuję, nie kumam, przechodzi to moje zdolności rozumienia. No bo jeśli dwoje ludzi, będąc ze sobą razem, nie strzela do tej samej bramki, to po co w ogóle ze sobą są? Nie uwierzę, że w takich relacjach panuje harmonia i zadowolenie.

I żeby nie było - absolutnie nie jestem za tym, by niańczyć swojego partnera. Gdybym chciała być w związku z dzieckiem, a nie mężczyzną, zostałabym... pedofilką.

Z lżejszych tematów, to w ten weekend chyba już dekoruję dom i wyruszam na polowanie na choinkę. W ostatnich tygodniach już nie mogłam wytrzymać - cały czas miałam wrażenie, że coś mi ucieka, przez to, że nie mam jeszcze żadnych dekoracji świątecznych. Gdzie spojrzeć, tam każdy wydaje się już coś mieć! Mam dość tego poczucia bycia "late to the party".

Tu - dla przypomnienia - panują zupełnie odmienne zwyczaje do tych naszych polskich. Wiem, że w wielu polskich domach (także w tym moim rodzinnym) świąteczne drzewka goszczą dopiero tuż przed Wigilią, choć mam wrażenie, że to też się mocno zmienia i ta granica ciągle jest przesuwana przez młodsze pokolenie, jednak w Irlandii, podobnie jak w USA, ozdoby bożonarodzeniowe wjeżdżają już w listopadzie. Niektórzy to wręcz ściągają te halloweenowe i od razu zakładają świąteczne.

Nie mamy tu bowiem tradycji trzymania tych dekoracji do wizyty księdza chodzącego po kolędzie  czy święta Matki Boskiej Gromnicznej. W Irlandii ozdoby najpóźniej zdejmuje się szóstego stycznia, po święcie Trzech Króli. I muszę przyznać, że ta tutejsza tradycja jest mi bliższa. Wolę mieć świąteczne dekoracje na kilka tygodni przed Bożym Narodzeniem, bo to wprowadza mnie w przyjemny nastrój, wiąże się z miłą ekscytacją i czasem oczekiwania, niż trzymać je w domu przez cały styczeń i luty, kiedy po świętach pozostało już tylko wspomnienie. Choinka po świętach to już nie to samo. Dosłownie i w przenośni - żywe drzewka często nadają się już wtedy do wyrzucenia.

Trochę mnie poniosło w tym roku z ozdobami, przyznaję bez bicia. Zamówiłam kolejne girlandy, wieńce, światełka, laski cukrowe, mikołaje, wstążki i wstążeczki, a nawet świąteczną matę i bieżnik na korytarz! Tylko patrzeć, jak moja przesympatyczna pani kurier mnie znienawidzi. Po naoglądaniu się tych wszystkich tragedii na świecie chciałam uczynić te święta jeszcze fajniejszymi - zrekompensować sobie całe to zło, którym jesteśmy zalewani z każdej strony. Ale święta to przecież nie tylko rzeczy materialne - to nade wszystko ludzie. Nie zapominajmy więc o tych wszystkich, którzy okazali nam serce w tym dobiegającym końca 2023 roku. Zróbmy dla nich coś miłego.

Krótkotrwałe babie lato

Ależ przyjemny i ciepły weekend za nami - nie spodziewałam się, że w drugi tydzień października wejdziemy z temperaturą wynoszącą 23 stopnie! Sobota i niedziela były co prawda o dwa stopnie chłodniejsze, i choć nie do końca była to aura na paradowanie po plaży w bikini, to mimo wszystko udało mi się wysuszyć w ogródku mnóstwo rzeczy.

Niestety te dwa cieplejsze dni nie osuszyły wystarczająco gruntu, więc trawa nie nadawała się do koszenia. Pozostaje nadzieja, że jeszcze uda się ją skosić przed nadejściem zimy. Jej zieleń potrafiłaby zmylić niejednego - w takie łagodne dni, jak te minione można z powodzeniem zapomnieć, że mamy już jesień, a nie lato. O tym drugim nie dają mi zapomnieć moje kwitnące kwiaty. Chciałam wywiesić jesienny wieniec na drzwi, ale jakoś tak dziwnie, kiedy jeszcze nie przekwitły letnie kwiatki. Dam sobie jeszcze trochę na wstrzymanie. 

