Odstąpi mi ktoś trochę energii? ;)

Ale jestem padnięta. Mieliście kiedyś wrażenie, że ktoścałkiem niepostrzeżenie wypuścił z Was całą energię? Tak? No to ja właśnie taksię czuję.

Wróciłam niedawno do domu. Umorusana, wyczerpana iwyglądająca jak siedem nieszczęść. Dobrze że nie musiałam w takim stanieparadować  przez całe miasto – jestempewna, że byłabym główną atrakcją mojej mieściny, a moje fotki ukazałyby sięwkrótce w lokalnej gazecie i byłyby sensacją roku.

Byłam dziś u Mary, mojej ulubionej koleżanki. Jakby Wampokrótce scharakteryzować tę kobietę? Hmm. Mary to taka, powiedzmy typowaIrlandka. Czasem mam wrażenie, że skumulowały się w niej wszystkie wady,których nie lubię u ludzi ;) Zakręcona jak karuzela. Cholernie spóźnialska, zgatunku tych, co to spóźniają się nawet na własny pogrzeb ;) Niepunktualna ażdo bólu! Na początku drażniło mnie to potwornie. Ja - fanatyczka punktualności– dostawałam szczękościsku, kiedy po raz setny kazała mi czekać na siebie ponadgodzinę. Z Mary można się umawiać na dowolną godzinę, ona i tak przyjedziewtedy, kiedy zechce. A jak nie zechce, to nie przyjedzie. Z czasem jednakprzyzwyczaiłam się do tej jej wady i zmądrzałam. Znalazłam na nią sposób. Jeśliumawiamy się, dajmy na to, na 10:00, ja do wyjścia gotowa jestem tak gdzieś wokolicach 11:00. Wiem, że ona i tak będzie miała spore spóźnienie. Bo Mary poprostu już taka jest - still behind, jak to ona mawia.  Pomimo tych przywar, nieszczęśliwie w niej skumulowanych,Mary jest przy tym niesłychanie rozbrajająca. Sympatyczna, miła i niezwykleprosta. Polubiłam ją od naszego pierwszego spotkania, kiedy to przywitałyśmysię, a ona na dobry początek naszej znajomości posłała mi szczery i wielkiuśmiech. To była (i nadal jest) jedyna osoba obcojęzyczna, z którą tak dobrzemi się rozmawia. Już trudno. Przeżyję jej bałaganiarstwo i egzaltowaną naturę.Od tego się nie umiera (jedynie wcześniej siwieje). Lubię ją, po prostu jąlubię! Za to „oh?” którym wyraża swój szczery podziw, kiedy opowiadam jej oczymś związanym z Polską. Za ten przesympatyczny charakter. Za to jaka jest. Zato, że jest aż do bólu irlandzka.

Uups, całkiem przypadkowo powstał dość sporych rozmiarówportret psychologiczny Mary. A przecież nie o tym miało być. Wybaczcie dygresje!:) Nie chciałam :)

Jeśli zastanawiacie się, skąd u mnie to umorusanie sięwzięło, to już Wam wyjaśniam. Bo to było tak… Jakiś czas temu Mary z mężemzakupili nowy dom. Tzn. nie całkiem nowy, bo używany, ale generalnie dom jestmłodszy niż starszy ;) Jako że mieszkali w nim poprzedni właściciele, dom był wtakim sobie stanie. Mniemam, że w niezbyt dobrym, bo Mary z mężemprzeprowadzili w nim gruntowny remont. Zmienili go od A do Z. Nawet przybudówkęzrobili, co Mary później z rozbrajającym uśmiechem skomentowała: „dom całkiemprzypadkowo wyszedł większy niż chcieliśmy”. No i w istocie. Dziś go zobaczyłampo raz pierwszy. Kolos. Wygląd zewnętrzny nie rzuca na kolana, chatka nadrabiajednak wnętrzem. Do tej pory żyłam w błogiej nieświadomości, myśląc, że mój domjest bardzo ładny. Kiedy zobaczyłam dom Mary, zmieniłam zdanie. Oprowadzającmnie po pokojach (jest tego trochę, samych łazienek jest co najmniej 6!), Marynaraziła się na niebezpieczny potok achów i ochów, który nieustannie wypływał zmoich ust. Urzekła mnie duuuża, przestronna kuchnia utrzymana w jasnej iciepłej tonacji. Gosh, taką kuchnię mieć, to byłoby coś! :) Do tego mnóstwoprzestrzeni, kilka pokoików z kominkiem i dużymi oknami – cudo, po prostu cudo!(ja już nie chcę mieszkać w moim domu!).

Remont nie został jeszcze skończony, więc domek wymagajeszcze ogromnego nakładu pracy. Na własnej skórze odczułam, ile wysiłku trzebawłożyć w jego uporządkowanie i doprowadzenie do idealnego stanu. Jako że Mary ijej mąż nie grzeszą wzrostem, zaoferowałam się, że pomogę im umyć okna. God! Przezkilka godzin szorowałam je, ścierałam paznokcie i naskórki, by usunąć z nichzbędne ozdobniki w postaci plamek po emulsji, której użyto do pomalowaniaścian. Napracowałam się za wszystkie lata beztroski i słodkiego obijania się. Jeszczedo teraz czuję na rekach zapach farby. Ciekawe, czy go zatuszuję, jak wyleję nasiebie buteleczkę moich ulubionych perfum? W walce z plamami straciłam conajmniej dwa paznokcie, ale reszta się zachowała więc chyba nie jest tak źle. Zyskałamkomplementy, podziękowania i uśmiechy państwa G, więc już jakoś przeboleję tezłamane paznokcie. W końcu kiedyś odrosną. Czego się nie robi dla satysfakcjiinnych? Teraz tylko pasuje się porządnie wymyć, bo czuję, że moje gładkie włosyzrobiły się niezwykle szorstkie – pewnie mam tam tonę kurzu i innych śmieci.

Okej, okej, już sobie idę. Ale się rozpisałam! Tym razemto już naprawdę koniec. Za niedługo do drzwi zapuka mój dzielny podróżnik, więctrzeba przygotować dla niego jakąś pyszną sałatkę :)

Nie martwcie się, najprawdopodobniej jutro wyjeżdżam nakrótki wypoczynek, więc i Wy będziecie mogli odpocząć sobie ode mnie :)