W oczekiwaniu na weekend

Znów tryskam energią i humorem.Jak dobrze! Świetnie jest znów poczuć się szczęśliwą osobą :) Być po prostusobą… Cieszyć się życiem i każdą jego chwilą…

Odliczam dni do sobotniegowieczoru, bo wtedy zacznie się dla mnie mój urlopik. Tego mi potrzeba. Muszęjakoś ukoić nadszarpnięte ostatnio nerwy i naładować akumulatory. Nie możnapoświęcić życia tylko i wyłącznie  napracę. Tzn można. Ale nie powinno się tego robić… Ostatnie dni przypomniały mio tym, że jestem zwykłym śmiertelnikiem, nie zaś najnowszej generacji robotemzaprogramowanym do pracy.

Czekam więc z niecierpliwością nasobotni wieczór :) Wizja długiego weekendu, to niezastąpiony zastrzyk napoprawę nastroju. To już niedługo :) Tylko jeden dzień  mnie dzieli od zasłużonego odpoczynku. J E DE N!

Wczorajszy wieczór znakomiciepoprawił mi humor. Po raz kolejny uświadomiłam sobie, jak ważne jest w życiudocenianie rzeczy małych, powszednich i z pozoru niezbyt istotnych. Muszęprzyznać, że ostatnio troszkę o tym zapomniałam, pogubiłam się odrobinę w szaleńczymupływie czasu. Wracałam późno z pracy i to właśnie było główną przyczyną mojejfrustracji. Nie wystarczało mi czasu na zrobienie wszystkich czynności, któreprzewidziałam. Często zdarzało się, że wpadali do nas goście, a to jeszczebardziej skracało i tak już krótki wieczór. Każdy tydzień wyglądał podobnie,sześć dni z siedmiu było poświęconych na pracę. I tak mijały tygodnie. Praca,dom, sen i znów praca. Zaczęło to przypominać błędne koło. Skutki tegozwariowanego trybu życia  nie byłypozytywne. Złapałam się na tym, że nawet najmniejsza rzecz mnie irytuje i psujehumor. Zrobiłam się drażliwa i zmęczona. Zaczęło uchodzić ze mnie życie, azapasy energii i dobrego humoru szybko osiągnęły dramatycznie niski poziom… Całasytuacja została jeszcze bardziej zaogniona przez pierwsze objawy nadchodzącejzimy. Szarość i nijakość zagościły nie tylko na ulicach, ale również w moimżyciu….W końcu jednak zapaliła się kontrolka sygnalizująca: „Tak dalej być niemoże! Musisz coś z tym zrobić! Szybko!” Wtedy oprzytomniałam i postanowiłam wziąćsprawę w moje ręce zanim będzie za późno. Realizuje więc mój plan. Teraz nanowo uczę się doceniać każdą pozytywną rzecz. Cieszy mnie to. Wiem, że jest tojedyne wyjście z tego błędnego koła. Innego nie znalazłam…