Tu muszę wspomnieć o moim tegorocznym odkryciu - gazanii. Jaka to wdzięczna i bezproblemowa roślina! Wypatrzyłam ją kilka miesięcy temu na dziale ogrodniczym Woodie's, a ponieważ od razu wpadła mi w oko, a do tego nie była droga, bez wahania zapakowałam ją do koszyka, usprawiedliwiając się w myślach, że jeśli nawet ją niechcący uśmiercę, to nie będzie wielkiej straty, bo nie zapłaciłam za nią chyba nawet 3 euro.

O tym, jak małej wiary człowiekiem jestem, doskonale świadczy fakt, że wcisnęłam ją do doniczki wraz z bratkami, spodziewając się, że pewnie za jakiś czas zobaczę uschniętego kikuta. Ku mojemu zaskoczeniu gazania rosła jak magiczna fasolka i była wdzięcznym obiektem do obserwacji. Zamykała swoje pąki na noc, w ciągu dnia z kolei ochoczo wystawiała główkę do słońca, przez co wyglądała jak minisłonecznik. 

Jak niedawno wspominałam, miałam właśnie w tym czasie być w Szkocji, ale ostatecznie do wyjazdu nie doszło. Nieco żal mi było tego niedoszłego urlopu, ale już mi całkowicie przeszło. Monitorowałam bowiem tamtejszą pogodę i z ulgą odnotowuję, że u szkockich sąsiadów źle się w tym czasie działo. Co ciekawe, było znacznie chłodniej i bardziej mokro niż w Irlandii. Zamiast rozpaczać, że nie włóczę się po szkockich klifach i nie oglądam się za przystojnymi Szkotami w kiltach, od razu poczułam się lepiej. Nic tak nie poprawia humoru jak niedola sąsiada! 

W ramach wyrabiania dobrych nawyków zaczęłam częściej pisać, jak być może już zdążyliście zauważyć. Do tej pory wyglądało to tak, że mój perfekcjonizm/OCD, albo nadmierny samokrytycyzm - sama nie wiem - nie pozwalał mi tego robić. Bowiem postów, z których naprawdę byłam dumna i zadowolona było w rocznym rozrachunku może kilka. Z pewnością można by było zliczyć je na palcach jednej ręki. Jak się można domyślić, blokowało mnie to - część wpisów nigdy nie ujrzała światła dziennego, bo wylądowała głęboko w szufladzie, część nigdy się nie narodziła, bo temat umierał śmiercią naturalną, niegodzien w moich oczach, aby go w ogóle poruszać. Sabotowałam samą siebie, ale przy okazji sami obrywaliście rykoszetem. Nie pokazałam Wam przez to wielu wspaniałych i naprawdę ciekawych miejsc. 

Chciałabym to zmienić. Nie piszę żadnych rozpraw habilitacyjnych, które muszą być na tip-top, bo inaczej źle odbije się to na mojej karierze naukowej. Piszę zwykłego bloga. Nikogo nie przymuszam do czytania. To jest mój prywatny pamiętnik - jeśli kogoś interesuje, to czyta, jeśli nie, nie musi. W sieci nadal jest zatrzęsienie innych stron internetowych. Przy odrobinie wysiłku każdy znajdzie coś dla siebie.

Muszę przyznać, że taki sposób rozumowania okazał się dla mnie bardzo wyzwalający. Fajnie jest dać sobie pozwolenie na bycie niedoskonałą. Sama zresztą czytam trochę blogów i nie każdy wpis jest dla mnie tak samo interesujący, jedne uważam za lepsze, inne za gorsze - zupełnie normalna rzecz. To TYLKO blogi - wirtualne pamiętniki. Kiedy jednak zastanawiam się nad tym, co jest dla mnie najważniejsze w przypadku tych blogerów, to za każdym razem udzielam tej samej odpowiedzi - to że są i że piszą. 

