Człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi

Jak to szło? Człowiek strzela,Pan Bóg kule nosi?

Cóż, nie po raz pierwszy okazujesię, że przysłowia są mądrością narodów. A miało być tak pięknie… Minionasobota miała być moim ostatnim dniem pracy. Kiedy nadeszła, przeokrutnie niechciało mi się pracować (zresztą jak zawsze w soboty, ale to tak na marginesie)Nic to. Przystąpiłam do „samomobilizacji”, pocieszając się, że to przecieżtylko kilka godzin, a potem będę mogła rozpocząć słodkie lenistwo. Nadmienićnależy, że wcześniej zaplanowałam z Moim Połówkiem, iż zaraz po jego powrocie zPolski, udamy się na krótki urlop. Błękitne morze, soczysta zieleń, złociutkipiasek, piękne krajobrazy i my. Zero pracy, zero użerania się z mastodontamiprzeróżnej maści. Luz i relaks. Mmm! Nie ciężko się więc domyślić, że pracęumilałam sobie wyobrażeniami naszego urlopu. Fantazje pomogły, bo te kilkagodzin minęło relatywnie szybko. Na skrzydłach opuściłam przybytek mojejniedoli i czym prędzej udałam się do domu. Na myśl o całym wolnym tygodniugłupi uśmieszek nie schodził mi z twarzy. Oczami wyobraźni już widziałam tepiękne krajobrazy, już czułam to rześkie morskie powietrze…

Niedzielę poświęciłam nacałkowity odpoczynek: zero sprzątania, zero gotowania. Bo po co? Miałam na tocały poniedziałek i wtorek. Niedziela to był rzadki dzień z cyklu „Błogielenistwo”. Ale jak wiemy z bajek, tasiemców brazylijskich, a także z życia:wszystko co piękne, szybko się kończy. W moim przypadku też się skończyło.

W niedzielę wieczorem z rozmyślańwyrywa mnie dźwięk SMSa. Od szefowej, żeby było jasne. „(…) Byłabyś w stanieprzyjść jutro do pracy chociaż od 8:00 - 14:00? Please.” Chyba nie muszęwspominać, że pytanie okazało się tak kuszące, jak dla faceta pociągająca jestpropozycja popieszczenia jąder prądem. SMSa przeczytałam na głos, po czymzapadła długa cisza.

- „O, nie, nie!” – wyszeptałamoja ciemna strona i widząc moją aprobatę, ośmielona poczęła wykrzykiwać: „Niebądź głupia! Masz wolne! Poradzi sobie bez ciebie!”

Słysząc tę namowę, dało o sobieznać anielskie oblicze Taity: „Skoro prosi, to znaczy, że wypadło jej cośważnego! Nie zawracałaby ci głowy daremnie!”

Zła strona oczywiście walczyładzielnie: „Nie daj się nabrać! Należy ci się odpoczynek! Olej sprawę!”.

Walka była wyrównana dopóki dobrastrona nie wytoczyła swojego największego działa: „Nie bądź świnią! Przecież i tak siedziałabyś w domu cały dzień! Apoza tym to dodatkowa kasa – będzie ci potrzebna na wyjazd.”

Wysłuchawszy zwaśnionych stron, wkońcu przyznałam rację mojemu dobremu obliczu i wystukałam na klawiaturzetelefonu odpowiedź: „W porządku. Zobaczymy się jutro”.

No i zobaczyłyśmy się. A tak namarginesie, to… jutro też idę do pracy. I też na sześć godzin. Głupota?Zidiocenie?  Brak asertywności? Nazwijcieto tak, jak chcecie, ale ja i tak mam satysfakcję, że nie dałam się ponieśćlenistwu.

 

Tymczasem zaś zabieram się zasprzątanie mojego domku. Nie ma nic gorszego niż powrót z urlopu do uświnionegodomu. Mam co robić. Ale cóż. Nie będę narzekać, bo sama sobie zafundowałam tęrozrywkę. Zapowiada się pracowity wieczór w towarzystwie Mr Muscle, Ajaxów iinnych Domestosów.

 

Do poczytania!