Loughcrew

Do Loughcrew trafiliśmy całkiem przypadkiem. Nie mogę powiedzieć, by była to jedna z tych wycieczek, które od dawna planowaliśmy. O nie. Pomysł udania się we wspomniane miejsce zrodził się w naszych umysłach w czasie zwiedzania siedmiu cudów Fore’u. Oglądaliśmy tamtejszą mapkę z zaznaczonymi atrakcjami turystycznymi, kiedy spostrzegliśmy, iż całkiem niedaleko znajduje się Loughcrew znane ze swych grobów korytarzowych. To właśnie wtedy któreś z nas zadało pytanie: „a może by tak pojechać tam?” No i pojechaliśmy.

   

Bez problemów dotarliśmy do celu naszej podróży, jakim było Wzgórze Czarownic. To właśnie jego wierzchołki usiane są ponad trzydziestoma grobami korytarzowymi. Szacuje się, że powstały one jakieś 3000-2500 lat p.n.e. Znajdujące się tam grobowce stanowią ważną pozostałość po naszych przodkach, czyniąc tym samym Loughcrew jednym z najważniejszych ośrodków archeologicznych.

  

Cieszę się, że mam okazję przyjrzeć się im z bliska i ochoczo ruszam w ich kierunku. Z czasem mój zapał słabnie, bo oto okazuje się, że grobowce znajdują się na dość dużym wzgórzu, więc trzeba się trochę namęczyć, żeby do nich dotrzeć. Jako że wyprawa była kompletnie nie przygotowana, nieprzygotowana jestem także ja. Mozolnie brnę po stromym wzgórzu, ale skutecznie utrudnia mi to moje obuwie. Każdy normalny człowiek idzie sobie spokojnie, ale nie ja. Co parę metrów ślizgam się niemiłosiernie, więc muszę uważać, by po prostu nie stoczyć się na dół. W dramatycznych momentach, w  przypływie egoizmu kurczowo chwytam  się mojego narzeczonego, mając nadzieję, że jak spadnę to razem z nim, a nie sama ;) Żałuję, że nie włożyłam szpilek o zabójczej wysokości obcasów – byłyby wprost idealne! Posłużyłyby mi za obuwie taterników!

   

Jedynym plusem wspinaczki jest panorama. Szczęśliwym trafem docieramy do ławki i skwapliwie korzystamy z okazji, by przysiąść na niej, podziwiać widoki i odpocząć, bo nie ukrywajmy – droga do grobowców dała nam w kość. Ale nie jesteśmy wyjątkiem. Kiedy elegancko siedzimy na ławce, mija nas kilka równie zdyszanych osób: dorosłych i dzieci. Pocieszamy się, że skoro sapią też dzieci, to  chyba nie jest z nami jeszcze tak źle. Nie takie wysokości się pokonywało, ale ta górka jest wyjątkowo upierdliwa. Po kilku minutach dalszej wędrówki naszym oczom ukazują się grobowce, powodując u nas wielką ulgę.

   

Można powiedzieć, że na szczycie króluje jeden grobowiec, Cairn T, to wokół niego skupiają swoją uwagę turyści. Na nasze szczęście nie ma tutaj tłumów – grobowce w Loughcrew nie są tak popularne jak Newgrange czy Knowth. Trzeba jednak zaznaczyć, że nie są też tak spektakularne.

   

Ku mojemu zaskoczeniu okazuje się, że można dostać się do wnętrza grobowca. W momencie naszego przybycia znajduje się w nim kilka osób, więc czekamy kilkanaście minut, aż grupa opuści wnętrze kurhanu. W międzyczasie umilamy sobie czas pogawędką. Nasza rozmowa dobiega do stojącego nieopodal przewodnika. Starszy pan nawiązuje z nami pogawędkę, a kiedy dowiaduje się, że jesteśmy z Polski, od razu informuje nas, że zna wielu polskich archeologów badających przeszłość miejscowych grobowców korytarzowych.

    

Po kilku minutach grupka osób opuszcza wnętrze grobowca, a my wchodzimy w ich miejsce. Mamy szczęście – jesteśmy sami, co niewątpliwie jest dużym atutem, gdyż wnętrze grobowca jest bardzo małych rozmiarów. Zbyt dużo osób uniemożliwia dokładne przyjrzenie się malowidłom na ścianach. Będąc we dwójkę (+ przewodnik) mamy okazję obejrzeć dokładnie wszystkie wzory.

    

 

Przewodnik jest bardzo miły, ciekawie opowiada i co jakiś czas upewnia się, czy aby na pewno rozumiemy, co do nas mówi. Za pomocą latarki dokonuje rekonstrukcji promieni słonecznych, które w czasie wiosennej i jesiennej równonocy wpadają do środka grobowca. Na koniec oddaje nam lampkę, abyśmy mogli dokładnie przyjrzeć się symbolom wyrytym na ścianach i zostawia nas samych. Kolejną miłą niespodzianką jest możliwość robienia fotografii wewnątrz grobowca - w Newgrange było to niemożliwe.

  

Kiedy już wystarczająco zaspokajamy swoją ciekawość, przeciskamy się przez ciasny korytarzyk prowadzący na zewnątrz, oddajemy latarkę przewodnikowi dziękując i żegnając się z nim. Nasze pożegnanie zbiega się akurat z przybyciem nowej, dość licznej grupy turystów.

  

Zadowoleni z takiego przebiegu wydarzeń, z uśmiechem na twarzach kierujemy się w stronę drogi powrotnej. Mimo że dzień był bardzo interesujący, cieszymy się, że jedziemy już do domu. Jesteśmy już odrobinę zmęczeni, czym prędzej chcemy się więc znaleźć we własnych czterech kątach. Loughcrew opuszczamy z towarzyszącą nam satysfakcją. Całkiem niespodziewanie mieliśmy okazję zapoznać się z kolejną atrakcją Zielonej Wyspy, co było dla nas naprawdę interesującym doświadczeniem. Po raz kolejny przekonujemy się, że Irlandia kryje w sobie mnóstwo fascynujących miejsc. Wyrażamy też szczerą nadzieję, że w przyszłości dotrzemy do większości z nich.