Fajny to był weekend. Ponownie zagraliśmy w grę planszową "Marvel Zombies: A Zombicide Game", jednak po raz pierwszy z wszystkimi pomalowanymi figurkami. 

Połówek dokonał niemożliwego i ukończył malowanie wszystkich postaci (a było ich prawie 100). I nawet całkiem fajnie mu to wyszło. Podziwiam jego cierpliwość i zaangażowanie. Ja bym z pięć razy jajo zniosła. 

Po raz drugi w tym jesiennym sezonie zrobiłam szarlotkę - jedną dla szefa (ciamkał w zachwycie), i jeszcze nie powiedziałam ostatniego słowa. Zrobiłam też placki ziemniaczane, do czego zainspirował mnie Połówek, stwierdzając "zjadłbym coś dobrego". Trochę wjechał mi tym stwierdzeniem na ambicję - stałam się straszna nudziarą w kuchni, i już sama jakiś czas temu doszłam do wniosku, że już najwyższa pora nieco poeksperymentować z nowymi daniami. Macie coś, co uwielbiacie, a co jednocześnie jest szybkie i proste? Nie cierpię długich i skomplikowanych przepisów. 

Chciałam też zrobić jakieś przetwory na zimę, najlepiej to ukisić ogóry, ale niestety w polskim sklepie same nieciekawe i miękkie fajfusy! Szkoda na nie zachodu. Czas chyba zadzwonić do znajomego, który sam hodował i sprzedawał ogórki gruntowe. Może jeszcze nie jest na to za późno?

Na jesienne wieczory - do koca i herbaty

Dużo czytam, ale rzadko o tym piszę, chyba głównie dlatego, że mierzę Was swoją miarką - z reguły nie sugeruję się cudzymi poleceniami i nie oczekuję, że ktokolwiek zasugeruje się moimi, stąd też wpisy takie jak ten są według mnie zbędne i mało interesujące. 

Jestem już na takim etapie życia, że doskonale wiem, co lubię, mam swoich sprawdzonych autorów, nie zawsze zresztą renomowanych bądź modnych, i wiem też, że to, co często bywa okrzyknięte przez innych hitem, zwyczajnie mi nie podchodzi.

Trochę też wyrosłam już z czytania Balzaca i Dostojewskiego. Po latach zagłębiania się w obowiązkowych klasyków literatury, wieloletniego odhaczania kolejnych pozycji z listy lektur, teraz czytam dla własnej przyjemności i relaksu. I jest mi z tym naprawdę dobrze.  

Jesień to jednak taka pora roku, która sprzyja siedzeniu pod kocem z nosem w książce. A ponieważ już dawno nie było tutaj wpisu z tej serii, to doszłam do wniosku, że pokażę Wam kilka z przeczytanych pozycji. 

Zacznę może od dwóch książek o podobnej tematyce: "13 rzeczy, których nie robią silni psychicznie ludzie. Zaryzykuj zmianę, staw czoło własnym lękom i ćwicz się w dążeniu do szczęścia i sukcesu" Amy Morin i "Reguły pięciu sekund" Mel Robbins. Obydwie dotyczą samorozwoju - tę pierwszą przeczytałam już jakiś czas temu, tę drugą niedawno rozpoczęłam i już wiem, że z tego duetu zdecydowanie bardziej odpowiadała mi ta pierwsza. 

Być może pomyślicie sobie teraz: "eee, to nie dla mnie". Zaryzykowałabym stwierdzenie, że ten poradnik jest dla wszystkich. Dla każdego, bez wyjątku. Tak, dla Ciebie też.

