Nie jestem zdrajcą.

W ostatnim czasie wiele piszę się i mówi o polskich emigrantach. Wiadomo dlaczego: ojczysty kraj opuściło mnóstwo Polaków. Nie ciężko tego nie zauważyć.  Już nie dziwi polska mowa słyszana poza granicami naszej ojczyzny. Nie dziwi polski personel, który można spotkać niemalże w każdym sklepie, czy instytucji. Kiedyś może było to zaskakujące, ale nie teraz. Teraz człowiek bardziej się dziwi, kiedy idąc ulicami jakiegoś irlandzkiego miasteczka, nie słyszy języka polskiego.

Zauważyłam, iż o polskich emigrantach nie mówi się bardzo dobrze. A już szczególnie nie robią tego nasi rodacy, którzy zostali w Polsce. To właśnie z ich ust najczęściej słyszy się stek wyzwisk i przeróżnych epitetów, negatywnych, rzecz jasna, rzucanych w kierunku tych, którzy opuścili kraj. Zdrajcy, nieudacznicy, niewdzięcznicy, ofiary losu, ludzie przegrani życiowo… To jest właśnie najczęściej obraz polskich emigrantów namalowany przez naszych krajanów. Praktycznie na każdym forum internetowym można natknąć się na „wielkich patriotów”, bezceremonialnie wygłaszających  kazania na temat ich wyższości nad tymi egoistycznymi Polakami – zdrajcami, którzy jak wyrodne dzieci, opuścili swoją matkę w potrzebie – ojczyznę. Znajomi w Polsce czasem również pozwolą sobie na uszczypliwe komentarze typu: „Co z Ciebie za Polak?! Powinieneś żyć i pracować tutaj! Tu jest Twoje miejsce!”. Myślę, że wielu z nas spotkało się z takimi zachowaniem.

Fala ataków słownych na emigrantów wciąż rośnie. Mało kto stara się zrozumieć decyzję o wyjeździe do innego kraju, a jeszcze mniej osób autentycznie się cieszy, kiedy takiej osobie wiedzie się bardzo dobrze poza granicami Polski. Dlaczego? Coraz częściej odnoszę wrażenie, iż jest to spowodowane pewnym, niezbyt chlubnym uczuciem – zazdrością. Oczywiście wyżej wspomniane osoby nie przyznają się do tego, zasłaniają się miłością i wiernością ojczyźnie. Ja jednak tego nie kupuję. Nie o to tutaj chodzi moim zdaniem. Przyczyna takiego, a nie innego zachowania jest bardziej prozaiczna…

Nie jestem zdrajcą. Nikt mi tego nie wmówi. Nie podpisywałam żadnego paktu, w którym zobowiązałabym się do dożywotniego przebywania w ojczyźnie. Wyjechałam z kraju w poszukiwaniu lepszego życia. Kto z nas nie dąży do poprawy swojej sytuacji życiowej? Odpowiedzmy szczerze. Nie czarujmy się. Ludzie mają w sobie wiele z postawy hedonistycznej, chcą żyć godnie, mieć jak najmniej problemów, chcą cieszyć się życiem, a nie borykać z niezliczonymi problemami. Chcą mieć pewną przyszłość, stabilizację materialna, by nie musieć się martwić, czy jutro będzie co wrzucić do garnka. Czy coś w tym złego? Ojczyzna niestety mało komu zapewnia dostatnie życie. Stąd taka fala wyjazdów.

Nie jestem przesadną altruistką. Nie będę tkwić w ojczyźnie do końca mojego życia i klepać biedę. W imię czego? Patriotyzmu? Nie tak pojmuję to pojęcie. Dla mnie patriotyzm to coś zupełnie innego. Jestem patriotką – nawet jeśli ktoś mnie za nią nie uważa. Kocham swoją ojczyznę, zależy mi na jej sytuacji. Nigdy nie wypierałam się swoich korzeni, nie udawałam Francuzki, Włoszki, czy Irlandki. Jestem Polką. Zawsze to podkreślam i nie wstydzę się tego. Nie zamierzam zrzec się polskiego obywatelstwa. Polska zawsze będzie moją ojczyzną. Miejscem, gdzie się urodziłam, gdzie dorastałam, gdzie przeżyłam wiele chwil radości, a także i smutku. Do tego miejsca zawsze będę wracać z sentymentem. Tam są moi bliscy, moja ukochana rodzina, znajomi… Tam zostawiłam cząstkę siebie. Moja pamięć dotycząca dwudziestu lat, to właśnie Polska. Nie żaden inny kraj. Nie mam zamiaru niszczyć tych wspomnień, ani moich korzeni.

Nie wyjechałam do Irlandii, bo przestałam kochać Polskę. Wbrew powszechnej i taak popularnej obecnie opinii- NIE wyjechałam przez Kaczyńskich i PiS. Nie wyjechałam dlatego, że rzekomo jestem nieudacznicą życiową. Nie wyjechałam, bo byłam ścigana przez US czy policję. Mam czystą kartotekę. Nie mam się czego wstydzić, ani też przed nikim ukrywać. Wyjechałam, bo uznałam, że w mojej rodzinnej miejscowości nie ma dla mnie perspektyw. Bo jest bieda, ubóstwo, interesowanie się życiem innych, plotkarstwo i wścibstwo. Bo chciałam pomóc sobie i mojej rodzinie. Dlatego wyjechałam.

Żeby być patriotą, nie trzeba koniecznie żyć w ojczyźnie. To tyle.

 

PS. Wybaczcie kochani, że tak Was ostatnio zaniedbuję, że nie odpisuję na komentarze i że nie odwiedzam Was,  ale najzwyczajniej na świecie nie wyrabiam na zakrętach. Wczoraj opuściłam dom przed 8:00, a wróciłam mocno po  21:00…