Nadmiar wrażeń

Ostatnio moje życie obfituje w nadmiar wrażeń: i tych  pozytywnych - zabawnych i tych negatywnych – przerażających. W niedzielę znów mieliśmy nieproszonego gościa. Nasza zmora, z którą ostatnio borykaliśmy się półtorej godziny, powróciła ;) Mam na myśli małego, przebiegłego, szarego intruza! Już zaczynam sobie żartować, że znalazłam przyczynę lgnięcia myszek do naszego domu ;) – Bo to nora ;) Tak kiedyś wyraził się o naszym domu pewien złośliwy człowiek. Oczywiście, stwierdzenie to mija się z prawdą, ale jak wiemy, ludzie zawistni i złośliwi mają to do siebie, że lubią opowiadać bajki wyssane z palca. Z komentarzy moich znajomych wynika, że dużo by dali za taką „norę”. Ale nie o tym chciałam pisać. Głupimi komentarzami po prostu nie trzeba się przejmować – i tak właśnie w tym przypadku zrobiliśmy :)

Intruz nawiedził nas znienacka. Ale muszę zaznaczyć, że nauczeni doświadczeniem, byliśmy już świetnie przygotowani fizycznie do tego wyzwania ;) Tym razem akcja rozegrała się na dolnej kondygnacji domu i zajęła…. 2 minuty ;) Hehe, jak sobie przypomnę całe to zajście, to od razu wybucham śmiechem. Tak mnie to rozbawiło ;) I wyobrażam sobie, jak zabawnie musiało to wyglądać: dorosły facet biegający z mopem za maleńką myszką i dorosła baba krzycząca wniebogłosy i uciekająca w popłochu po schodach, by czym prędzej wydostać się z parteru i dostać się na piętro, skąd bezpiecznie można było obserwować całe zajście ;) Tym razem szczęście nam sprzyjało, bo intruz dostał się na korytarz. Jak tylko go zauważyliśmy, rzuciliśmy się do drzwi: każde pobiegło do tych, które miało najbliżej: ja do drzwi do kuchni, a pan narzeczony do drzwi od salonu :) Dzięki temu odcięliśmy myszce drogę ucieczki. Po czym ja pobiegłam na schody, a szczurołap chwycił mopa i zaczął nim walić po podłodze. No to ja słysząc (a nie widząc) to głośne walenie mopem, zaczęłam się drzeć: „Tylko jej nie zabijaj!” (jeszcze trupa mi w domu brakuje i kolejnego sprzątania ;) Jak się później okazało, narzeczony tylko ją straszył, by wyleciała spod półek na buty :) Otworzyliśmy drzwi wyjściowe i tym oto sposobem, wystraszona na śmierć mysz uciekła na podwórko ;) Żebyście widzieli jak przerabiała łapkami ;) Hihi. Do dziś mam ten obraz przed oczami :) Mam nadzieję, że więcej nie będzie się pchać na krzywy ryj ;) Pewnie piękne szarlotkowe zapaszki ją tu przywiodły :)

Kontynuacja wrażeń nastąpiła w czasie niedzielnej nocy, kiedy to, o 5:30 obudził nas alarm przeciwpożarowy. Ukochany w ułamku sekundy wyskoczył z łóżka niczym z katapulty, co z kolei porządnie wystraszyło mnie.  Ciężko kapująca,  wpółprzytomna wydukałam: „Co się stało?!” Na to ukochany: „Alarm się włączył!” i szybko pobiegł na dół, by sprawdzić, skąd wydobywa się dym. Po dokładnych oględzinach okazało się, że był to fałszywy alarm, nigdzie nie było dymu, ognia… Niczego… Całe szczęście. Ale strachu się najadłam porządnie. Wierzcie mi, że wyrwanie z łóżka, w środku nocy przez tak potworny hałas alarmu nie należy do niczego przyjemnego… Dziwnie się poczułam i bałam się zasnąć... Ale na szczęście udało mi się pospać jeszcze półtorej godziny, bo potem to już trzeba było wstać do pracy :( Ale to już inna historia…

Nie wiem, czemu ten alarm się uruchomił. Mam nadzieję, że to się już nigdy nie powtórzy,  a już szczególnie nie w nocy.  Mam dość takich atrakcji…