Z całym szacunkiem, ale nie wierzę, że jesteście chodzącymi ideałami, które nie muszą dopieścić jakiegoś konkretnego aspektu swojego życia. Nie wierzę, że w tych trzynastu rozdziałach dotykających różnej tematyki/problemów, nie znajdziecie siebie. Ja znalazłam. I było mi wstyd. Nie wszędzie, nie w każdym, ale jednak były takie rozdziały, które - mogłabym przysiąc - zostały stworzone z myślą o mnie. Były też takie, które w ogóle mnie nie dotyczyły.

Autorce "13 rzeczy..." z pewnością nie można zarzucić, że nie jest silna psychicznie ani inspirująca. W wieku 23 lat Amy niespodziewanie straciła matkę, co miało na nią druzgocący wpływ. Kiedy już oswoiła się ze stratą i nauczyła żyć w nowej rzeczywistości, los wymierzył jej kolejny bolesny cios. Cios, który niejednego potrafiłby znokautować. W dniu trzeciej rocznicy śmierci matki znów straciła ukochaną osobę - tym razem męża. Tym razem również niespodziewanie. Lincoln zmarł na zawał serca. Był jej rówieśnikiem, miał tylko 26 lat. A wraz z jego śmiercią umarły ich wspólne plany na przyszłość. Jeśli tylko macie w sobie choć odrobinę empatii, to z pewnością możecie sobie teraz doskonale wyobrazić, co autorka musiała wówczas czuć.

Amy mogła zatracić się w błędnym kole i labiryncie pytań, na które nie ma dobrej odpowiedzi: dlaczego to właśnie ją spotykają te wszystkie nieszczęścia, dlaczego inni mają łatwy i przyjemny żywot, a ona po raz kolejny zmaga się z cierpieniem i bólem? Dlaczego? Dlaczego? DLACZEGO?! Pytanie stare jak świat.

Zamiast tego któregoś dnia po prostu usiadła i sporządziła listę trzynastu rzeczy, z którymi musiała się rozprawić, aby znów zacząć żyć. Nie wegetować, tylko właśnie żyć pełną parą. Każdy z nas ma swoje nawyki: jedni więcej tych dobrych, inni - tych złych. Każdy ma mieszankę dobrych i złych. I to przeważnie te złe stają nam na przeszkodzie w osiągnięciu obranych celów (jakiekolwiek by one nie były). Jeśli uda nam się je wyeliminować, albo chociaż znacznie zredukować, tym samym znacząco poprawimy swój komfort życia, oraz zwiększymy szanse na sukces i szczęście. Przede wszystkim jednak staniemy się mentalnie silniejsi, co pozwoli nam lepiej radzić sobie z życiowymi problemami.

Okładka paskudna, zawartość bardzo ciekawa - naprawdę rozważam kupno własnego egzemplarza. 

"Regułę pięciu sekund" nie czyta mi się już tak dobrze jak jej poprzedniczkę, choć jest to szybka i nieskomplikowana lektura. Na pewno sporo brakuje jej do ideału, jej objętość jest sztucznie nadmuchana niczym cyce Pameli Anderson, ale jednak robi to, co obiecuje na okładce - uczy jak za pomocą prostej reguły dążyć do realizacji swoich planów, i jak się skutecznie motywować do akcji. Bez czekania na odpowiednią koniunkcję planet, na idealne warunki, które przecież NIGDY nie wydają się być odpowiednie. Każdy prokrastynator wie, o czym mowa.

"Później", "nie teraz", "jutro", "od poniedziałku", "od nowego roku" - jeśli te hasła mówią Ci więcej, niżbyś chciał(a), to chyba najwyższy czas zapoznać się z Mel Robbins. Autorka udziela też motywujących mów, które można znaleźć na YT, ale jeszcze ich nie odsłuchiwałam, choć planuję.

Czy reguła pięciu sekund faktycznie działa? Nie przekonasz się, dopóki nie spróbujesz. Mel, która niegdyś znajdowała się w fatalnej sytuacji życiowej, zawodowej i rodzinnej, zdecydowanie pomogła. Setkom tysięcy obcych również, czego dowody znajdziecie w książce. 

