Hard to be strong

Kocham Irlandię, wyjątkowo dobrze się tu czuję. Znalazłam tu miejsce, które mnie wycisza, relaksuje, dzięki któremu jestem szczęśliwa. Jest jednak coś, co mnie nieustannie prześladuje. Czasem z większym nasileniem, czasem z mniejszym... Niekiedy, choć bardzo rzadko, udaje mi się uciec od tego. Ale to jest jak bumerang - zawsze mnie dopada. Nawet jeśli przez moment mam wrażenie, że udało mi się pozbyć tej zmory, ona po krótkim czasie powraca... Silniejsza. Bezlitosna. W towarzystwie czegoś jeszcze: wyrzutów sumienia. Tęsknota, bo o niej mowa jest nieodłączna towarzyszką mojego życia. Jest wyjątkowo wierna... I choć wierność jest powszechnie uważana za zaletę, w tym wypadku klasyfikuję ją do wad.

Często – jak już wspomniałam - towarzyszą jej wyrzuty sumienia, rozdarcie wewnętrzne i bezsilność. Czuję się podle, kiedy docierają do mnie złe wieści z Polski z domu rodzinnego, bo wtedy wyrzuty sumienia skutecznie dają znać o sobie: "Powinnaś być teraz w domu, wesprzeć duchowo ukochaną osobę", "Ona boryka się z problemami pozostawiona na placu boju sama, a ty żyjesz beztrosko w Irlandii", "Jesteś zwykłą egoistką"... Czy naprawdę nią jestem? Resztki zdrowego rozsądku podpowiadają, że nie jestem, że przecież nie zawiniłam w tej całej sytuacji. Nawet jeśli skłonna jestem dać wiarę zdrowemu rozsądkowi, nie czyni mnie to szczęśliwą, czy wolną od wyrzutów. Nigdy się od nich nie uwolnię. To dożywotnia kara. Za co? Za opuszczenie domu rodzinnego i ojczyzny? Za próbę odnalezienia własnego miejsca na świecie? Za pragnienie godnego życia? Wysoka cena. Ale gdybym mogła cofnąć czas i zdecydować jeszcze raz, powtórzyłabym mój wybór. Z ciężkim sercem, ale zrobiłabym to. To jest moja droga, którą powinnam kroczyć. Wyboista i uciążliwa, ale moja. Nie mogę z niej zawrócić, nie chcę wrócić do początkowego punktu. Nie widzę dla siebie miejsca na rodzinnej ziemi... Więc wybacz, Mamo. Kocham Cię nad życie, a żal rozdziera mi serce, że nie mogę być blisko Ciebie, kiedy mnie potrzebujesz, ale ja już wybrałam. Wybacz, że Cię zostawiłam. Wiem, że nie masz mi tego za złe, moje wyrzuty sumienia są dla mnie wystarczającą karą. Zawsze będziesz moją bohaterką. Zawsze!

 
Ciężko być dzielnym, kiedy ma się miękkie serce i sentymentalną duszę.