Time waits for nobody...

Po przeżyciach z weekendu nastały spokojne dni, rozgrywające się według dobrze mi znanego scenariusza. Czas jak zwykle płynie szybko. Za szybko. Godziny mijają w zastraszającym tempie, poniedziałek szybko przeistacza się w piątek itd... Doba jest zdecydowanie za krótka.

Będąc dzieckiem, często słyszałam rozmowy dorosłych na temat upływającego czasu: "Jak te Twoje dzieci urosły! Niedawno były jeszcze takie małe!" - mówiły często koleżanki mojej mamy. "Taaa, jaasne" - tak komentowałam w duchu zasłyszane wypowiedzi dorosłych. Wtedy nie wiedziałam jeszcze, ile prawdy kryje się w tych słowach. Mój dziecięcy umysł jakoś nie miał zbyt dobrze rozwiniętego poczucia czasu. Czasem dni bardzo mi się ciągnęły, nieraz chciałam przyspieszyć czas... Być starszą o kilka lat, mieć już za sobą edukację... Myślałam, że zanim to wszystko osiągnę, upłynie cała wieczność. Tymczasem ukończyłam liceum, pomyślnie przeszłam przez okres studiów, zamknęłam rozdział edukacji i co najdziwniejsze wcale nie upłynęła cała wieczność... Zaledwie kilka lat...

Teraz zaś pracuję, jestem niezależna, mam swoje dorosłe życie i problemy tak typowe dla dorosłych, a nieznane dla dziecka, jakim jeszcze niedawno byłam. Co najgorsze, wieczny proces mijania życia jest dodatkowo przyspieszany przez irlandzki system pracy. Kiedy zaczyna się pracę o 9:00,a kończy o 18:00, to niewiele godzin pozostaje na odpoczynek, rozrywki intelektualne i kulturalne typu: kino, teatr, ekspozycje, czy chociażby czytanie książki. A jak się ma do tego rodzinę [w sensie dzieci], to już w ogóle człowiek nie ma czasu dla siebie, bo przecież potomstwo jest ważniejsze. Ja póki co, znajduję się w tej komfortowej sytuacji, że nie mam dzieci, więc mam troszkę więcej czasu dla siebie niż przeciętna pracująca matka... Ale to pewnie też kiedyś się zmieni... Jak wszystko zresztą...