Po "Wild Atlantic Women" ("Kobiety dzikiego Atlantyku" - moje własne tłumaczenie) sięgnęłam zachęcona krótką recenzją, na którą przypadkowo natrafiłam w moim lokalnym tygodniku. Wydała mi się intrygująca z kilku powodów - po pierwsze, ze względu na samą autorką, Gráinne Lyons, która znalazwszy się na życiowym zakręcie, postanowiła odbyć wędrówkę wzdłuż zachodniego wybrzeża Irlandii - wędrówkę śladami jedenastu inspirujących i nietypowych Irlandek, o których czasami się już tutaj nie pamięta. Przyznam, że część bohaterek Gráinne była mi znana (i to o nich czytałam z największym zainteresowaniem), sporej części jednak w ogóle nie kojarzyłam. Chwała i cześć autorce za przybliżenie mi ich sylwetek.

Jako że uwielbiam książki o podróżniczej i irlandzkiej tematyce, a ta łączyła je w jedno, wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Na szczęście była dostępna w mojej bibliotece, a jej lektura sprawiła mi dużo przyjemności. Doskonale też spełniła swoją edukacyjną rolę - poszerzyła moje horyzonty. Podobało mi się w niej to, że nie była nudnym i suchym zlepkiem historycznych informacji, od których stronię, lecz zawierała wiele osobistych przemyśleń autorki. 

Nie wiem, jak Wy, ale ja nierzadko mam wrażenie, że żyjemy w czasach, w których mężczyźni nienawidzą kobiet. Widzę to najczęściej w czasie korzystania z Instagrama, gdzie mali i zakompleksieni faceci (armia wyhodowana przez TikTokera Andrew Tate'a, typa, który nawet nie zasługuje na miano mężczyzny) dają upust swoim mizoginistycznym poglądom.

Czasem wprost nie mogę wyjść z podziwu, jak do zupełnie niewinnych filmików potrafią dorobić swoją hejterską ideologię oraz wykrzywić do granic możliwości postulaty feminizmu. Dziwi mnie jedynie, że są jeszcze na tym świecie przedstawicielki płci przeciwnej, które chcą mieć do czynienia z tym osobnikiem.

W zasadzie to nie powinna mnie dziwić mowa nienawiści tego osobnika i jego seksistowskie, mizoginistyczne poglądy, wszak jego kickbokserska kariera wpłynęła negatywnie na jego zdrowie. Ktoś taki jak on może mieć już jedynie papkę zamiast mózgu. Mózgojad nie miałby czego u niego szukać. Wkurza mnie tylko to, że takie zero robi pranie mózgu milionom młodych mężczyzn.

Dlatego też, na przekór wszystkim tym, którzy głoszą mądrości o tym, że kobiety są głupie i bezwartościowe, wspominam tu o "Wild Atlantic Women", która jest nowością na wydawniczym rynku. Nie dajmy się uciszyć i nie dajmy odejść w zapomnienie kobietom, które wielokrotnie wyprzedzały swoją epokę, mimo że wielu ludzi, w tym właśnie mężczyzn, chciało je stłamsić i zgnieść jak karalucha. 

"Ragged Edge" to już ostatnia pozycja na mojej czytelniczej liście. Książka, po którą jeszcze do niedawna raczej bym nie sięgnęła, bo jej tematyka nie leży w obrębie moich zainteresowań.

Jeśli jeszcze się nie domyśliliście po okładce, dotyczy ona niezwykle popularnych i znanych na całym świecie wyścigów motocyklowych, Tourist Trophy, które od 1907 roku odbywają się niemal nieprzerwanie (pandemia się kłania) na Wyspie Man. Autor obiecywał "brutalnie prawdziwą historię najniebezpieczniejszego wyścigu motocyklowego na świecie" i właśnie to dał czytelnikom.

