Przychodzi baba do fryzjera...

O ile na co dzień nie odczuwam problemów związanych  z życiem na emigracji, o tyle pojawiają się one raz na jakiś czas, a ściśle rzecz ujmując – raz na 3, 4 miesiące. Jak na prawdziwą kobietę przystało, lubię dobrze wyglądać, mieć ładną fryzurę, bo to wszystko sprawia, że moje samopoczucie jest dobre. No właśnie i tu jest problem… Ciężko mi bowiem trafić na dobrego fryzjera. W Polsce miałam ukochaną fryzjerkę, która świetnie znała się na rzeczy. Kiedy szłam do niej, nie martwiłam się, że mnie oszpeci, utnie za dużo, zrobi nie tak, jak ja chciałam. Miałam ogromny talent do dobierania odpowiedniego uczesania dla swoich klientów, więc wizyta u niej zawsze należała do przyjemności. Miła pogawędka, kawka, gazetka, w dodatku przyjemne pieszczoty w postaci zabaw moimi włosami (mm, jak ja to uwielbiam! ), istne antidotum dla utrapionej duszy. Owszem, przyjemność ta kosztowała  sporo, szczególnie na moich długich i gęstych włosach, ale cóż, za jakość się płaci. Więc zawsze płaciłam i nie narzekałam. Efekty były olśniewające i to było najważniejsze.

Odkąd wyjechałam do Irlandii, rozpoczął się mój koszmar z fryzjerami. Włosy jak na złość rosną szybko, więc równie szybko pojawiają się odrosty… A że nie podoba mi się mój naturalny kolor, to jestem skazana na wszelkiego rodzaju zabiegi fryzjerskie typu pasemka, baleyage, itd.. Zresztą już zapomniałam jak wygląda mój naturalny kolor. Lata korzystania z rozjaśniania, przyciemniania  i innych wynalazków, sprawiły, że mój pierwotny odcień dawno porzucił właścicielkę. Jestem więc skazana na fryzjera.

Właśnie jakiś tydzień temu nadeszła ta chwila, kiedy popatrzyłam w lustro i powiedziałam „dość!”. Nie tyle sobie, co tych paskudnym odrostom i wyblakłemu kolorowi. Umówiłam się na wizytę i dziś poszłam. Nawet specjalnie z pracy musiałam się urwać odpowiednio wcześnie, bo jak ostatnio pani fryzjerka zobaczyła moje włosy, to stwierdziła stanowczo, że ona nie będzie robić nadgodzin i muszę przyjść następnym razem – wcześniej. Przyszłam dziś i wysiedziałam się jakieś 3,5 godziny.  Trzy i pół godziny nudzenia się, przysypiania i robienia wszystkiego, co tylko w mojej mocy, by nie walnąć głową w blat mojego stanowiska (gosh, jak mnie to wszystko usypiało…) ewentualnie pani fryzjerce za szarpanie moimi włosami. Nie było żadnej miłej pogawędki, nawet pani nie spytała, czy nie zechciałabym napić się czegoś, lub poczytać gazetę…I tak siedząc w tym średnio wygodnym fotelu zatęskniłam za moją kochaną fryzjerką i jej przytulnym salonem. W czasie mycia włosów, zastanawiałam się, czy pani uda się urwać mi głowę, czy tez zlituje się i pozwoli mi żyć. Zlitowała się, ale przeszła do innych tortur, tym razem polegających na namiętnym wbijaniu paznokci w skórę mojej głowy…Cały rytuał wzbogacała przy tym soczystymi wiązankami, w których dominowało głównie „fuck it!”. No, jak na mój gust wypadałoby zachować trochę kultury w obecności klienta. Nie bronię jej rozmawiać z koleżanką, ale niech się trochę hamuje. Nie każdy jest spragniony takich wyznań…Potem przejęła mnie inna pani, i ta, mimo że dużo sympatyczniejsza i grzeczna, skutecznie przyprawiła mnie o palpitacje serca, kiedy przystąpiła do robienia mi grzywki. W życiu nikt mi nigdy nie obcinał grzywki tak manipulując nożyczkami tuż przed moimi oczami. W pewnym momencie bałam się, że stracę moje oczęta - mój największy skarb. Po 210 minutach wyszłam z salonu. Średnio zadowolona (za jasne te włosy mi zrobiła), uboższa o 150 euro, drapiąca się po całym ciele, jako że wszędzie miałam ścięte włosy, które zaplatały się w moje ubranie…

I tak się teraz zastanawiam: jak długo utrzyma mi się ten kolor? Bo muszę dodać, że jak ostatnio wybrałam się do fryzjera, to po dwóch dniach, z pierwszym myciem, mój piękny kolor ulotnił się… Ale to już inna bajka…