Zawsze podobały mi się piękne samochody, nigdy jednak nie byłam Perettim ani Sebą z A1 za nic mającymi ludzkie życie (pal licho ich własne!). Nie do końca więc rozumiałam ideę "need for speed". Sama stoję bowiem po przeciwnej stronie barykady - nie dość, że nie byłam nigdy specjalnie kompetytywna, to do tego nie odczuwam potrzeby podnoszenia sobie poziomu adrenaliny. Dopaminę czerpię ze znacznie bardziej bezpiecznych, ale też nudnych źródeł. Jestem nudziarą i jest mi z tym całkiem dobrze.

Zawsze jednak odczuwałam swoisty głód wiedzy i chciałam poznać tajniki ludzkiej psychiki. Moją siostrę pewnie do dziś dręczą koszmary nocne - ileż to razy chodziłam za nią, niczym bohater "Tata, a Marcin powiedział..." i pytałam "a dlaczego...?"

Jeśli kiedykolwiek łapaliście się za głowę, śledząc szaleńcze prędkości rozwijane na torze TT przez jej uczestników, i zadawaliście podobne do moich pytania, to ta książka udzieli Wam na nie odpowiedzi, a już na pewno doskonale przybliży punkt widzenia samych zainteresowanych - uczestników wyścigów TT. A także pozwoli zrozumieć, co takiego w nich jest, że nawet po wielu tragediach (zdarzało się bowiem, że w wyścigach ponosiło śmierć kilku członków tej samej rodziny) nadal znajdują się śmiałkowie jadący ze swoimi maszynami na Wyspę Man (w samym 2022 roku śmierć poniosło pięciu uczestników). W poszukiwaniu wrażeń, adrenaliny, poklasku.

Niezwykle zdziwiło mnie to, że w jednym z rozdziałów Gary Thompson dokładnie opisał to, co ja często odczuwam, mimo że źródła tych odczuć są w naszym przypadku zupełnie inne - u niego związane z wyścigami, całym tym zamieszaniem wokół nich, u mnie zaś z podróżami, a raczej powrotami z urlopów i trudnymi próbami ponownego zaadaptowania się do szarej rzeczywistości:

"After the TT is over it's almost as if you've had an out-of-body experience and it didn't really happen. It's surreal, and it's a real downer. (...) Going back to normality is horrible and it takes me about two weeks to adjust".

Zawsze miło wiedzieć, że nie jest się osamotnionym w swoich odczuciach i że ktoś inny czuje dokładnie tak samo. Zawsze bowiem wydawało mi się, że coś ze mną nie tak - to uczucie rozbicia i przygnębienia, ten długi, dwutygodniowy czas potrzebny na aklimatyzację... Dziś już wiem, że inni też przez to przechodzą.

Ta książka pobudziła mnie też do rozważań z serii "co by było gdyby?". Zastanawialiście się kiedykolwiek, co byście zrobili, gdyby Wasza najukochańsza osoba na świecie oznajmiła Wam, że decyduje się na coś, czego Wy nie popieracie - na ogromne ryzyko zagrażające jej zdrowiu/życiu albo wręcz to życie kończące? Co wówczas zrobilibyście? Uszanowalibyście jej prawo do swojej śmierci, czy też może próbowalibyście wpłynąć na jej decyzję? Miałam mnóstwo takich myśli najpierw po obejrzeniu filmu "Me Before You" ("Zanim się pojawiłeś"), a  później po lekturze "Ragged Edge". 

Każda z tych lektur była na swój sposób ciekawa. Przede mną jeszcze dwa grubaśne tomiska autorstwa Camilli Lackberg i Henrika Fexeusa. Niby jestem ciekawa, jak wyszła im ta współpraca, ale przeraża mnie rozmiar tych książek! Muszę się do nich odpowiednio zmotywować - chyba już czas zastosować rady wyczytane w powyższych poradnikach ;-)

Ciekawa jestem, czy któraś z tych książek Was zainteresowała, i czy macie odpowiedzi na zadane przeze mnie pytania. Piszcie śmiało.